Rodzina borgiów

Kilka lat temu przeczytałam "Krew i piękno" Sarah Dunant, którą uznałam za wciągającą lekturę z klimatyczną scenerią. Dlatego sięgając po książkę „Rodzina Borgiów” , byłam już zaznajomiona z tą rodziną i innymi postaciami historycznymi, a także z tłem włoskiego renesansu.<br> Powieść ta była ostatnim dziełem fikcyjnym autora, który zmarł przed ukończeniem manuskryptu. Książka została wydana pośmiertnie. Rękopis został ukończony przez Carol Gino, towarzyszkę autora.<br> Styl pisania jest prosty i przejrzysty od początku do końca. Nie udało mi się ustalić, w którym momencie następuje zmiana autora.<br> W niektórych miejscach wydaje się, że autorka tak gorliwie stara się przedstawić ojcowską stronę Rodrigo Borgii, że wydaje się to wymuszone, zwłaszcza gdy jego okrutne i wyrachowane plany, w których wykorzystuje swoje dzieci jako pionki, przemawiają o wiele głośniej. Wydaje mi się, że postać ta często próbuje zracjonalizować swoje ambicje, chciwość i żądze, udając, że nie są one sprzeczne z jego wiarą religijną. Jest jednak zrozumiałe, że pod wpływem ogromnej presji politycznej, wywieranej zarówno przez suwerenne państwa, jak i papiestwo, a przede wszystkim przez swojego arcywroga kardynała della Rovere, który nieustannie dyszy mu w kark, ma on powody, by knować i spiskować.<br> Cesare Borgia jest przedstawiony jako mściwy, bardzo ambitny i nikczemny, ale potem jego seksualna obsesja na punkcie swojej siostry Lukrecji zostaje uznana za jego jedyną cechę odkupiającą, co wcale nie jest cechą wyjątkową.<br> Lukrecja jest być może najmniej obłąkana spośród Borgiów. Jej postać jest też najbardziej wiarygodna.<br> Książka przyjemna do czytania przy lampce wina, oceniam ją na cztery gwiazdki. Polecam!

Kilka lat temu przeczytałam "Krew i piękno" Sarah Dunant, którą uznałam za wciągającą lekturę z klimatyczną scenerią. Dlatego sięgając po książkę „Rodzina Borgiów” , byłam już zaznajomiona z tą rodziną i innymi postaciami historycznymi, a także z tłem włoskiego renesansu.<br> Powieść ta była ostatnim dziełem fikcyjnym autora, który zmarł przed ukończeniem manuskryptu. Książka została wydana pośmiertnie. Rękopis został ukończony przez Carol Gino, towarzyszkę autora.<br> Styl pisania jest prosty i przejrzysty od początku do końca. Nie udało mi się ustalić, w którym momencie następuje zmiana autora.<br> W niektórych miejscach wydaje się, że autorka tak gorliwie stara się przedstawić ojcowską stronę Rodrigo Borgii, że wydaje się to wymuszone, zwłaszcza gdy jego okrutne i wyrachowane plany, w których wykorzystuje swoje dzieci jako pionki, przemawiają o wiele głośniej. Wydaje mi się, że postać ta często próbuje zracjonalizować swoje ambicje, chciwość i żądze, udając, że nie są one sprzeczne z jego wiarą religijną. Jest jednak zrozumiałe, że pod wpływem ogromnej presji politycznej, wywieranej zarówno przez suwerenne państwa, jak i papiestwo, a przede wszystkim przez swojego arcywroga kardynała della Rovere, który nieustannie dyszy mu w kark, ma on powody, by knować i spiskować.<br> Cesare Borgia jest przedstawiony jako mściwy, bardzo ambitny i nikczemny, ale potem jego seksualna obsesja na punkcie swojej siostry Lukrecji zostaje uznana za jego jedyną cechę odkupiającą, co wcale nie jest cechą wyjątkową.<br> Lukrecja jest być może najmniej obłąkana spośród Borgiów. Jej postać jest też najbardziej wiarygodna.<br> Książka przyjemna do czytania przy lampce wina, oceniam ją na cztery gwiazdki. Polecam!

