Tomaszów Lubelski 1939

Walki w okolicach Zamościa i Tomaszowa, znane jako bitwy pod Tomaszowem Lubelskim, są jednymi z największych starć kampanii wrześniowej 1939 roku, ustępując jedynie bitwie nad Bzurą. W pierwszej bitwie, toczonej w dniach 17-20 września, połączone siły polskiej armii Kraków i Lublin pod wodzą generała Tadeusza Piskora, zgodnie z rozkazem Naczelnego Wodza, podjęły ofensywę w kierunku południowo-wschodnim, atakując jednostki 14. Armii niemieckiej broniące kluczowego węzła komunikacyjnego.

Było to również największe starcie pancerne w tej kampanii, gdzie polskie czołgi 7TP i Vickers, wspierane tankietkami Warszawskiej Brygady Pancerno-Motorowej, stanęły naprzeciw zmotoryzowanych sił niemieckiej 4. Dywizji Lekkiej oraz 2. Dywizji Pancernej. W drugiej bitwie, która miała miejsce w dniach 22-27 września, oddziały Frontu Północnego pod dowództwem generała Stefana Dąb-Biernackiego próbowały przełamać niemiecką obronę pod Tomaszowem. Pomimo odwagi polskich żołnierzy, obie bitwy zakończyły się niepowodzeniami dla strony polskiej, co szczegółowo i interesująco opisuje Piotr Greszta.