Kosiarz. Świat Dysku. Tom 11

Fan kotków i curry zostaje zwolniony z pracy. Jego szefowie zapomnieli jednak, że należy błyskawicznie znaleźć nowego pracownika, gdyż inaczej dojdzie do istotnych konsekwencji. Doświadczył tego bardzo dobitnie Windle Poons, który pomimo zgonu... żyje dalej. Sam Śmierć niczym się nie przejmuje. Beztrosko spędza czas na wsi, poznając uroki życia i czekając na swoją śmierć. Tak więc, ludzie umierają, ale nie są martwi. Druga książka z podcyklu o Śmierci jest równie przezabawna jak pierwsza, tym razem umiejscawiając sympatycznego żniwiarza w doskonałej scenerii do snucia filozoficznych i głębokich rozważań na temat ludzkiej natury i życia.

Windle Poons, umierający czarodziej, próbuje dokończyć proces umierania, nawet bardzo mocno, ale po prostu mu się nie udaje (nawet gdy zostaje pochowany przez swoich kolegów). Wyrusza więc w podróż, dowiadując się, co tak naprawdę oznacza życie i jak wiele radości może ono przynieść - w czym pomaga mu kilku innych nieumarłych.

Audytorzy to mieszanka biurokracji, monotonii, inwigilacji i totalnego porządku. Każdy czytelnik może znaleźć własny przykład z prawdziwego życia dla wyższych, kreatywnych i nienawidzących życia jednostek, zainteresowanych głównie kontrolowaniem wszystkiego, nie ufających nawet sobie nawzajem i nienawidzących generalnie wszystkiego, co inne, nowe lub postępowe. Sposób w jaki są one używane w powieściach ze Śmiercią jest dobrą alternatywną teorią dla prawdziwych podstaw praw fizycznych, wszechświata i czegokolwiek.

"Kosiarz" opowiada tak naprawdę dwie równoległe historie, które spotykają się tylko na marginesie. Historia 130-letniego Windle'a Poonsa, który dopiero zaczyna żyć po śmierci, to jedna z nich. Śmierć, która wkracza w jego ostatnie dni jako parobek na farmie panny Flitwick to druga.

Śmierć zawsze był moją ulubioną postacią, ponieważ paradoksalnie jest najbardziej ludzki i dziecinny, najbardziej ciekawy i bez uprzedzeń ze wszystkich innych w Świecie Dysku. To z nim utożsamiałem się najbardziej jako dziecko, nastolatek, a nawet teraz jako dorosły facet zbliżający się do trzydziestki. Zadawałem i nadal zadaję wiele z tych samych pytań i odnajduję zachwyt w wielu z tych samych prostych rzeczy, a powodem, dla którego to robię, jest przede wszystkim geniusz Terry'ego Pratchetta.

Zadowalający na tak wielu poziomach, "Kosiarz" zawiera standardowe punkty - humor, wyobraźnia, serce - ale "Kosiarz" to trochę więcej, choć więcej tego, co nieuchwytne. "Mort" również poruszał się w tych przestrzeniach, ale "Kosiarz" jest o wiele bardziej ambitnym przedsięwzięciem z podwójną historią żonglującą ogromną obsadą, a jednocześnie udaje mu się być głębszym, bardziej spójnym i tematycznie synergicznym. Być może wszystko, co Pratchett zrobił dobrze wcześniej w "Morcie", zrobił jeszcze lepiej w tej książce.

"Kiedy widzę, co życie robi z ludźmi, to Śmierć wcale nie jest taki najgorszy".

Fan kotków i curry zostaje zwolniony z pracy. Jego szefowie zapomnieli jednak, że należy błyskawicznie znaleźć nowego pracownika, gdyż inaczej dojdzie do istotnych konsekwencji. Doświadczył tego bardzo dobitnie Windle Poons, który pomimo zgonu... żyje dalej. Sam Śmierć niczym się nie przejmuje. Beztrosko spędza czas na wsi, poznając uroki życia i czekając na swoją śmierć. Tak więc, ludzie umierają, ale nie są martwi. Druga książka z podcyklu o Śmierci jest równie przezabawna jak pierwsza, tym razem umiejscawiając sympatycznego żniwiarza w doskonałej scenerii do snucia filozoficznych i głębokich rozważań na temat ludzkiej natury i życia.

