Ukryte godziny

<p>Przeczytałam dwie jej poprzednie książki, które głęboko mnie poruszyły, więc spodziewałam się czegoś równie prowokującego do myślenia i wywołującego emocje. Jednak przewracając strony tej powieści, czułam się coraz bardziej sfrustrowana i, szczerze mówiąc, trochę rozczarowana. Nie tego się spodziewałam. Jednak w dziwny sposób pozostawiła mnie z kilkoma ważnymi refleksjami na temat współczesnego życia.</p><p>Zacznijmy od głównej bohaterki, Mathilde. Mathilde ciężko pracuje, jest dobra w swojej pracy, a mimo to z jakiegoś powodu przez osiem miesiący znosi nieustanne zastraszanie przez swojego toksycznego szefa. Nie mogłam powstrzymać się od myśli: „Dlaczego to znosisz?” Większość z nas, gdyby stanęła twarzą w twarz z szefem, który traktuje nas jak śmieci, albo by odeszła, albo przynajmniej by się broniła. Ale Mathilde? Ona po prostu… żyje w tym biernym stanie cierpienia, nie robiąc nic poza wchłanianiem okrucieństwa swojego szefa. Rozumiem, że jej sytuacja jest trudna — jest samotną matką wychowującą trzech chłopców i czuje się uwięziona finansowo i emocjonalnie — ale doprowadzało mnie do szału to, że nie podjęła żadnych kroków, aby poprawić swoje życie. Wydawała się całkowicie pogodzona ze swoim losem, a tej bierności trudno było się oprzeć.</p><p>W „Ukrytych godzinach” przewija się pewien rodzaj cichej rozpaczy i może o to chodzi. Może de Vigan chce nam pokazać, jak łatwo popaść w rutynę nieszczęścia, szczególnie gdy czujesz, że ściany się zaciskają i nie ma innych opcji. Ale mimo wszystko postać Mathilde po prostu do mnie nie przemawiała. Jej niekończąca się bezczynność utrudniała mi współczucie jej. Chciałam, żeby się podniosła, walczyła, albo chociaż pokazała iskierkę nadziei, ale nigdy do niej nie doszło. Zamiast tego dryfuje przez swoje życie, skorupa osoby, całkowicie oderwana od jakiejkolwiek ambicji czy poczucia własnej wartości.</p><p>Teraz Thibault, drugi główny bohater powieści, był inną historią. Thibault podobał mi się o wiele bardziej i myślę, że to dlatego, że jego zmagania wydawały się prawdziwe, zrozumiałe i pełne niuansów. Jest lekarzem, który ciągle przejeżdża przez Paryż, odwiedzając pacjentów, którzy są tak samo złamani i zagubieni jak on. Radzi sobie z następstwami nieudanego związku i poczuciem, że być może, pomimo wszystkich wysiłków, nigdy nie znajdzie takiego związku, jakiego pragnie. Jego samotność jest namacalna, ale nie jest bierna jak Mathilde. Thibault próbuje — wyciąga rękę, troszczy się o ludzi i zmaga się ze swoją izolacją. I z tego powodu wydawał mi się o wiele bardziej ludzki.</p><p>Jednak byłem rozczarowana tym, jak mało czasu spędzamy z Thibaultem w książce. Jego rozdziały są tak krótkie w porównaniu z Mathilde, że często łapałam się na tym, że chciałabym móc wrócić do jego punktu widzenia. Szkoda, bo w jego historii był tak duży potencjał, a mimo to wydawała się niedopracowana, niemal jak dodatek w porównaniu z przytłaczającą obecnością Mathilde. Gdyby równowaga między tymi dwiema postaciami była lepsza, myślę, że powieść mogłaby być o wiele bardziej wciągająca.</p><p>Innym problemem było dla mnie tempo. Czasami książka się dłużyła i nudziłam się powtarzalną naturą codziennego życia Mathilde. Rozumiem, że de Vigan próbował podkreślić miażdżącą monotonię jej istnienia, ale trudno było pozostać zaangażowanym, gdy każdy rozdział wydawał się być tym samym. Dojazdy Mathilde, jej toksyczne środowisko pracy, jej puste życie domowe — wszystko to po pewnym czasie zlewało się w całość. Ciągle czekałam na coś, cokolwiek, co by wszystko zmieniło, ale ten moment nigdy tak naprawdę nie nadszedł.</p><p>Jednak jedno, co powiem, to to, że *Underground Time* dobrze radzi sobie z podkreślaniem stresu i presji, z którymi wiele osób mierzy się w swoim codziennym życiu, szczególnie jeśli chodzi o pracę. Maluje ponury obraz tego, jak łatwo możemy wpaść w pułapkę toksycznych sytuacji, czy to w złej pracy, czy w niezdrowym związku, i jak w znoju codziennego życia często tracimy z oczu szerszy obraz. Powieść prosi nas, abyśmy zatrzymali się i pomyśleli: Co robimy ze swoim życiem? Czy po prostu przetrwamy, czy naprawdę żyjemy? I chociaż nie pokochałam sposobu, w jaki rozwinęła się historia, doceniłam ten przekaz. To trzeźwiące przypomnienie, aby dokonać przeglądu tego, co jest dla nas ważne, zanim staniemy się jak Mathilde — dryfując przez życie, obciążeni okolicznościami, ale zbyt wyczerpani, aby cokolwiek z tym zrobić.</p>