Stukostrachy (pocket)

W "Stukostrachach" Stephen King przenosi nas do małego miasteczka w stanie Maine o nazwie Haven. To właśnie tam, na odziedziczonej farmie, mieszka Roberta 'Bobbi' Anderson. Akcja książki rozpoczyna się, kiedy Bobbi spaceruje z psem po lesie i widzi kawałek metalu wystający z ziemi. Zaciekawiona bada go i stwierdza, że jest znacznie większy, niż jej się początkowo wydawało i zaczyna kopać wokół niego. Niemal od razu odczuwa przymus dalszego kopania. Wydaje się, że ma też dziwne zdolności, potrafi naprawiać przedmioty domowego użytku i wymyślać różne rzeczy, na przykład maszynę do pisania, która pisze wyłącznie jej myślami. Przyjaciel Bobbi, James Gardner alkoholik bliski samobójstwa, odwiedza ją i zaczyna kopać razem z nią, ale nie odczuwa zachodzących zmian, ponieważ ma w głowie metalową płytkę, która została mu wszczepiona w wyniku wypadku na nartach. W miarę jak Bobbi i Gard kontynuują kopanie, całe miasteczko zaczyna odczuwać zmiany. Ludzie nie tylko potrafią sprawić, by przedmioty działały w dziwny sposób, ale potrafią też czytać w myślach i porozumiewają się ze sobą wyłącznie za pomocą umysłu. Całe miasto się zmienia staje się coraz dziwniejsze, ponieważ dziwna i obca siła przejmuje kontrolę nad wszystkim.

Z pewnym zaskoczeniem stwierdzam, że jest to jak do tej pory moja ulubiona książka Stephena Kinga. Kiedy po raz pierwszy usłyszałam o "Stukostrachach", pomyślałam, ze no... raczej nie. Niedorzeczne istoty pozaziemskie. Jednak kiedy zaczęłam czytać wkręciłam się na maksa. W jednej książce poruszono tematy największych lęków człowieka i największych pytań dotyczące naszego istnienia. Odniesienia do innych dzieł Kinga sprawiły mi wiele radości, jeśli tylko potrafiłam je znaleźć i połączyć kropki :D Fabuła z powodzeniem wprowadza nas w życie bohaterów. Nawet postacie drugoplanowe są dobrze opisane i ożywione przez narrację Kinga. Zaczynamy dostrzegać zmiany tempa, gdy główna bohaterka Bobbi Anderson potyka się o kawałek odsłoniętego metalu na swojej ziemi. Stopniowo dowiadujemy się, że metal jest częścią znacznie większej konstrukcji, która zaczyna wpływać nie tylko na jej życie, ale także na życie innych mieszkańców miasteczka. Historia jest długa, a tempo przez większą część książki jest szybkie i są fragmenty, które trzeba czytać w przyspieszonym tempie (czy tylko ja nie lubię cytatów z piosenek/innych książek na początku rozdziałów?) Bohaterowie są wiarygodni, choć fizyka już trochę mniej (myślę, że jest chyba granica tego, co można zbudować ze starych kalkulatorów i baterii...). Przynajmniej część błyskotliwości tej powieści należy przypisać nałogowi kokainowemu Kinga. Wiadomo, nikomu nie polecam, to zguba, ale w tym przypadku, bogu dzięki, przynajmniej wyszło na dobre.

"Stukostrachy" (1987) - Momentami śmieszna, innym razem wnikliwa i przejmująca, ogólnie rzecz biorąc, niezapomniana, oryginalna przygoda.

"Stukostrachy" startują pomału i jednostajnie, budując świat przedstawiony licznymi wprowadzeniami postaci. W pewnym momencie zacząłem się czuć jak wrak dobrego samochodu, który nie może się rozpędzić na autostradzie. Do tego się już jednak przyzwyczaiłem u Kinga i w sumie to lubię. Oczywiście los większości bohaterów jest z góry jasna i satysfakcjonujący ;)

Autor buduje obraz małego miasteczka głównie poprzez obraz dwóch głównych bohaterów. Nasz główny bohater to postać, której nie da się lubić. Nie mamy pojęcia dlaczego, ale w pewnym momencie zastrzelił swoją żonę po pijanemu. Przez jakieś 3/4 książki upija się i wykopuje latający spodek. W ostatniej części staje się bohaterem strzelającym do czujników dymu i niszczącym zły odkurzacz.

Świat rozpada się tutaj na kawałki. "Stukostrachy" jest powieścią podkreślającą wady rozwijającej się technologii i jej ogłupiającym wpływie na ludzkość - im bardziej się rozwijamy, tym głupsi się stajemy. To również podkreślenie korupcji u szczyt władzy, walka z uzależnieniem i brak zaufania ludzkości do przyszłości budowanej przez ludzkość.

Przyjemność z czytania określam na szóstkę z minusem. Sięgnąłem po "Stukostrachy" zaraz po skończeniu "Pana Marcedesa" i zdecydowanie bardziej podoba mi się Stephen King w wydaniu paranormalnym, aniżeli w przyziemnym kryminale naładowanym emocjami. Większość ludzi może nie polubić tej książki ze względu na jej dramatyczne zakończenie. "Stukostrachy" mają ponad 900 stron, więc domyślam się, że ludzie mogą być rozczarowani tak wielkim mrokiem. Myślę jednak, że to niesamowite i niepokojące wrażenie, jakie autor dał nam na początku, naprawdę zdradzało nam, jak zakończy się ta historia, i szczerze mówiąc, był to najlepszy sposób, w jaki mógł ją zakończyć, aby pasowała do fabuły.

"Kamyczek uruchamia lawinę - do tego mniej więcej sprowadza się katechizm. Koniec końców wszystko sprowadza się do czegoś podobnego..."

Co ciekawe, że King powiedział, że nie podoba mu się to dzieło i że to była ostatnia książka, jaką napisał po zażyciu twardzych narkotyków.