Stella Maris

W 1972 roku do szpitala psychiatrycznego Stella Maris zgłasza się Alicia Western, młoda doktorantka matematyki z Uniwersytetu Chicagowskiego, znana również jako utalentowana skrzypaczka. Jest córką naukowca, który współpracował z Oppenheimerem przy Projekcie Manhattan. Alicia, cierpiąca na depresję i mająca halucynacje, przybywa do placówki z torbą zawierającą czterdzieści tysięcy dolarów. Uciekła z Włoch po tym, jak jej brat Bobby, fizyk i kierowca Formuły 2, zapadł w śpiączkę po wypadku. Alicia niechętnie mówi o swoim bracie. W swoich rozmowach z terapeutą dzieli się wspomnieniami z dzieciństwa spędzonego w Los Alamos, zagłębiając się w tematy takie jak barwy liczb, mechanika kwantowa oraz filozofia Schopenhauera. W tym intelektualnym pojedynku Alicia wydaje się górować, a granica między prawdą a kłamstwem jest trudna do wyznaczenia.

Książka jest głęboką refleksją nad rzeczywistością i złudzeniem, prowadząc czytelnika przez skomplikowane zagadnienia egzystencji, prawdy i boskości. Jest także badaniem żalu i niekończącej się tęsknoty. Po latach przerwy, Cormac McCarthy, wybitny amerykański autor nagradzany Pulitzerem, znany z dzieła „Droga”, powraca z fascynującą dylogią. „Pasażer” i „Stella Maris” ukazują dwie różne perspektywy, gdzie prawdziwość jednej podważa realność drugiej.

McCarthy zauważa: „Od pięćdziesięciu lat planowałem powieść o kobiecie. Nigdy nie będę wystarczająco kompetentny, by ją napisać, ale w pewnym momencie trzeba spróbować.” Bobby i Alicia, porównywani do Orestesa i Elektry, to współczesna para rodzeństwa z trudnej rodziny, próbująca uniknąć losu wyznaczonego przez przeznaczenie. „The Scotsman” opisuje ich portret jako niezwykle poruszające osiągnięcie.