Sprawy Sherlocka Holmesa

<p>Tak więc po dziewięciu latach cierpliwego czytania, dotarłem do końca serii przedstawiającej przygody Sherlocka Holmesa. Nie mam wątpliwości, że kiedyś wrócę i ponownie przeczytam wszystkie książki, ale nadal jest to smutny moment, mając świadomość, że nie ma więcej oryginalnych historii do odkrycia!&nbsp;</p><p>Wielu osobom nie przypadła do gustu książka "Sprawy Sherlocka Holmesa". Według mnie nawet najgorsza lektura Arthura Conana Doylea jest dużo lepsza niż 90 procent książek typu mystery fiction; jego inwencja, dowcip, wiedza o swoich bohaterach nie mają sobie równych. Nic dziwnego, że sto lat później ludzie wciąż dłubią nad przypisami do jego dzieł.</p><p>Przygoda Pełzacza, mimo że kontrowersyjna, bardzo mi się podobała. To prawda, że graniczy z science-fiction, ale dla mnie Holmes i Watson zawsze zajmowali tę samą sferę kultury, co ich bardziej ewidentnie fantastyczni rówieśnicy: Niewidzialny Człowiek, Fu Manchu, Dr Jekyll i Mr Hyde. Ponadto jest to historia, która jest ewidentnie dziełem tego samego Doyle'a, który napisał "Eksperyment profesora Challengera" i "Groźną maszynę".&nbsp;</p><p>To prawda, że pewne wątki i elementy powtarzają się, jednak nie w takim stopniu w jakim chcieliby to widzieć autorzy. &nbsp;Ważne jest, aby pamiętać, że w tym momencie Doyle nie pisał już współczesnych zagadek, ale przywoływał minioną i mile wspominaną epokę. Był w pewnym sensie pierwszym kontynuatorem Holmesa.</p><p>Poza pełnym nadziei ostatnim zdaniem, nic nie sugeruje, że jest to ostatnia opowieść o Holmesie. Doyle już trzy razy próbował i nie udało mu się zawinąć kanonu - podejrzewam, że wracałby do Holmesa w odstępach czasu, gdyby nadal żył.&nbsp;</p><p>Tak długo, jak ludzie będą chcieli zaglądać do serii o Sherlocku Holmesie, tak długo będzie on popularny, ludzie będą zaglądać do bibliotek, siedzieć po obu stronach kominka i wczytywać się w rewelacyjne historie stworzone przez Arthura Conana Doylea.</p><p>&nbsp;</p>

<p>Jedna z moich ulubionych z serii. Sherlock Holmes jest ostry i bardziej ironiczny niż kiedykolwiek wcześniej!&nbsp;</p><p>Ta książka posiada moim zdaniem 3 punkty, które ją wyróżniają na tle pozostałych książek z tej serii:&nbsp;</p><p>Po pierwsze, jest jedyną, w której czyta się dwie sprawy napisane przez Holmesa, a nie przez Watsona. Są napisane bardzo w jego stylu, nawet Holmes przyznaje, że nie jest w stanie umieścić romantycznego akcentu w swojej narracji, jak jego wierny przyjaciel. &nbsp;Są one jednak nadal bardzo interesujące do czytania i trzymają w napięciu do samego końca.</p><p>Po drugie, w jednym z przypadków Holmes ujawnia swoje prawdziwe uczucie do przyjaciela, choć na swój okrężny sposób martwiąc się, czy jego przyjaciel nie został ranny. Watson rozpoznaje w jego zwykle zimnym i surowym spojrzeniu głębię lojalności i miłości. Widać, że ma nie tylko wielki i bystry umysł, ale i serce.</p><p>Trzecim punktem, który według mnie wyróżnia tą powieść, jest wspomnienie przez Holmes'a o jeszcze jednym swoim godnym rywalu i oczywiście nie ma na myśli prof. Moriarty'ego. To mnie bardzo zaskoczyło. Choć ten rywal nie jest pokroju postaci Profesora i ma całkiem odmienny styl, wciąż jest inteligentnym &nbsp;i groźnym przeciwnikiem.</p><p>Muszę przyznać jednak, że wolałbym, aby ostatnia sprawa z tej serii była nieco bardziej złożona. Choć może to nauka wyciągnięta z pozostałych spraw, którą czerpie się z ich czytania, każe myśleć, że wszystko jest takie proste...<br>Na pewno będzie mi brakowało jego umiejętności analizy, logiki, &nbsp;ironii, a nawet jego próżności i dziwactwa, które tak mocno go wyróżniają.</p>