Prom

Powrót klimatów Wysp Owczych wzbudził we mnie spore oczekiwania, tło dla tej serii jest wyjątkowo intrygujące, oto bowiem Remigiusz Mróz daje nam odpocząć od Warszawy, Opola, polskich Tatr i zaprasza na seanse literackie na odległą, tajemniczą i skąpaną we mgle wyspę Farerów, gdzie obcy przybysze sa akceptowani o ile mają status turystów. O czym jest niniejsza część? <br> <br> Nowy prom płynący z Danii, zatrzymuje się na wodach przybrzeżnych Wysp Owczych. Kontakt z jednostką urywa się całkowicie, bo jak na złość jednostka staje w miejscu, gdzie nie ma zasięgu i wszyscy zaczynają żywo zastanawiać się co się dzieje na pokładzie. Kiedy wyklucza się teoria o awarii, zaczynają dochodzić głosy mówiące, że doszło do porwania lub ma to podłoże terrorystyczne. Na promie znajduje się nasza znana duńska policjantka, próbująca rozwiązać sprawę. Napotyka na różnego rodzaju problemy takie jak automatyczna blokada wszystkich drzwi lub ograniczenie całej automatyki, by nie można było np. spuścić szalupy. Z drugiej strony mamy na Wyspach Owczych Hallbjorna, który będąc na lądzie, próbuje coś zdziałać i rusza w drogę, na miejsce, gdzie jest najwięcej ludzi oraz jest najlepszy widok na stojącą jednostkę. Okazuje się, że natrafia na blokadę drogi, ale słysząc nazwisko osoby, która tę drogę zamknęła, już wie, że doszło do zabójstwa. Intuicja go nie myli i zostaje niejako wciągnięty do sprawy bardzo brutalnego mordu. Tymczasem osoba odpowiedzialna za zatrzymanie promu ogłasza swój manifest.<br> <br> Kiepska sprawa. Przez to, że autor uparcie przy każdej części powtarzał niektóre elementy to ten ostatni tom można było samemu w wyobraźni spróbować napisać. Od razu wiedziałam dlaczego prom został porwany i jaki manifest zostanie wystosowany. W pewnym momencie stwierdziłam, że jak to nie będzie TO o czym myślę to wyjdzie na to, że albo nie czytam ze zrozumieniem albo brak mi umiejętności wyciągania wniosków, patrząc po schemacie.<br> Jakbym miała ocenić, która perspektywa była ciekawsza to oczywiście na początku od strony duńskiej policjantki. Brutalny mord został zepchnięty do marginesu i jak wyczerpał się temat promu to wszystko skierowało się na relację ze strony Hallbjorna.<br> <br> Nie wiem czy się zgodzicie, ale czytanie Mroza, zwłaszcza w odniesieniu do dzieł zamykających daną serię jest…. oszukiwaniem samego siebie. Pamiętam gdy był literacki buuuuum na rodzinnym tynku gdy powstawały kolejne części “Chyłki”, trudno było komukolwiek ocenić, czy to już i wszystko wiadomo, czy będą kolejne odsłony? Wynika to z faktu, że Remigiusz Mróz często tworzy zakończenie pozostawiające czytelnika mocno skołowanym, niby wszystko jasne, ale jednak nie, zawsze jakaś furtka na której wisi tabliczka “Uwaga, zły pies, ale możesz pogłaskać”, i teraz z perspektywy czasu mam wrażenie, że autor celowo pozostawia sobie liczne , otwarte furtki jak gdyby spodziewał się, że uśmierconych albo pożegnanych od dawna bohaterów będzie można ożywić, pozwolić im zmartwychwstać. Może tym razem będzie podobnie i czekają nas kolejne niespodzianki?

