Prolegomena do wszelkiej przyszłej metafizyki, która będzie mogła wystąpić jako nauka

Immanuel Kant (1724-1804), uznawany za jednego z czołowych niemieckich filozofów, wywarł olbrzymi wpływ na okres Oświecenia, przede wszystkim dzięki stworzeniu filozoficznego systemu krytycyzmu. Jego kluczowe dzieła, takie jak "Krytyka czystego rozumu", "Krytyka praktycznego rozumu" oraz "Krytyka władzy sądzenia", stanowią fundament jego teorii. W 1783 roku Kant opublikował stosunkowo zwięzłe dzieło zatytułowane "Prolegomena do wszelkiej przyszłej metafizyki", będące przystępniejszym wstępem do "Krytyki czystego rozumu". To właśnie w Królewcu, gdzie Kant spędził niemal całe swoje życie, powstało wiele jego znaczących prac naukowych.

W "Prolegomenach" Kant wprowadza nowatorskie spojrzenie na teorię poznania i metafizykę, które określane jest mianem "przewrotu kopernikańskiego". Proponując koncepcję sądów syntetycznych a priori, Kant pokazuje, że przedmioty naszego poznania są kształtowane przez naszą umysłowość, co zmienia tradycyjne postrzeganie relacji między podmiotem a przedmiotem. Podmiot nie jest wyłącznie obserwatorem, lecz aktywnie determinuje warunki istnienia przedmiotu.

Kant argumentuje, że jedynie opierając się na doświadczeniu, nie da się w pełni zrozumieć rzeczywistości. Sądy syntetyczne a priori pozwalają przekroczyć granice empiryczne i umożliwiają poznawanie rzeczy samych w sobie dzięki rozumowi i metafizyce. Praca ta nie tylko stanowi krok w kierunku ujęcia metafizyki w bardziej dostępny sposób, ale także przedstawia podstawowe zasady, które determinują złożoną interakcję między rozumem a rzeczywistością.