Słonie mają dobrą pamięć

<p>Czytałam tylko jedną książkę z uczestnictwem autorki powieści Aridane Oliver („Karty na stół”), najciekawszej kobiecej postaci, która ożywa w niektórych powieściach Agathy Christie. Będąca swoistym alter-ego Królowej Zbrodni pani Oliver jest autorką powieści kryminalnych, których bohaterem jest fiński detektyw. Bliska przyjaciółka Herkulesa Poirota, czasem pomaga mu w jego śledztwach. „Słonie mają dobrą pamięć” (1972), jedna z ostatnich powieści wielkiej Agathy Christie, bawi się swoją swoistą bliźniaczką w literackiej rzeczywistości, która dzięki swoim licznym koneksjom jest niezbędna dla obecnego śledztwa. Co mi się naprawdę podobało. Tak samo jak uwielbiałam relację między powieściopisarką a Herkulesem Poirot.</p><p>Powieść ta jest, obok „Pięciu małych świnek”(1942) i „Uśpionego morderstwa” (1976), jedną z jedynych powieści Christie, której śmierć miała miejsce na długo przed obecnym śledztwem. Podoba mi się też ta koncepcja, która jest zmianą w stosunku do "typowych" powieści Christie, bo tutaj nie ma już fizycznych dowodów i zmieniło się miejsce zdarzenia. Co gorsza: w chwili prowadzenia śledztwa wciąż nie wiadomo, czy było to morderstwo, czy samobójstwo. Pozostają tylko wspomnienia różnych świadków, by zrekonstruować to, co się stało i spróbować zrozumieć... Podążając przez całą historię za metaforą pamięci słonia, bohaterowie muszą odnaleźć osoby o długotrwałej pamięci i przesłuchać je, aby wydobyć prawdę wśród różnych świadectw.</p><p>„Słonie mają dobrą pamięć” to ciekawa koncepcja fabuły, ale niestety nie sprawdziła się u mnie, gdyż dość szybko domyśliłam się, co tak naprawdę się stało. Nie tylko to, ale trzy czwarte drogi przez powieść byłem w stanie sprawdzić moje notatki i zdać sobie sprawę, że opracowałem wszystko w najdrobniejszych szczegółach. I zastanawiałam się, dlaczego bohaterowie nie doszli jeszcze do takich samych wniosków jak ja. Co jest ogromnym rozczarowaniem dla mnie, która czyta kryminały po to, by być zaskoczoną na końcu. Oczywiście, to uczucie jest bardzo osobiste. To "mój problem" jak to się mówi. Ale to naprawdę zepsuło mi całą lekturę, ponieważ oczekuję, że powieść Christie sprowadzi mnie na złą drogę, zaskoczy rozwiązaniem, którego nie znalazłam dzięki czemuś, co detektyw zachował dla siebie aż do ostatecznego ujawnienia. Tutaj wszystkie informacje były w zasięgu ręki, a ja musiałam tylko wszystko logicznie przemyśleć, aby odkryć rozwiązanie.</p><p>Krótko mówiąc, „Słonie mają dobrą pamięć” miało wszystko, co mogło mi się spodobać dzięki swojemu gatunkowi, autorowi, meta bohaterce, legendarnemu detektywowi, koncepcji badającej przeszłość poprzez zagmatwane i sprzeczne wspomnienia... Jednak łatwość, z jaką rozwiązałam śledztwo, nie pozwala mi zaliczyć tej powieści do moich ulubionych autorstwa Agathy Christie. Szkoda, bo miała spory potencjał!</p>

<p>Rodzice Celii nie żyją od dwudziestu lat. Tajemnicze okoliczności ich śmierci nigdy nie zostały rozwiązane, a nad tragedią rozpostarła się aura niepamięci. Jednak podczas uroczystej kolacji nieoczekiwane pytanie otwiera stare rany i Ariadna Oliver, matka chrzestna Celii, musi w końcu zmierzyć się z prawdą: Kto tu kogo zabił, ojciec matkę, czy może było odwrotnie? Herkules Poirot namawia swoją starą przyjaciółkę, by zrobiła tak, jak robią to słonie i zaufała swojej pamięci. Bo Poirot wie słonie mogą pamiętać - bo słonie nie zapominają.</p><p>„Słonie mają dobrą pamięć” – od początku intrygował mnie tytuł. To świetna historia napisana przez królową kryminału – Agathę Christie. Koncepcja doskonałej pamięci, jaką posiadają słonie, zostaje przeniesiona do książki, dzięki czemu Poirot i jego przyjaciółka pani Oliver poszukują kilku „ludzkich słoni”, które pomogą im wyjaśnić okoliczności śmierci, która miała miejsce kilka lat przed wydarzeniami objętymi narracją. Bardzo podobała mi się ta koncepcja i to, jak autorka sobie z nią poradziła. Jedną z rzeczy, która najbardziej mnie zaskoczyła jest ilość danych i postaci, które były tam po to, aby zmylić czytelnika i które tak naprawdę nie są związane z rozwiązaniem fabuły. We wszystkich opowieściach o Królowej Zbrodni są, ale w „Słonie mają dobrą pamięć” było ich więcej niż zwykle. Nie umniejsza to jednak faktu, że są one związane z fabułą, która jest bardzo dobrze utkana, jak to u Christie.. Ogólnie rzecz biorąc, jak wszystkie książki Agathy Christie, ta również była szybką i bardzo „rozrywkową” lekturą, w której Poirot umiał czytać ludzką naturę, aby znaleźć sprawcę. Plus, ma bonus w postaci poruszania pewnych tematów tabu w tamtym czasie, takich jak aborcja i choroby psychiczne. Wspaniała książka. Bardzo polecam. ?</p>