Relacje damsko-męskie w kapłaństwie

Na pierwszy rzut oka tytuł książki może wydawać się prowokacyjny, sugerując, że jeśli kapłan i kobieta zakochają się w sobie, powinni być razem ze względu na miłość. Jednak to nie o tym mówi książka. Zakochanie czy pożądanie nie jest bowiem prawdziwą miłością.

Miłość jest nieodłącznym powołaniem każdego człowieka. Nie można żyć bez niej, ale istotne jest, kogo i w jaki sposób darzymy miłością. Posiada ona wiele odmian i wyrażeń, jednak zawsze zmierza ku dobru, prawdzie, pięknu i pełni człowieczeństwa. Celibat również stanowi wezwanie do miłości, choć ta miłość nie obejmuje seksualności, nie ogranicza się tylko do sfery duchowej. Miłość okazywana przez kapłana jest widoczna i obejmuje całe jego człowieczeństwo.

Różnice między kobietami a mężczyznami są wielorakie. Aby zbudować dobre relacje, konieczne jest, aby oba te światy zrozumiały nawzajem swoje pragnienia, oczekiwania, lęki, predyspozycje i możliwości. Wymaga to dojrzałości zarówno kobiet, jak i kapłanów, w tym umiejętnego połączenia seksualności z innymi aspektami osobowości oraz otwartości na naukę od płci przeciwnej. Dojrzały kapłan nie tylko wspiera kobiety w ich duchowym rozwoju, ale także pozwala, by one mogły go prowadzić. Głębokie, czyste, bezinteresowne przyjaźnie oparte na miłości są jedną z najpiękniejszych dróg do świętości.