Stan książek
Nasze książki są dokładnie sprawdzone i jasno określamy stan każdej z nich.
Nowa
Książka nowa.Używany - jak nowa
Niezauważalne lub prawie niezauważalne ślady używania. Książkę ciężko odróżnić od nowej pozycji.Używany - dobry
Normalne ślady używania wynikające z kartkowania podczas czytania, brak większych uszkodzeń lub zagięć.Używany - widoczne ślady użytkowania
zagięte rogi, przyniszczona okładka, książka posiada wszystkie strony.DODAJ DO LISTY ŻYCZEŃ
Masz tę lub inne książki?
Sprzedaj je u nas
Teatr może być w byle kącie
DODAJ DO LISTY ŻYCZEŃ
Masz tę lub inne książki?
Sprzedaj je u nas
Naczelnym tematem w niniejszej pracy jest zagadnienie, czy współczesny teatr eksperymentalny ma szansę wykształcić własne miejsce teatralne (analogiczne do budynku tradycyjnego teatru) i czym jest współczesna przestrzeń performatywna. Głównym zagadnieniem nie jest w niej nietradycyjne używanie budynku teatralnego, lecz analiza przestrzeni teatralnej jako wyprodukowanej przestrzeni społecznej. Dlatego też w pierwszej części analizowane są przemiany miejsca i przestrzeni teatralnej jako wyraz społecznej morfologii. Odwołując się do rozpoznań Henriego Lefebvre'a autorka przedstawia w jaki sposób przestrzeń i miejsce teatru są wynikiem społecznej produkcji przestrzeni. W drugiej natomiast przedstawia polskich twórców, którzy eksperymentowali z całą materią teatru, gdzie eksperyment z przestrzenią był jedynie częścią eksperymentu oraz tymi, którzy wykorzystywali w swoich eksperymentach teatralnych miejsca inne niż tradycyjne teatry; miejsca, z jakich korzystały polskie eksperymentalne teatry oraz jakie produkowały w nich przestrzenie. Pytaniem postawionym w niniejszej pracy jest, jak i czy przez swoją praktykę omawiani artyści i grupy przezwyciężyli kartezjański prymat wizualności teatralnej oraz w jaki sposób świadomość kontekstu własnych miejsc teatralnych wpłynęła na ich praktykę.
Wybierz stan zużycia:
WIĘCEJ O SKALI
Naczelnym tematem w niniejszej pracy jest zagadnienie, czy współczesny teatr eksperymentalny ma szansę wykształcić własne miejsce teatralne (analogiczne do budynku tradycyjnego teatru) i czym jest współczesna przestrzeń performatywna. Głównym zagadnieniem nie jest w niej nietradycyjne używanie budynku teatralnego, lecz analiza przestrzeni teatralnej jako wyprodukowanej przestrzeni społecznej. Dlatego też w pierwszej części analizowane są przemiany miejsca i przestrzeni teatralnej jako wyraz społecznej morfologii. Odwołując się do rozpoznań Henriego Lefebvre'a autorka przedstawia w jaki sposób przestrzeń i miejsce teatru są wynikiem społecznej produkcji przestrzeni. W drugiej natomiast przedstawia polskich twórców, którzy eksperymentowali z całą materią teatru, gdzie eksperyment z przestrzenią był jedynie częścią eksperymentu oraz tymi, którzy wykorzystywali w swoich eksperymentach teatralnych miejsca inne niż tradycyjne teatry; miejsca, z jakich korzystały polskie eksperymentalne teatry oraz jakie produkowały w nich przestrzenie. Pytaniem postawionym w niniejszej pracy jest, jak i czy przez swoją praktykę omawiani artyści i grupy przezwyciężyli kartezjański prymat wizualności teatralnej oraz w jaki sposób świadomość kontekstu własnych miejsc teatralnych wpłynęła na ich praktykę.