Ślepy trop. Cykl William Wisting. Tom 10

<p>"Ślepy trop" to doskonale pasujący tytuł dla dziesiątej książki o błyskotliwym śledczym Williamie Wistingu. Historia ta różni się nieco od dwóch poprzednich książek Jørna Liera Horsta, które jak dotąd przeczytałam.</p><p>Ponieważ fabuła "Ślepego tropu" jest dość skomplikowana i zagmatwana, nie będę się wdawać w szczegółowe opowiadanie o fabule. Nie dlatego, że nie potrafię tego zrobić, ale dlatego, że uważam to za niewłaściwe. Kiedy plątanina tajemnic i kłamstw jest tak zagmatwana, że na początku wydaje się nie mieć żadnego sensu, a jednak przychodzi taki moment, kiedy odnajdujesz różne końce i rozplątujesz wątki jeden po drugim, prowadzące, nie do bezpiecznych wniosków, ale do tych, do których trzeba cię doprowadzić, wtedy jest to "podróż", którą musisz odbyć sam, bo niepełna wiedza może spowodować, że wybierzesz ścieżki, które w końcu zaprowadzą cię nie tam gdzie trzeba. Krócej mówiąc: zdradzając cokolwiek mogłabym nakierować was na niewłaściwe wnioski, a to odebrałoby wam przyjemność ze śledzenia tej pokręconej fabuły.</p><p>Zazwyczaj tak skomplikowane historie nie należą raczej do moich ulubionych, co wynika głównie z nieumiejętności większości pisarzy kryminałów do zszywania tych tak wielu różnych elementów w całość, która miałaby sens. Jørnowi Lierowi Horstowi udaje się to wszystko, a wszystkie wątki przez niego podjęte łączą się w odpowiednim czasie, w odpowiednim miejscu, "sklejają" się ze sobą, dając nam jako całość dobrze uformowaną fabułę, która, chwyta nas w swoje sidła i która nieustannie i nieprzerwanie karmi nasze zainteresowanie.</p><p>Ale to, co wyróżnia się i co pokochałam w tej książce jest nie tyle detektywistyczne, kryminalne, czy związane z tajemnicą. To rozwój Williama Wistinga jako postaci. Choć jest na wskroś szczery - cecha, która być może czyni go nieco bezbronnym, w połączeniu z jego wewnętrzną wrażliwością - co pozwoliło nam zobaczyć zarówno jego dobrą, jak i złą stronę, do tej pory nigdy nie był bardziej ludzki i otwarty niż w "Ślepym tropie". Bardziej niż kiedykolwiek wydaje się, że chce walczyć o siebie, o swoje życie, o miłość, o związek z córką, która wkrótce uczyni go dziadkiem. Szczególnie ich wspólne sceny były dla mnie odrobinę wzruszające - ale ja po prostu zawsze się wzruszam na rodzinnych dramatach.</p><p>Ciekawe i napakowane akcją wątki poboczne zapewniają czytelnikom ciągłe zaangażowanie w fabułę, od obaw Line o ciążę do relacji Wistinga z byłą dziewczyną Suzanne i pewnych sygnałów, które wysyła mu koleżanka Christine. To dodaje dreszczyku do śledztwa. Obok spraw osobistych, dostajemy wgląd w nowe wyzwania stojące przed siłami policyjnymi. Wisting dostrzega, że stosunek społeczeństwa do policji uległ zaostrzeniu.</p><p>Podsumowując, przez większość swojej treści "Ślepy trop" to powieść pełna napięcia i szybkiego tempa, ze stałym przepływem wydarzeń i złożonością, która choć niepokoi, na szczęście nie męczy czytelnika. Myślę, że wszyscy czytelnicy docenią też ogromny rozwój psychologiczny WilliamaW istinga i to, jak zmiany wpływają na jego interakcje z tymi, którzy go otaczają - czy mówimy tu o interakcjach koleżeńskich, czy intymnych, co, jak sądzę, zapewnia świetny materiał do rozwoju również w następnych powieściach z serii.</p><p>Jorn Lier Horst robi furorę wśród swoich czytelników i nawet najbardziej zatwardziały wielbiciel kryminałów nie będzie w stanie przewidzieć nadchodzącego zakończenia! Czytelniku przygotuj się na to, że zostaniesz oszukany i zwiedziony... Z subtelnym komentarzem społecznym i refleksjami na temat tego, jak zmieniła się praca Wistinga, Jørn Lier Horst z wyczuciem zgłębia temat zbrodni i z przejmującą puentą pozostawia w czytelnikach słodko-gorzki posmak. Jørn Lier Horst po mistrzowsku skonstruował fabułę i dzięki temu "Ślepy trop" to inteligentny kryminał, który pozostawia czytelnika z wieloma przemyśleniami. Po prostu oszałamiająca i godna polecenia książka.</p>

