Michał Głowiński - sylwetka autora

Polski teoretyk literatury i znawca historii nowszej literatury polskiej, znany także jako autor lektur z zakresu polonistyki, prozy wspomnieniowej oraz esejów. Michał Głowiński, jako wybitny badacz, poświęcił wiele swoich prac językowi epoki PRL, zwłaszcza fenomenu nowomowy. Pracuje jako profesor w Instytucie Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk, gdzie również jest członkiem rzeczywistym, oraz związany jest z Polską Akademią Umiejętności. Jako jedno z uratowanych dzieci warszawskiego getta przez Irenę Sendlerową, jego życie miało niezwykle dramatyczny początek.

Głowiński studiował polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim i stopień magistra zdobył w 1955 roku. Jego debiut literacki nastąpił rok wcześniej, kiedy to opublikował recenzję "Manfred" autorstwa Adolfa Rudnickiego w "Życiu Literackim". W latach 1955-1958 pracował jako stypendysta w Katedrze Teorii Literatury pod kierunkiem profesora Kazimierza Budzyka, jednocześnie rozwijając swoją działalność krytyczną, skupiając się głównie na recenzowaniu tomików poezji w takich czasopismach jak "Życie Literackie" czy "Twórczość".

Od 1958 roku związał się z Instytutem Badań Literackich PAN, uzyskując habilitację w 1967 roku na podstawie pracy "Cykl studiów z historii i teorii polskiej powieści". Tytuł profesora zwyczajnego nadano mu w 1986 roku, a od 1990 roku kieruje Radą Naukową Instytutu. Jest również członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego oraz Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. W 2010 roku opublikował autobiograficzną powieść "Kręgi obcości", w której otwarcie przyznał się do swojej homoseksualnej orientacji.

Dnia 23 kwietnia 2001 roku Uniwersytet Adama Mickiewicza przyznał mu tytuł doktora honoris causa, podobnie jak Uniwersytet Opolski 10 marca 2003 roku. W 2004 roku został laureatem nagrody im. Herdera, przyznawanej przez fundację Alfreda Toepfera w Hamburgu.