Traktat o naturze ludzkiej

W 1739 roku, mimo swojego młodego wieku, David Hume opublikował pierwsze dwie księgi "Traktatu o naturze ludzkiej". Miał wtedy zaledwie dwadzieścia siedem lat, choć nad swym dziełem pracował już wcześniej. Ambitnym celem Hume'a było stworzenie szczegółowego obrazu człowieka w trzech księgach, które poświęcone były rozumowi, uczuciom oraz moralności. Dzieło stanowiło nie tylko dogłębną analizę ludzkiej natury, ale także próbę ustanowienia zasad etycznych, zgodnie z podtytułem: "Próba wprowadzenia eksperymentalnej metody rozumowania do kwestii moralnych". Choć sam autor później zdystansował się od tej młodzieńczej pracy, współczesne opinie ukazują "Traktat" jako jego najważniejsze dzieło filozoficzne. Książka zawierała rewolucyjne idee, które uznawano za kontrowersyjne, zwłaszcza z religijnego punktu widzenia, skutkiem czego została umieszczona na kościelnym indeksie ksiąg zakazanych.

Przez swoje dzieło Hume nie tylko zapoczątkował nowoczesne podejście do filozofii, ale także podważył wiele ugruntowanych koncepcji metafizycznych. Jego konstruktywna krytyka pojęcia przyczynowości, którą sprowadzał do zwykłego następstwa zdarzeń, była szczególnie znacząca. Twierdzenie, że wszystkie ogólne pojęcia istnieją "w umyśle", a nie "w rzeczach", było tym, co wyrwało Immanuela Kanta z jego "metafizycznego snu". Ten paradoksalny wkład ojca empiryzmu przyczynił się w rzeczywistości do powstania filozofii transcendentalnej, przenosząc do intelektu to, co od czasów Arystotelesa było uznawane za część świata zewnętrznego.