Pisanie pod pseudonimem służy naszemu lokalnemu góry kryminałów - wcześniej mróz eksperymentował z opolem czy Wysokimi Tatrami jako tło dla swoich kryminałów, wydaje się jednak, że północne i okryte mgłą oraz deszczem rejony bardziej mu służą w zakresie konstruowania pomysłów dla swoich historii;-) <br> <br> Trzecia część farersko-duńskiego cyklu Remigiusza Mroza zdecydowanie różni się od poprzednich. Kiedy terroryści porywają duński prom, podczas inauguracyjnego rejsu na Wyspy Owcze, zapowiada się typowy dreszczowiec katastroficzny. Na pokładzie znajduje się ponad tysiąc pasażerów, wśród nich Katrine Ellegaard, która zdecydowała się odejść z duńskiej policji i zamieszkać w Vestmannie z Hallbjørnem Olsenem. Czy na promie może znajdować się także ładunek nuklearny z byłej amerykańskiej bazy na Grenlandii? Jakie są motywy i inspiracje porywaczy? Islamistyczny jihad? Niepodległość archipelagu? Ile będzie ofiar zamachu? Czy terrorystów dosięgnie sprawiedliwość? Jakie role przypisuje autor protagonistą trylogii, Katrine i Hallowi?<br> <br> Na wszystkie te pytania znajdziemy w powieści odpowiedź. Jednak, moim zdaniem, decyzja autora, aby zrezygnować z katastroficznego scenariusza, na rzecz zupełnie innego gatunkowo rozwoju akcji, nie przyniosła najlepszego rezultatu. Z jednej strony, żal, że wątek grenlandzkiego Camp Century nie został ciekawiej wyeksploatowany. Z drugiej, indywidualne postawy i losy bohaterów nie grzeszą wiarygodnością.<br> <br> Remigiusz Mróz lubi przełamywać stereotypy, nie waha się brutalnie ingerować w życie swoich bohaterów, a manipulowanie nastrojami przychodzi mu z łatwością. Wolałabym jednak, aby rezultat nie sprawiał wrażenia chaosu, czy brutalnie rzecz ujmując, efekciarstwa. Zaletą i zwornikiem dwóch pierwszych tomów vestmanskiej trylogii jest specyficzna atmosfera, wpływ krajobrazu, klimatu, mentalności mieszkańców archipelagu. W “Promie” nie ma po tym śladu, zupełnie jak gdyby autorowi brało pomysłów, może decyzji, w jakim kierunku akcja tej sagi ma się dalej rozwijać. To wciąż dobra lektura, lekkie czytanie i szybko uciekające godziny w czasie wieczornych seansów, niemniej rozbudzone wcześniej apetyty trudno zaspokoić, gdy ów trzecia część tej serii jest umiarkowanie tylko satysfakcjonująca;-)

Powrót klimatów Wysp Owczych wzbudził we mnie spore oczekiwania, tło dla tej serii jest wyjątkowo intrygujące, oto bowiem Remigiusz Mróz daje nam odpocząć od Warszawy, Opola, polskich Tatr i zaprasza na seanse literackie na odległą, tajemniczą i skąpaną we mgle wyspę Farerów, gdzie obcy przybysze sa akceptowani o ile mają status turystów. O czym jest niniejsza część? <br> <br> Nowy prom płynący z Danii, zatrzymuje się na wodach przybrzeżnych Wysp Owczych. Kontakt z jednostką urywa się całkowicie, bo jak na złość jednostka staje w miejscu, gdzie nie ma zasięgu i wszyscy zaczynają żywo zastanawiać się co się dzieje na pokładzie. Kiedy wyklucza się teoria o awarii, zaczynają dochodzić głosy mówiące, że doszło do porwania lub ma to podłoże terrorystyczne. Na promie znajduje się nasza znana duńska policjantka, próbująca rozwiązać sprawę. Napotyka na różnego rodzaju problemy takie jak automatyczna blokada wszystkich drzwi lub ograniczenie całej automatyki, by nie można było np. spuścić szalupy. Z drugiej strony mamy na Wyspach Owczych Hallbjorna, który będąc na lądzie, próbuje coś zdziałać i rusza w drogę, na miejsce, gdzie jest najwięcej ludzi oraz jest najlepszy widok na stojącą jednostkę. Okazuje się, że natrafia na blokadę drogi, ale słysząc nazwisko osoby, która tę drogę zamknęła, już wie, że doszło do zabójstwa. Intuicja go nie myli i zostaje niejako wciągnięty do sprawy bardzo brutalnego mordu. Tymczasem osoba odpowiedzialna za zatrzymanie promu ogłasza swój manifest.