Trauma

<p>Zacznę od tego, że „Trauma” bardzo mnie zaskoczyła. Nie spodziewałem się, że tak mnie pochłonie, ale oto jestem, pisząc tę recenzję po spędzeniu dni na obsesyjnym przemykaniu stron między pracą a życiem rodzinnym. Nawet mając dwójkę dzieci i pracę na pełen etat, wykradałem sobie chwile, by zanurzyć się w tym mrocznym, trzymającym w napięciu świecie. Opowiadanie Mastertona jest, jak zawsze, czymś innym. Ta książka dostarcza nie jedną, ale trzy nawiedzające opowieści, z których każda jest wyjątkowo mrożąca krew w żyłach i trudna do zapomnienia.</p><p>Pierwsza historia należy do Bonnie Winter. Jest ona kobietą żonglującą między dwiema wyczerpującymi pracami: w dzień sprzedaje kosmetyki, a w nocy sprząta po brutalnych zgonach. Tak, dobrze przeczytałeś. Jej nocna praca polega na szorowaniu plam krwi, usuwaniu części ciała i odkażaniu następstw samobójstw, morderstw i śmierci, o których nikt nie chce myśleć. To szorstki, niezbędny sposób na przetrwanie, zwłaszcza że jej bezrobotny mąż alkoholik Duke spędza dni pogrążając się w użalaniu się nad sobą. &nbsp;</p><p>Uderzająca w Bonnie jest jej odporność. Jest twarda, zaradna i szokująco rzeczowa, jeśli chodzi o okropności, z którymi codziennie się spotyka. Ale nawet ktoś tak zahartowany jak Bonnie może znieść tylko tyle. Gdy zaczyna zauważać dziwaczne, przerażające czarne robaki na miejscach zbrodni, które sprząta, historia przybiera głęboko niepokojący obrót. To, co zaczyna się jako kolejny ponury dzień w pracy, przeradza się w coś znacznie bardziej złowieszczego - tajemnicę, która wydaje się nadprzyrodzona i głęboko osobista. &nbsp;</p><p>Styl Mastertona jest tutaj surowy i dosadny, można powiedzieć, że nawet trochę niewygodny. Nie wzdraga się przed krwią ani psychologicznym żniwem pracy Bonnie, a ty też nie będziesz. Istnieje poczucie pełzającego strachu, które narasta, gdy Bonnie odkrywa niepokojące powiązania między jej sprawami. Napięcie jest czasami nie do zniesienia, a zakończenie? Powiedzmy, że sprawiło, że gapiłem się w ścianę, próbując przetworzyć to, co właśnie przeczytałem.</p><p>Druga historia, „Bazgroły”, jest krótka, ale ma moc. Podąża za Peterem, pozornie zwyczajnym młodym mężczyzną, którego życie przybiera przerażający obrót, gdy zaczyna zauważać dziwne napisy wyryte na przypadkowych powierzchniach: ścianach metra, drewnianych drzwiach, wszędzie. Mrożące krew w żyłach jest to, że te wiadomości nie są przypadkowe - są osobiste, zwracają się do Petera po imieniu i podsycają jego najgłębsze lęki i niepewność. &nbsp;</p><p>Masterton bawi się tutaj cienką granicą między paranoją a rzeczywistością. Czy Peter traci zdrowy rozsądek, czy też naprawdę jest celem jakiejś złowrogiej siły? Historia jest niepokojąco intymna, wciągając cię w spiralne myśli Petera i jego rozpadający się związek z narzeczoną, Gemmą. Napięcie rośnie z każdą nową wiadomością, a pod koniec zaczynasz kwestionować własną rzeczywistość. To jak psychologiczny horror skompresowany do kilkunastu stron - i działa genialnie. &nbsp;</p><p>Ostatnia historia, „Szamański kompas”, obiera zupełnie inny kierunek, ale pozostaje równie wciągająca. Ta historia opowiada o Paulu, amerykańskim biznesmenie, który traci wszystko po odmowie przekupienia skorumpowanych urzędników w Gabonie. Spłukany i zdesperowany, kupuje dziwny, mistyczny przedmiot - „szamański kompas” - od ulicznego sprzedawcy. Sprzedawca obiecuje, że pomoże mu on zdobyć bogactwo, władzę i wszystko, czego zapragnie. &nbsp;</p><p>To, co się dzieje, to mroczna, ostrzegawcza opowieść o chciwości i kosztach drogi na skróty. Początkowe niedowierzanie Paula zmienia się w zdumienie, gdy kompas zaczyna spełniać swoje obietnice w dziwny i nieprzewidywalny sposób. Ale, jak można się spodziewać w historii Mastertona, te dary mają swoją cenę. Im bardziej Paul polega na kompasie, tym bardziej jego życie się rozpada, co prowadzi do brutalnego zakończenia, które pozostawia pytanie o prawdziwą cenę ambicji. &nbsp;<br><br>Chociaż każda z tych historii jest inna, łączy je zdolność Mastertona do łączenia przyziemności z makabrą. Niezależnie od tego, czy są to chemikalia czyszczące Bonnie, stacja kolejowa Petera czy kompas Paula, zwykłe przedmioty i ustawienia stają się bramą do czegoś znacznie mroczniejszego. Świadectwem umiejętności Mastertona jest to, że te nadprzyrodzone elementy nigdy nie wydają się nie na miejscu - skradają się do ciebie, cicho, ale uporczywie, aż w pełni zanurzysz się w ich niepokojącym świecie. &nbsp;</p><p>„Trauma” to arcydzieło krótkiego horroru. Każda historia jest intensywna, prowokująca do myślenia i niepokojąca na swój własny sposób. Opowieść Bonnie Winter wyróżnia się zarówno psychologiczną głębią, jak i przerażającymi zwrotami akcji, ale krótsze historie mają swoje własne, dostarczając ostrych wybuchów grozy, które utrzymują się długo po zakończeniu czytania. &nbsp;</p>