Rendez-vous

<p>"Rendez-vous” to jedna ze starszych książek Amandy Quick. Przeczytałam ją głównie dlatego, że bardzo lubię romanse osadzone w historycznych realiach i tą autorkę. Mogę powiedzieć, że się nie zawiodłam - bardzo polubiłam tę książkę i jej ciekawych bohaterów.</p><p>Po zakończeniu wojny Harry wie, że nadszedł czas, by zostawić za sobą niebezpieczne życie i ustatkować się, znajdując żonę i powołując na świat dziedzica. Po Londynie krążą plotki, że Harry szuka kobiety będącej wzorem kobiecej cnoty, za jaką towarzystwo uważa jego zmarłą żonę. Ale prawda jest zgoła inna. Była żona Harry'ego wyszła za niego tylko dla tytułu i pieniędzy za namową rodziców. Przez całe ich krótkie małżeństwo nienawidziła Harry'ego i tego, że tak szybko po ślubie zaszła w ciążę, i to z mężem, a nie kochankiem. Będąc w ciąży wysyłała pieniądze swojemu kochankowi, próbując go zatrzymać. Niedługo po tym, jak rodzi ich córkę Meredith, dowiaduje się, że jej kochanek ma romans z inną kobietą i wyrusza na poszukiwanie. Kiedy w końcu wraca do domu jest zbyt chora i umiera na zapalenie płuc, a Harry wmawia wszystkim, że zmarła w wyniku porodu. Wielu uważa, że poprosi o rękę Claudię Bollinger. Jest ona dobrze wychowaną młodą damą, której matka specjalizowała się w pisaniu książek dla młodych dam, a Claudia ściśle przestrzega wskazówek savoir vivre'u. Jest piękna, potulna, delikatna i zawsze zachowuje się w taktownie. Jednak zamiast niej, Harry jest zdecydowany poślubić jej całkowite przeciwieństwo. Kuzynkę Claudii - Augustę, która jest głośna, ciekawska i ma w zwyczaju pakować się w liczne kłopoty.</p><p>Augusta uważa, że jest to niemożliwe, aby bogaty hrabia Greystone chciał się z nią ożenić. Wie, że ona i hrabia zbyt się różnią, a ona sama z pewnością nie jest wzorem kobiecej cnoty. Kiedy jednak informuje hrabiego o rzekomej pomyłce, ze zdumieniem i pewną dozą przerażenia odkrywa, że to nie jest żadna pomyłka i takie są rzeczywiste jego intencje.</p><p>Podczas gdy Harry robi wszystko, by przekonać temperamentną Augustę, że jest dla niej idealnym mężczyzną, a w międzyczasie ratuje ją z niejednego bałaganu, w który sama się pakuje, ktoś zaczyna podrzucać wskazówki mówiące, że brat Augusty, który został zamordowany dwa lata temu, mógł być zamieszany w pewną niepokojącą sprawę.</p><p>Zawsze uważałam, że Amanda Quick jest niesamowitą autorką. Niezależnie od tego, czy pisze powieści historyczne czy współczesne wszystko co pisze jest w moim guście. „Rendez-vous” nie jest tu wyjątkiem. Uwielbiam jej niekonwencjonalne główne bohaterki, które mają problem z zaufaniem komukolwiek. Kobiety, które są impulsywne, trochę dziwaczne i właśnie dlatego są też takie urocze i potrzebne głównym bohaterom. W tej książce sytuacja nie była inna. Po zdradzie żony Harry był dość cyniczny i trudno mu było zaufać komukolwiek nowemu. Ona z kolei nie mogła uwierzyć, że coś może się między nimi udać, a jednak zaufała mu, próbowała mu udowodnić swoją wartość, starała się, by wszystko było lepiej i była gotowa przenosić góry, aby udowodnić swoją wartość. Podobało mi się też to, jak łatwo zaakceptowała jego córkę. Mała dziewięcioletnia dziewczynka nigdy nie poznała swojej matki. Pozostawała pod opieką surowego ojca, który mimo iż bardzo ją kochał, nie miał pojęcia jak wychować małą dziewczynkę. Dopiero pojawienie się Augusty w ich życiu sprawiło, że jego córka wreszcie miała normalne dzieciństwo. To była dość istotna część książki i bardzo ją lubię.