Sezon pająków

<p>Książki Barbary Baraldi nie jest już dla mnie nowością, znam jej styl, jej wielką umiejętność przykuwania uwagi czytelnika od pierwszej słowa aż po zakończenie akcji. Jej bohaterowie zawsze dobrze nakreśleni i scharakteryzowani, a fabuła wciągająca. I tym razem, czytając „Sezon pająków” byłam pod wrażeniem jej historii. Właśnie skończyłam wspaniałą książkę, która przeniosła mnie do ukochanych lat 80-tych, lat mojego dorastania, chyba najpiękniejszych i najbardziej beztroskich.</p><p>Most imienia Wiktora Emanuela I w Turynie, jest letnia noc 1988 roku i stajemy w obliczu bardzo dziwnego, praktycznie niewytłumaczalnego wydarzenia; łuki i poręcze mostu są całkowicie opanowane przez kolonie pająków, z bardzo długimi i grubymi pajęczynami.</p><p>Tymczasem Francesco Scalviati jest w okolicach Pian del Lot, na miejscu zbrodni - zaręczona para została zamordowana w swoim samochodzie w ustronnym miejscu. To trzecie straszne morderstwo, które wydaje się być przypisane tej samej osobie. Trudna i podstępna sprawa w szczególnie delikatnym momencie jego życia, gdyż wkrótce Scalviati zostanie ojcem. Na miejscu jest Leda De Almeida, dziennikarka z traumatyczną przeszłością korespondentki w Libanie. Nieprzewidziany zwrot akcji przynosi Isaaka Stonera, młodego i aroganckiego analityka FBI, który oferuje Scalviatiemu potężne nowe narzędzia kryminologii, takie jak profilowanie i teoria "seryjnych" morderstw, wciąż praktycznie nieznana we Włoszech.</p><p>Scalviati, choć zafascynowany tymi nowatorskimi pomysłami, nie jest w stanie całkowicie zaufać swojemu amerykańskiemu koledze, przekonany, że wie on znacznie więcej niż jego młodszy kolega po fachu.</p><p>Bardzo podobało mi się kilka elementów mistrzowsko osadzonych w narracji. Przede wszystkim pisarka pokazała, jak pierwsze odkrycia w dziedzinie profilowania, wprowadzone właśnie w tym czasie w USA przez FBI, dotarły i jak zostały przyjęte we Włoszech, dzięki czemu udało jej się stworzyć fabułę tak wciągającą, że czytelnik ma wrażenie, iż jest w stanie zgłębić obłąkany umysł "seryjnego mordercy".</p><p>Po drugie, różne nawiązania do popkultury tamtych lat, prawdziwe przypomnienia o latach 80-tych, które czynią powieść jeszcze bardziej prawdziwą. Piękny jest dobór piosenek, które służą jako tło do różnych momentów w życiu bohaterów, od Duran Duran, przez Litfiba, po Rafa i wczesne Vasco Rossi.</p><p>Wreszcie, masowe włączenie do fabuły teorii związanych z ezoteryką, które dodają temu thrillerowi nutki tajemniczości i czynią go jeszcze bardziej wciągającym. Poruszając swoimi bohaterami po ezoterycznym i niejasnym Turynie, Baraldi informuje czytelnika o magicznych miejscach miasta, ujawniając ich symbolikę i tajemnice praktycznie do tej pory nieznane.</p><p>Czytając książkę nie sposób nie przypomnieć sobie o niepokojącej sprawie potwora z Florencji, która wstrząsnęła Włochami. W „Sezonie pająków” wiele jest odniesień i punktów wspólnych ze sprawą, którą zajmuje się Scalviati.</p><p>Książka składa się z rozdziałów, które jak zawsze są dobrze pomyślane, celowo skonstruowane tak, aby zmusić czytelnika do przewrócenia strony, aby mógł dowiedzieć się, co wydarzy się w kolejnych linijkach. To, co naprawdę cenię w twórczości Barbary Baraldi, to fakt, że oferuje ona swoim bohaterom, a co za tym idzie nam, czytelnikom, możliwość gromadzenia wskazówek i tropów, pozornie ważnych dla rozwiązania sprawy, ale potem równie łatwo udaje jej się rozmontować każdą prawdopodobną teorię, aż do ostatecznego i zawsze zaskakującego zakończenia.