Rzeźbiarz śmierci. Robert Hunter. Tom 4

<p>Prokurator okręgowy Derek Nicholson zostaje znaleziony brutalnie zamordowany w swoim domu, a sprawca, który go rozczłonkował, wykonał rzeźbę z części jego ciała. Co chce przekazać Morderca? Jakie przesłanie kryje się w konstrukcji tego makabrycznego tworu? Czy będą kolejne ofiary “rzeźbiarza”? Jak doświadczony psycholog i detektyw wydziału zabójstw policji w Los Angeles Robert Hunter zdoła rozwiązać tę krwawą i makabryczną zagadkę?</p><p>To już czwarta sprawa podjęta przez Roberta Huntera, błyskotliwego i charyzmatycznego detektywa, który doskonale poznał ludzkie zachowania i psychikę. Hunter jest absolwentem psychologii z doktoratem z analizy zachowań przestępczych i biopsychologii. Jego obsesja zemsty i niesamowite umiejętności śledcze, przyczyniły się do błyskawicznej kariery.</p><p>W tej powieści dowiadujemy się więcej o przeszłości dwóch głównych bohaterów. Poznajemy Roberta Huntera jako młodzieńca. Widzimy jak kształtowała się jego błyskotliwość i umiejętności detektywistyczne.</p><p>Poznajemy też przeszłość Carlosa Garcii, który jest synem agenta federalnego. Carlos zignorował obawy matki, która dobrze znała niebezpieczeństwa i problemy związane z takim zawodem, bo przecież poszedł w ślady swojego ojca!</p><p>Duet ten podejmuje się więc najbardziej przerażającej sprawy, z jaką przyszło im się zmierzyć, gdyż przynajmniej początkowo wydaje się, że między ofiarami nie ma żadnego związku, a ponadto sposób śmierci jest niewyobrażalnie nieludzki. Odcięte kończyny i usunięte ważne organy, odbierane są ofiarom powoli i sadystycznie, aby morderca mógł stworzyć z nich rzeźby, pielęgnuje też swoje ofiary aby nie wykrwawiły się one na śmierć dopóki zabójca nie ukończy swojego makabrycznego dzieła.</p><p>Autor jak zawsze jest daleki od oszczędnych opisów, do tego stopnia, że zastanawiałam się, czy te wszystkie szczegóły są naprawdę konieczne, by jeszcze bardziej oddać atmosferę strachu i paniki. Przeraziła mnie zwłaszcza część, w której jedna z ofiar nie mogła nic poczuć, bo morderca wbił jej kręgi szyjne. Obszerne raporty medyczne od biegłego sądowego, który badał zwłoki, przyprawiły mnie o wielokrotne fale gęsiej skórki. Seria o Robercie Hunterze wymaga naprawdę mocnych nerwów od czytelnika.</p><p>"Rzeźbiarz śmierci" na swój dziwny sposób jest wciągający i fascynujący ale dla mnie zbyt ciężki w odbiorze. Ciężko było mi przebrnąć przez szereg opisów morderstw i kontekstów społecznych, w którym poruszają się Hunter i Garcia podczas swoich śledztw. Jednak autor, Chris Carter, który po raz kolejny pokazuje swoją wiedzę i doświadczenie z zakresu psychologii sądowej (dzięki niemu poznałam wszystkie plusy i minusy testu plam atramentowych Rorschacha), nie pisze powierzchownie ani z zamiarem prowokacji, ale umie subtelnie wpleść w swoje teksty przesłania społeczne, tworząc w ten sposób kompleksowy portret Los Angeles.</p><p>W "Rzeźbiarz śmierci " mamy znany schemat: ofiary o wspólnym wzorcu morderstw i tortur, wyścig z czasem detektywów, by znaleźć zabójcę, zanim ten zabije kolejnych ludzi, fascynujące szczegóły procedur stosowanych przy identyfikacji, badaniu akt itp. Tym razem z naciskiem na hakerstwo i digitalizację danych, dokumentów i informacji, a wszystko to rozrzucone jak kawałki układanki, której wydaje się brakować spójności.</p><p>Napięcie w "Rzeźbiarzu śmierci" buduje się ze strony na stronę. Co prawda śledztwa toczą się powoli, co daje autorowi możliwość dodawania wątków pobocznych, zmiany punktów narracji i zwodzenia czytelnika.</p><p>Alice Beaumont to kobieta, którą polubiłam od samego początku. Pojawia się jako najlepsza śledcza, jaką znał Bradley z Biura Śledczego Prokuratury Okręgowej w Los Angeles, ewoluuje w hakerkę, charyzmatyczną detektyw i starą znajomą Huntera, z którą główny bohater zaczyna rozwijać subtelny flirt.</p><p>W powieści mamy https://******.