<p>Nie mogę uwierzyć, że to dziesiąta powieść kryminalna z serii o śledczym Williamie Wistingu! "Ślepy trop" autorstwa Jørna Liera Horsta ma wszystko to, co czytelnicy pokochali w poprzednich powieściach o tym bohaterze. Jest nieco spokojniejsza i bardziej ułożona w formie niż na przykład "Poza sezonem" czy "Psy gończe", ale historia to nadal ostra jak brzytwa, zimna, policyjna powieść kryminalna. Horst błyszczy w "Ślepym tropie" stylem pisarskim i robi to, co wychodzi mu najlepiej. Pisze ciekawe, emocjonujące i subtelne fabuły, które bez reszty pochłaniają czytelnika i wypluwają go po skończeniu ostatniego rozdziału - kiedy jest zupełnie oniemiały i pełny emocji.</p><p>"Ślepy trop" to kryminał przy czytaniu, którego czytelnik zadaje sobie stale pytanie "Kto to zrobił?", w którym wszystkie komponenty są poskładane tak, jak chcemy tego my wszyscy, którzy lubimy tego typu policyjne historie. Morderstwo jest tajemnicze, a zagadka, którą trzeba rozwiązać, trudna i poplątana w naprawdę przerażający sposób. Wskazówki pojawiają się powoli, a fałszywe tropy są na tyle dobrze rozłożone, że nie pozwalają nam się domyślać niczego wcześniej. Historie przeplatają się ze sobą i nic nie jest takie jak myśleliśmy, że jest na początku. W centrum uwagi znajduje się sama praca policji. Horst wydaje się nigdy nie spuszczać śledztwa z oka i nawet jeśli trafiają się wątki poboczne, to wiadomo, że wkrótce wrócimy do detektywistycznej historii. Powolna i skrupulatna praca śledcza, która prowadzona krok po kroku daje efekty - to sedno całej książki.</p><p>Dodatkowo uważam, że córka Wistinga - Line odgrywa w tej książce zdecydowanie lepszą rolę w porównaniu do poprzednich części. Jej rola była do tej pory znikoma - miałem wrażenie, że Horst wstawia ją tylko po to, by denerwować czytelnika i by ten nigdy nie mógł powiedzieć, że są doskonałe i bez wad. Tym razem jej postać jest bardziej na uboczu w całym głównym wątku, ale jednocześnie odgrywa ważniejszą rolę. Sprytnie zrobione. Podoba mi się nowa Line. W "Ślepy trop" ma bardziej ludzkie cechy charakteru, a śledzenie losów ciężarnej dziewczyny, która oczywiście i tym razem przyczynia się do ostatecznego rozwiązania sprawy, jest zarówno miłe, jak i emocjonujące.</p><p>W "Ślepym tropie" historia kręci się wokół zaginięcia w Stavern sprzed sześciu miesięcy. Taksówkarz, o którym od dawna krążą kryminalne plotki, znika bez śladu i przez pół roku nie pojawia się nigdzie ani on, ani taksówka, którą jeździł. Wtedy przychodzi wskazówka od byłej partnerki Wistinga, Susanne. Podsłuchała nowego gościa kawiarni, który widział taksówkę zaparkowaną w pewnym ustronnym miejscu. Rozpoczyna się polowanie, a kiedy z pewnej posiadłości zostaje przekazana broń, okazuje się, że sprawa ma związek z morderstwem w Kristiansand. Wisting po raz kolejny musi walczyć z własnymi przełożonymi i korzystać z pomocy kolegów, by dotrzeć do sedna sprawy - i po raz kolejny dotarcie do prawdy nie jest takie proste, jak mogłoby się wydawać.</p><p>W środku tego wszystkiego, wokół prywatnej sfery Wistinga zaczyna kształtować się trójkąt miłosny. Ale nie martwcie się - niczego wam nie zdradzę.</p><p>Po raz kolejny, z przyjemnością czyta się fachowe spostrzeżenia Jørna Liera Horsta na temat działania policji i współczesnych dochodzeń. Skutecznie utrzymywał zarówno moje zainteresowanie, jak i napięcie od pierwszej do ostatniej strony. Historia przyprawiona jest ciekawymi opisami i wiarygodnymi postaciami. To kolejna zachwycająca powieść o pracy Williama Wistinga. Jest to trochę powrót do korzeni, gdzie śledztwo było głównym celem. Tempo jest nieco wolniejsze, a scen akcji nieco mniej. Ale, to wszystko działa tylko na korzyść "Ślepego tropu". To jest po prostu dobra historia, która jest opowiedziana w błyskotliwy sposób. Jeśli jesteś fanem Williama Wistinga, to czeka Cię nie lada gratka!</p>