</p><p>Bardzo podobała mi się również postać dziennikarki Ledy De Almeidy, kobiety o tysiącu twarzy i tysiącu ran, nie tylko fizycznych, no i oczywiście młody i arogancki Isaak Stoner, genialny agent FBI, który przyleciał wprost z Quantico, by zaoferować Scalviatiemu swoją wiedzę z zakresu analizy behawioralnej przestępców.</p><p>W sumie lektura nie do odrzucenia, całość przeczytana za jednym zamachem, więc mogę tylko polecić i pogratulować autorce wybitnego dzieła, a was - zachęcić do jak najszybszego przeczytania.</p>

<p>Jednym z powodów, dla których szalenie kocham książki Barbary Baraldi, jest sposób, w jaki angażuje ona swoich czytelników, sprawiając, że czują się oni częścią historii. „Sezon pająków” nie jest tu wyjątkiem</p><p>W tym konkretnym przypadku autorka “Scarlett” wykonała kawał dobrej roboty, przenosząc nas w lata 80-te, dekadę kreatywności i ekscesu, zarówno z artystycznego (ścieżka dźwiękowa z tamtych lat jest wyjątkowa i niepowtarzalna), jak i śledczego punktu widzenia.</p><p>Były to lata, w których teorie Roberta Resslera i Johna E. Douglasa, dwóch agentów FBI, którzy z pomocą profesor Ann Wolbert Burgess, dali początek temu, co dziś znane jest jako "profilowanie". Seryjność w zabójstwach stała się realna, nie można jej było już traktować jako teorii.</p><p>Historia zaczyna się w Turynie, najbardziej tajemniczym z włoskich miast, trafiającym na pierwsze strony gazet z powodu serii morderstw, które natychmiast przywodzą czytelnikowi na myśl zbrodnie "Potwora z Florencji".</p><p>Autorem okrutnych zbrodni jest seryjny morderca, którego szuka asystent prokuratora Francesco Scalviati i jest pewien, że go znajdzie. Z początku wydaje się, że to zwyczajne podwójne morderstwo, a jednak zbiegów okoliczności jest za dużo. O wiele za dużo.</p><p>I tak, pomimo nieufności do nowej nauki, trudności w podejściu do nowej technologii i nieuniknionych przeszkód, które stają na ich drodze, Scalviati, Costanza, De Almeida i Stoner, wrzucają się ciałem i duszą w śledztwo, które będzie zajmować całe ich dni i noce, które pochłonie ich życie, dotykając nawet sfery prywatnej, nieuchronnie dotkniętej tak niebezpieczną i wszechogarniającą sprawą.</p><p>A jednak musi być światełko w tunelu, Scalviati wkrótce zostanie ojcem i właśnie dlatego, że chce przygotować lepszy świat dla swojej małej córeczki, pragnie wierzyć, że sprawiedliwość ma jeszcze znaczenie.</p><p>Krok po kroku jesteśmy świadkami komponowania doskonałej, zaskakującej układanki.</p><p>Świat, który stworzyła Barbara Baraldi w „Sezonie pająków” wciąga czytelnika do cna. Boi się on o bohaterów i cierpi razem z nimi. Nie mogłam oderwać się od książki nawet przez chwilę &nbsp;Na końcu każdego rozdziału nurtowało mnie pytanie "co stanie się teraz?".</p><p>A potem... potem są te pająki, opis tej "inwazji" sprawia, że krew krzepnie w żyłach ze strachu.</p><p>Widzisz je, wyczuwasz, czujesz, że poruszają się po tym moście. Objęły w posiadanie Turyn, tkając gęstą, nieprzerwaną sieć, tak jak zrobił to zabójca. Ma się wrażenie, że te pająki za chwilę wyjdą z kart powieści i oplotą siecią czytelnika.</p><p>Nikogo pewnie nie zaskoczę stwierdzeniem, że „Sezon pająków” to świetna powieść, taka, której miłośnicy gatunku nie mogą przegapić, jest tu miejsce na napięcie, na ból, na podejrzenia, na zaufanie i, co było dla mnie absolutnie zaskakujące, również na wzruszenie.</p>