Windle Poons, umierający czarodziej, próbuje dokończyć proces umierania, nawet bardzo mocno, ale po prostu mu się nie udaje (nawet gdy zostaje pochowany przez swoich kolegów). Wyrusza więc w podróż, dowiadując się, co tak naprawdę oznacza życie i jak wiele radości może ono przynieść - w czym pomaga mu kilku innych nieumarłych.

Audytorzy to mieszanka biurokracji, monotonii, inwigilacji i totalnego porządku. Każdy czytelnik może znaleźć własny przykład z prawdziwego życia dla wyższych, kreatywnych i nienawidzących życia jednostek, zainteresowanych głównie kontrolowaniem wszystkiego, nie ufających nawet sobie nawzajem i nienawidzących generalnie wszystkiego, co inne, nowe lub postępowe. Sposób w jaki są one używane w powieściach ze Śmiercią jest dobrą alternatywną teorią dla prawdziwych podstaw praw fizycznych, wszechświata i czegokolwiek.

"Kosiarz" opowiada tak naprawdę dwie równoległe historie, które spotykają się tylko na marginesie. Historia 130-letniego Windle'a Poonsa, który dopiero zaczyna żyć po śmierci, to jedna z nich. Śmierć, która wkracza w jego ostatnie dni jako parobek na farmie panny Flitwick to druga.

Śmierć zawsze był moją ulubioną postacią, ponieważ paradoksalnie jest najbardziej ludzki i dziecinny, najbardziej ciekawy i bez uprzedzeń ze wszystkich innych w Świecie Dysku. To z nim utożsamiałem się najbardziej jako dziecko, nastolatek, a nawet teraz jako dorosły facet zbliżający się do trzydziestki. Zadawałem i nadal zadaję wiele z tych samych pytań i odnajduję zachwyt w wielu z tych samych prostych rzeczy, a powodem, dla którego to robię, jest przede wszystkim geniusz Terry'ego Pratchetta.

Zadowalający na tak wielu poziomach, "Kosiarz" zawiera standardowe punkty - humor, wyobraźnia, serce - ale "Kosiarz" to trochę więcej, choć więcej tego, co nieuchwytne. "Mort" również poruszał się w tych przestrzeniach, ale "Kosiarz" jest o wiele bardziej ambitnym przedsięwzięciem z podwójną historią żonglującą ogromną obsadą, a jednocześnie udaje mu się być głębszym, bardziej spójnym i tematycznie synergicznym. Być może wszystko, co Pratchett zrobił dobrze wcześniej w "Morcie", zrobił jeszcze lepiej w tej książce.

"Kiedy widzę, co życie robi z ludźmi, to Śmierć wcale nie jest taki najgorszy".

To była jedna z pierwszych książek Świata Dysku, jakie przeczytałam i nie miałam pojęcia, na co się piszę, kiedy ją wzięłam do ręki. Okazało się, że była idealna pozycja dla mojego gustu. Odległa historia z dziwacznym, dowcipnym humorem. Nie miałam wtedy pojęcia, że Świat Dysku jest parodią serii fantasy. Dla mnie ta książka miała własne życie i była o wiele lepsza niż jakakolwiek standardowa powieść o wojownikach i czarodziejach. Nie musisz czytać serii w żadnej konkretnej kolejności. Możesz wziąć do ręki każdą z tych książek i cieszyć się nimi bez poczucia zagubienia.

Istnieje schludna symetria pomiędzy dwoma głównymi historiami. Inkarnacja Śmierci ze Świata Dysku jest zwolniona i musi żyć jako śmiertelny człowiek, zamiast istnieć jako wieczna, niezmienna istota, doświadcza życia w ograniczonym czasie. Potrzebuje też zajęcia, więc dostaje pracę jako pomocnik na farmie i staje się towarzyszem starej kobiety, a nawet ryzykuje życie, by uratować dziecko. Druga część opowieści to Windle Poons, czarodziej, który umiera, ale nie może iść dalej, bo Śmierć jest nieobecna. Zmienia swoje bezpieczne życie na Niewidocznym Uniwersytecie i staje się aktywny i spostrzegawczy. Taki jaki nigdy nie był, gdy żył. Odkrywa zły byt, który próbuje przejąć miasto za pomocą centrum handlowego, a on i jego nowi nieumarli przyjaciele pomagają to powstrzymać.

