Śniadanie na wulkanie

Joanna Ostaszewska w swoim debiutanckim tomiku "Śniadanie na wulkanie" podejmuje wędrówkę po meandrach wewnętrznych zawirowań i refleksji. Przez pryzmat własnych przeżyć, bohaterka wierszy konfrontuje się z dylematami i poszukiwaniami, rysując jednocześnie mapę swojej autentyczności, której odnalezienie bywa trudne, gdy życie toczy się pod naporem cudzych oczekiwań i opinii. Proces odnajdywania samej siebie opisywany jest jako przejście od niezrozumienia ku pełni zrozumienia. Pierwszym krokiem na tej drodze jest przezwyciężenie "lęku podrzuconego nieznaną nam drogą", który przekazywany jest przez pokolenia w ramach rodzinnych wzorców. Zwieńczeniem tej podróży jest emancypacja z pęt strachu i odnalezienie własnego Wewnętrznego Domu, gdzie bohaterka spotyka zapomnianą Małą Dziewczynkę, do której kierowany jest cały tom.

Poezja Ostaszewskiej zagłębia się w trudne i bolesne tematy, lecz jednocześnie przepełniona jest nadzieją i symboliką lotu. Poszukując sensu życia, autorka patrzy na siebie z wyrozumiałością i łagodnością. Jej opowieść o pokonywaniu lęku i akceptacji siebie sama w sobie jest jak uderzenie miękkiego pędzla, subtelna i delikatna. Poetycką podróż wieńczy niezwykła metafora: "szkicuję sobą znak nieskończoności na arkuszu nieba", która przypomina, że każdy z nas skrywa w sobie zarówno skończoność, jak i nieskończoność.

Ewa Gaworska-Paczoska, profesor historii literatury polskiej i poetka, podkreśla egzystencjalną głębokość i artystyczną subtelność tej poezji. Natomiast Zofia Olek-Redlarska, doktor nauk humanistycznych i również poetka, rekomenduje te dojrzałe i pełne głębi wiersze, wskazując na ich wyjątkową stylistykę i liryzm.