</p><p>Wątek kryminalny był ciekawą częścią fabuły, ale był nieco niedopracowany jak dla mnie. Od początku domyślałam się, kto jest czarnym charakterem ale nie przeszkadzało mi to w odbiorze całej historii. Ogólnie czytało mi się tą książkę bardzo przyjemnie i zdecydowanie nie jest to koniec mojej przygody z Amandą Quick.</p>

<p>Kontynuując moją podróż po świecie Amandy Quick, przyszedł czas na „Rendez-vous”, powieść, która ma już trzydzieści kilka lat. Czytam wiele starych romansów aby zobaczyć, jak ten gatunek literacki ewoluował przez lata. Jeśli czegoś się nauczyłam, to tego, że romans jest jednym z gatunków literackich, na który największy wpływ ma rok, w której został napisany i być może dlatego niektóre - jeśli nie wszystkie - tak źle się starzeją.</p><p>„Rendez-vous” to powieść, która opowiada o romansie Augusty, bardzo zdeterminowanej młodej kobiety, i Lorda Graystone'a, mężczyzny po trzydziestce, który jest klasycznym konserwatywnym mężczyzną. Nasz bohater postanawia się ponownie ożenić. Jego praca jako szpiega kończy się wraz z końcem wojny, więc wraca do domu, ale jego dziewięcioletnia córka potrzebuje matki. On sam potrzebuje męskiego dziedzica, któremu mógłby zostawić swój tytuł i majątek. Za radą starego przyjaciela wpisuje Augustę na listę swoich kandydatek. Idealna żona powinna być dla niego wzorem cnoty i prawości. Widzi Augustę, która zapala w nim niebywałe wręcz pragnienie i pożądanie. Wkrótce mężczyzna snuje plany o ślubie. Ona ze swojej strony też go podziwia, choć wie, że w jego osobowości nie ma nic przyjemnego ani dowcipnego. Ale jak wiadomo, miłość jest ślepa. Jako klasyczny protagonista z tej epoki, Graystone jest typowym szlachcicem, którego słowo jest święte - wszyscy robią to, co on mówi, a jeśli mówi, że jego partnerka nie wychodzi z domu, to nie wychodzi z domu i kropka. Ewidentnie ta powieść dzieje się długo przed erą feminizmu i emancypacją kobiet, ale i tak postawa bohaterki jest adekwatna do tamtych czasów. Tak właśnie myślano ponad dwieście lat temu.</p><p>Jeśli mówimy o miłości między tą dwójką, to jest ona szybka i bardzo podobna do tego, co znamy z innych historii w wykonaniu Amandy Quick. Augusta jest zakochana w Harrym i cierpi, bo jej małżeństwo nie jest oparte na wzajemnej miłości. Cierpienie to pokazuje, kiedy tylko ma okazję. Zakończenie jest jedno i przewidywalne: wzajemna wielka miłość.</p><p>Jest jeszcze w powieści dość intrygujący wątek dotyczący szpiegów i pewnej zagadki. Nie trzeba wiele się zastanawiać, żeby wiedzieć, kto jest tym złym, ale jest to całkiem sprawnie i ciekawie opowiedziana historia.</p><p>„Rendez-vous” to lekka lektura i nie stanowi wielkiego wyzwania. To raczej lektura, przy której łatwo się rozerwać i ponieść wciągającej historii. Czy poleciłabym tę powieść współczesnemu czytelnikowi? Jasne, czemu nie - ale z pewnym zastrzeżeniem, by wziął pod uwagę, kiedy została napisana. Drobne nieścisłości nie są bardzo dokuczliwe i mi osobiście w niczym nie przeszkadzały. Wiem, że jednak, co wrażliwsze czytelniczki mogą być wyczulone na nieco przestarzałe kwestie obyczajowe.</p>