Zarówno Śmierć, jak i Windle Poons mają większe przygody i głębsze więzi międzyludzkie, niż byli w stanie uzyskać w swoich oryginalnych wcieleniach. Może to banał, ale wydaje się, że bohaterowie musieli zmierzyć się ze śmiercią, by móc żyć pełnią życia. Z Pratchettem to przesłanie nigdy nie staje się zbyt tandetne, ponieważ wie, jak rzucać żartami w odpowiednich momentach. Jest to więc książka o czasie i o życiu, o byciu potrzebnym, o byciu pomocnym. Uwzględnia też empatię. Zakończenie tej książki jest jedną z najpiękniejszych rzeczy, jakie kiedykolwiek czytałam. To Śmierć dochodzący do lepszego zrozumienia swojej roli, swojej pozycji, ludzi, których ma zabierać. Jego związek z panną Flitworth jest czymś w rodzaju rozgrzewającego serce piękna, a ich ostatnie chwile i ich dosłowny danse macabre są tak pełne współczucia, że prawie sprawiły, że moje serce pękło.

Jeśli lubicie Świat Dysku i jeszcze nie czytaliście tej książki, warto po nią sięgnąć.

To była jedna z pierwszych książek Świata Dysku, jakie przeczytałam i nie miałam pojęcia, na co się piszę, kiedy ją wzięłam do ręki. Okazało się, że była idealna pozycja dla mojego gustu. Odległa historia z dziwacznym, dowcipnym humorem. Nie miałam wtedy pojęcia, że Świat Dysku jest parodią serii fantasy. Dla mnie ta książka miała własne życie i była o wiele lepsza niż jakakolwiek standardowa powieść o wojownikach i czarodziejach. Nie musisz czytać serii w żadnej konkretnej kolejności. Możesz wziąć do ręki każdą z tych książek i cieszyć się nimi bez poczucia zagubienia.

Istnieje schludna symetria pomiędzy dwoma głównymi historiami. Inkarnacja Śmierci ze Świata Dysku jest zwolniona i musi żyć jako śmiertelny człowiek, zamiast istnieć jako wieczna, niezmienna istota, doświadcza życia w ograniczonym czasie. Potrzebuje też zajęcia, więc dostaje pracę jako pomocnik na farmie i staje się towarzyszem starej kobiety, a nawet ryzykuje życie, by uratować dziecko. Druga część opowieści to Windle Poons, czarodziej, który umiera, ale nie może iść dalej, bo Śmierć jest nieobecna. Zmienia swoje bezpieczne życie na Niewidocznym Uniwersytecie i staje się aktywny i spostrzegawczy. Taki jaki nigdy nie był, gdy żył. Odkrywa zły byt, który próbuje przejąć miasto za pomocą centrum handlowego, a on i jego nowi nieumarli przyjaciele pomagają to powstrzymać.

Zarówno Śmierć, jak i Windle Poons mają większe przygody i głębsze więzi międzyludzkie, niż byli w stanie uzyskać w swoich oryginalnych wcieleniach. Może to banał, ale wydaje się, że bohaterowie musieli zmierzyć się ze śmiercią, by móc żyć pełnią życia. Z Pratchettem to przesłanie nigdy nie staje się zbyt tandetne, ponieważ wie, jak rzucać żartami w odpowiednich momentach. Jest to więc książka o czasie i o życiu, o byciu potrzebnym, o byciu pomocnym. Uwzględnia też empatię. Zakończenie tej książki jest jedną z najpiękniejszych rzeczy, jakie kiedykolwiek czytałam. To Śmierć dochodzący do lepszego zrozumienia swojej roli, swojej pozycji, ludzi, których ma zabierać. Jego związek z panną Flitworth jest czymś w rodzaju rozgrzewającego serce piękna, a ich ostatnie chwile i ich dosłowny danse macabre są tak pełne współczucia, że prawie sprawiły, że moje serce pękło.

Jeśli lubicie Świat Dysku i jeszcze nie czytaliście tej książki, warto po nią sięgnąć.