<br> <br> Kiepska sprawa. Przez to, że autor uparcie przy każdej części powtarzał niektóre elementy to ten ostatni tom można było samemu w wyobraźni spróbować napisać. Od razu wiedziałam dlaczego prom został porwany i jaki manifest zostanie wystosowany. W pewnym momencie stwierdziłam, że jak to nie będzie TO o czym myślę to wyjdzie na to, że albo nie czytam ze zrozumieniem albo brak mi umiejętności wyciągania wniosków, patrząc po schemacie.<br> Jakbym miała ocenić, która perspektywa była ciekawsza to oczywiście na początku od strony duńskiej policjantki. Brutalny mord został zepchnięty do marginesu i jak wyczerpał się temat promu to wszystko skierowało się na relację ze strony Hallbjorna.<br> <br> Nie wiem czy się zgodzicie, ale czytanie Mroza, zwłaszcza w odniesieniu do dzieł zamykających daną serię jest…. oszukiwaniem samego siebie. Pamiętam gdy był literacki buuuuum na rodzinnym tynku gdy powstawały kolejne części “Chyłki”, trudno było komukolwiek ocenić, czy to już i wszystko wiadomo, czy będą kolejne odsłony? Wynika to z faktu, że Remigiusz Mróz często tworzy zakończenie pozostawiające czytelnika mocno skołowanym, niby wszystko jasne, ale jednak nie, zawsze jakaś furtka na której wisi tabliczka “Uwaga, zły pies, ale możesz pogłaskać”, i teraz z perspektywy czasu mam wrażenie, że autor celowo pozostawia sobie liczne , otwarte furtki jak gdyby spodziewał się, że uśmierconych albo pożegnanych od dawna bohaterów będzie można ożywić, pozwolić im zmartwychwstać. Może tym razem będzie podobnie i czekają nas kolejne niespodzianki?

Ciąg dalszy eksperymentowania ze stylem przez ojca chrzestnego polskiej literatury z gatunku thriller/kryminał/sensacja! Jeżeli uznamy, że "Enklawa" posiadała elementy thrillera, a "Połów" był rasowym kryminałem, tak "Prom" można zaliczyć do literatury sensacyjnej. Autor powracając do policjantki Katrine Ellegaard i byłego żołnierza (i skazańca) Hallbjorna Olsena mocno skręcił z obranej drogi, fundując nam dalsze losy pełne fajerwerków. W trzeciej części nie ma ani odrobiny nudy, która towarzyszyła mi podczas tomu drugiego; to powieść wypełniona akcją, nowoczesna odpowiedź na filmy z Hollywood, ze szczególnym naciskiem na cykl "Szklana pułapka". Poczytuje to sobie za obietnicę w zakresie perspektyw jakie Remigiusz Mróz rysuje przed czytelnikami na przyszłość, widać bowiem, że jego styl ewoluuje, zaskakuje, przynosi niespodzianki czytelnikom przyzwyczajonym do utartych schematów rodem z pierwszych tomów Chyłki;-) <br> <br> Powieść jest bardzo dynamicznie napisana, a to, co przeżyć muszą znani nam, lubiani bohaterowie... to wydarzenia tak okrutne, że czytelnik nie nadąża przewracać oczami, pragnąc jak najszybciej iść dalej i dalej, aż do jakiegoś rozwiązania, uspokojenia, momentu wytchnienia. Remigiusz Mróz pokazuje się w tej książce jako autor bezlitosny, aż boli oglądanie okrutnego losu, boli, ale i fascynuje. Ciekawe, czy będzie ciąg dalszy? Bo zakończenie jest bardzo odważne i... definitywne. Przyznam się, że chętnie bym jeszcze do bohaterów wrócił, tak ich polubiłem.<br> <br> Dawno nie przeżywałem takich emocji, przy czym warto wspomnieć, że pod tą całą akcją książka mówi o rzeczach istotnych, pokazując czasy, w których żyjemy z interesującej perspektywy. I jeszcze mała uwaga na koniec: widziałem, że odkąd autor ujawnił, iż to on kryje się pod pseudonimem Logmansbo, niektórzy zaczęli czytać powieści o Wyspach Owczych od "Promu" właśnie. Nie, nie, nie - bolesna pomyłka, nie idźcie tą drogą. Lektura w odpowiedniej kolejności to zupełnie inne doznanie; ten cykl należy czytać chronologicznie, widać bowiem pomysł na tą sagę od początku, a mylne tropy i zwroty akcji układają się po czasie w jedną, spójną całość:-)