Zabrałem się za tę książkę, nie wiedząc, czego się spodziewać, i częściowo spodziewając się kolejnej książki o mafii. Zamiast tego była to opowieść o Borgiach osadzona w czasach włoskiego renesansu. Nigdy nie wiedziałem zbyt wiele o kardynałach i papieżach, ale ta książka dostarczyła mi ogromnej ilości wiedzy, do tego stopnia, że teraz jestem zainteresowany dalszą lekturą historyczną.<br> Jak wyjaśniał Mario Puzo za życia, rodzinę Borgiów można uznać za pierwszą prawdziwą rodzinę mafijną. Nawet gdy kardynał Rodrigo Borgia zostaje papieżem Aleksandrem VI, jego cel, jakim jest zjednoczenie Włoch i zapewnienie rodzinie władzy, prowadzi go do popełniania niecnych czynów. Przez całą historię przewijają się opowieści o kazirodztwie, zdradzie i zorganizowanych zabójstwach, które przypominają wiele wątków z innych powieści Puzo.<br> Mario Puzo pisał tę powieść przez 20 lat i zmarł, zanim zdążył ją skończyć. Książkę dokończyła więc jego wieloletnia dziewczyna Carol Gino, której obiecał, że ją dokończy. Myślałem, że łatwo będzie stwierdzić, że książka ma w zasadzie dwóch autorów, ale często zapominałem o udziale Carol w tworzeniu tej książki. Jak wspomina ona w podziękowaniach, Mario miał już napisaną znaczną część książki, trzeba było tylko zebrać ją do kupy i uzupełnić puste miejsca.<br> Mam wrażenie, że ta książka na zawsze pozostanie niedoceniona, ponieważ tak bardzo różni się od innych dzieł Puzo. Byłem jednak zaskoczony tym, jak bardzo książka ta potrafiła mnie wciągnąć. Może nie polecam jej każdemu, ale warto ją przeczytać, jeśli jest się prawdziwym fanem twórczości Mario Puzo. Można poznać rzeczy, które go inspirowały.

Zabrałem się za tę książkę, nie wiedząc, czego się spodziewać, i częściowo spodziewając się kolejnej książki o mafii. Zamiast tego była to opowieść o Borgiach osadzona w czasach włoskiego renesansu. Nigdy nie wiedziałem zbyt wiele o kardynałach i papieżach, ale ta książka dostarczyła mi ogromnej ilości wiedzy, do tego stopnia, że teraz jestem zainteresowany dalszą lekturą historyczną.<br> Jak wyjaśniał Mario Puzo za życia, rodzinę Borgiów można uznać za pierwszą prawdziwą rodzinę mafijną. Nawet gdy kardynał Rodrigo Borgia zostaje papieżem Aleksandrem VI, jego cel, jakim jest zjednoczenie Włoch i zapewnienie rodzinie władzy, prowadzi go do popełniania niecnych czynów. Przez całą historię przewijają się opowieści o kazirodztwie, zdradzie i zorganizowanych zabójstwach, które przypominają wiele wątków z innych powieści Puzo.<br> Mario Puzo pisał tę powieść przez 20 lat i zmarł, zanim zdążył ją skończyć. Książkę dokończyła więc jego wieloletnia dziewczyna Carol Gino, której obiecał, że ją dokończy. Myślałem, że łatwo będzie stwierdzić, że książka ma w zasadzie dwóch autorów, ale często zapominałem o udziale Carol w tworzeniu tej książki. Jak wspomina ona w podziękowaniach, Mario miał już napisaną znaczną część książki, trzeba było tylko zebrać ją do kupy i uzupełnić puste miejsca.<br> Mam wrażenie, że ta książka na zawsze pozostanie niedoceniona, ponieważ tak bardzo różni się od innych dzieł Puzo. Byłem jednak zaskoczony tym, jak bardzo książka ta potrafiła mnie wciągnąć. Może nie polecam jej każdemu, ale warto ją przeczytać, jeśli jest się prawdziwym fanem twórczości Mario Puzo. Można poznać rzeczy, które go inspirowały.