**. bardzo krytyczne, spojrzenie na tradycyjną formę przechowywania danych. Za pomocą konkretnych przykładów i trafnych argumentów Chris Carter pokazuje, że brak zdalnego dostępu stwarza tylko przeszkody i opóźnienia czasowe. Carter podkreśla, jak ważne jest, aby informacje były przesyłane do krajowych baz danych lub przynajmniej przechowywane w formie elektronicznej w celu szybszego prowadzenia śledztwa. Gdy weźmie się nawet pod uwagę, że część badań przeprowadza się w bibliotece, która wciąż pracuje manualnie z katalogami kartkowymi, widać, o jakiej stracie czasu mówimy.</p><p>Książka szalenie mi się podobała, rozwiązanie sprawy jest tak porywające, sceny przesłuchań i śledztwa tak żywe, dialogi tak wyraziste, a badane postacie i bohaterowie tak różnorodni, że polecam ją każdemu zagorzałemu czytelnikowi thrillerów o mocnych nerwach</p><p>"Rzeźbiarz śmierci " to porywająca powieść, pełna napięcia, suspensu i ekscytującego śledztwa. Realizm, filmowe dialogi i częste zmiany scen trzymały mnie w napięciu do samego końca po raz kolejny.</p>

<p>“Rzeźbiarz śmierci” to czwarta część z serii Chrisa Cartera, prawdopodobnie najbardziej szalonego pisarza tworzącego w gatunku thrillera kryminalnego. Po jego książki sięgam chętnie, więc zastanawiałam się, jak wypadnie tym razem jego kolejna opowieść o detektywie Robercie Hunterze.</p><p>Kiedy Hunter i jego partner Carlos Garcia zostają wezwani do nowej sprawy, nie mają pojęcia, czego się spodziewać. Na miejscu zbrodni widzą obraz grozy: były prokurator został brutalnie zamordowany. Jego kończyny zostały amputowane, a następnie uformowane w rzeźbę. Szybko staje się jasne, że rzeźba ma głębsze znaczenie, ale jakie? Hunter i Garcia rozpoczynają śledztwo i nie mija wiele czasu, gdy zostaje znaleziona kolejna ofiara. Czy ktoś prowadzi prywatną zemstę? Śledczy robią wszystko, by rozwiązać sprawę. W końcu Hunter wie, jak myślą mordercy. Tylko, że tym razem może to być jego wyrok śmierci.</p><p>Czwarty tom o duecie śledczym Hunter i Garcia, pokazuje, że Carter doskonale wie, jak zdobyć uwagę czytelnika i wciągnąć go w sprawę, która jest równie dziwaczna, co szokująca. Autor ponownie nie pozwala swoim czytelnikom na wiele odpoczynku, już na samym początku książki pokazując im, z czym mają tu do czynienia, a mianowicie z bezwzględnym mordercą, który nie zatrzyma się przed niczym i nie pozwoli uśpić swojej czujności. Hunter i Garcia nie są jedynymi, którzy w trakcie śledztwa kilkakrotnie dostają dreszczy oglądając jego „dzieła”. Jedno jest pewne, ta książka nie jest dla osób o słabym sercu czy wrażliwym żołądku.</p><p>Wzrost brutalności jest również wyraźny w tej książce. Z książki na książkę morderstwa stają się okrutniejsze, brutalniejsze, bardziej niepohamowane, niezrozumiałe.</p><p>Podobnie jak w poprzednich książkach w "Rzeźbiarzu śmierci", bohaterowie pozostają bardzo ogólnikowo opisani. Niewiele dowiadujemy się o tym, jak osobiście odczuwają sprawę i jakie uczucia ona w nich budzi. Dzięki temu szybko można odnieść wrażenie, że mamy do czynienia z dwoma pozbawionymi emocji, zimnymi ludźmi. Małe przebłyski, które dają nam dostęp do ich emocjonalnego świata, pokazują jednak coś zupełnie przeciwnego. W końcu wydaje się to logiczne - w końcu Hunter i Garcia od lat pracują nad podobnymi sprawami. Wiele widzieli, jeszcze więcej doświadczyli i nawet jeśli nie ma rutyny (bo w sprawach o morderstwo po prostu jej być nie może) to na pewno nauczyli się profesjonalnie wykonywać swoje obowiązki.</p><p>Chris Carter również w tej książce potrafi bardzo żywo i barwnie opowiadać historię. Wymownie i szczegółowo opisana jest tu historia przypadku, który naprawdę przyprawia o gęsią skórkę.</p><p>Niestety książka jest miejscami trochę rozwlekła, ale trudno ją odłożyć. Sama historia jest zbyt emocjonująca, śledztwa zbyt ciekawe i poruszające. Nie masz wyboru, musisz czytać dalej i nie zniechęcać się, a nawet nie dać się ponieść nielicznym przydługim fragmentom. Bo mimo drobnych niedociągnięć, czytelnik może spodziewać się trzymającego w napięciu i porywającego thrillera w najlepszym wydaniu.</p><p>"Rzeźbiarz śmierci" nie jest tak mocny jak jego poprzednicy, ale to wciąż absolutnie udany i trzymający w napięciu thriller, którego po prostu nie można odłożyć. Chris Carter wie, jak utrzymać w czytelniku uwagę i już od samego początku katapultuje go w sam środek thrillera, który wydaje się niemal na tak prawdziwy, jakby dział się gdzieś obok.</p>