Precedens. Joanna Chyłka. Tom 12

Kolejna, dwunasta już odsłona przygód najbardziej znanego w Polsce duetu prawników: Joanny Chyłki i Kordiana Orynskiego. W mojej subiektywnej opinii najlepsza z dotychczasowych! Już przy okazji "Wyroku" (dla porządku: dziesiątej części serii), słychać było głosy czytelników i samych krytyków, że saga zmierza w innym niż do tej pory kierunku, tym razem jednak autor wraca do korzeni. Tym samym wszyscy miłośnicy mocnego thrillera prawniczego będą zachwyceni: "Precedens" przynosi skomplikowaną intrygę, zbrodnię której okoliczności popełnienia budzą w Chyłce i Zordonie wątpliwości wbrew wszystkim i wszystkiemu, zacietrzewionego prokuratora - Olgierda Padeborna - znanego z poprzednich części tej serii jako trudnego przeciwnika naszej ulubionej pary bohaterów, jak również szereg dylematów moralnych, przed którymi stają w obliczu podejmowanych przez siebie decyzji. <br> Dużym plusem "Precedensu" jest wartka akcja, prowadzone w klimacie sensacji: krótko mówiąc, dzieje się! Chyłka i Zordon mocno zdążyli zmienić się od czasów "Kasacji", ich próba "dotarcia" się, szukania kompromisów w życiu osobistym to tez znak tej serii, kto by o to podejrzewał wymienioną dwójkę na początku jej przygód w pierwszym tomie? A jednak! Pozwala to Remigiuszowi Mrozowi odejść od konwencji czysto kryminalnej na rzecz refleksji w przedmiocie relacji współczesnych mężczyzn z kobietami, które nie chcą tylko gotować i sprzątać w domu: one pragnę osiągać sukcesy i Joanna Chyłka bez wapienia jest tego najlepszym symbolem. Widać to po roli jaką odgrywa w kancelarii Żelazny & McVey, jest ceniona a sprawy, którymi ma się zając - najtrudniejsze z możliwych. Przy okazji autor trafnie punktuje ułomności polskiego systemu sprawiedliwości, znajomość procedury karnej w tym kontekście nadaje mu wiarygodności w mojej opinii. <br> I nie mam złudzeń proszę Państwa, powieści Mroza siłą rzeczy stanowią fikcję literacką i nie sposób traktować je przez to dosłownie jako monografie w zakresie postępowania karnego. Niemniej punkt ciężkości zawieszony nad art. 5 Kodeksu Postępowania Karnego, tj. zasady niewinności jest tu opisany bardzo obrazowo: autor już na wstępie przypomina czytelnikowi o niej za sprawą samej Chyłki, która w jednym z dialogów mówi o tym, że domniemanie niewinności obowiązuje również wobec podejrzanych o popełnienie zbrodni, także tych zatrzymanych na miejscu zbrodni. Nawet gdy jej bulwersujący przebieg został sfilmowany i rozprzestrzeniony w sieci. Jedynie sąd - po rozpatrzeniu dowodów i w oparciu o okoliczności popełnienia czynu zabronionego - może orzec o winie.<br> Jak to zwykle bywało w poprzednich tomach tej serii: nic nie jest takim, jakie na pozór się wydaje, nawet uważny czytelnik będzie pod wrażeniem jak przedstawione w "Precedensie" wątki łączą się ze sobą by w kulminacyjnym momencie zaskoczyć, zachwycić fanów tej serii. O ile jednak w poprzednich częściach Joanna Chyłka była górą, o tyle teraz podejmuje się obrony kobiety, która utrwaliła za pomocą środków masowego przekazu dokonaną zbrodnię. Śledczy nie mają wątpliwości co do jej winy, a ona sama twierdzi w rozmowie z Chyłką...., że nic jej nie grozi, ponieważ popełniła zbrodnię doskonałą. Brzmi ciekawie, co? <br> <br> Tytułem wstępu napisałam, że to najlepsza część tej serii i poglądu w tym przedmiocie nie zmienia nawet fakt, że epilog był niepokojący - wydaje się bowiem dość ostentacyjnie opisywać losy naszych bohaterów na kanwie kolejnej części cyklu, tj. "Afektu". Liczę, że to tylko moje nietrafione podejrzenia, a Remigiusz Mróz po raz kolejny zaskoczy czytelników swoją wyobraźnią! :-)

Kolejna, dwunasta już odsłona przygód najbardziej znanego w Polsce duetu prawników: Joanny Chyłki i Kordiana Orynskiego. W mojej subiektywnej opinii najlepsza z dotychczasowych! Już przy okazji "Wyroku" (dla porządku: dziesiątej części serii), słychać było głosy czytelników i samych krytyków, że saga zmierza w innym niż do tej pory kierunku, tym razem jednak autor wraca do korzeni. Tym samym wszyscy miłośnicy mocnego thrillera prawniczego będą zachwyceni: "Precedens" przynosi skomplikowaną intrygę, zbrodnię której okoliczności popełnienia budzą w Chyłce i Zordonie wątpliwości wbrew wszystkim i wszystkiemu, zacietrzewionego prokuratora - Olgierda Padeborna - znanego z poprzednich części tej serii jako trudnego przeciwnika naszej ulubionej pary bohaterów, jak również szereg dylematów moralnych, przed którymi stają w obliczu podejmowanych przez siebie decyzji. <br> Dużym plusem "Precedensu" jest wartka akcja, prowadzone w klimacie sensacji: krótko mówiąc, dzieje się! Chyłka i Zordon mocno zdążyli zmienić się od czasów "Kasacji", ich próba "dotarcia" się, szukania kompromisów w życiu osobistym to tez znak tej serii, kto by o to podejrzewał wymienioną dwójkę na początku jej przygód w pierwszym tomie? A jednak! Pozwala to Remigiuszowi Mrozowi odejść od konwencji czysto kryminalnej na rzecz refleksji w przedmiocie relacji współczesnych mężczyzn z kobietami, które nie chcą tylko gotować i sprzątać w domu: one pragnę osiągać sukcesy i Joanna Chyłka bez wapienia jest tego najlepszym symbolem. Widać to po roli jaką odgrywa w kancelarii Żelazny & McVey, jest ceniona a sprawy, którymi ma się zając - najtrudniejsze z możliwych. Przy okazji autor trafnie punktuje ułomności polskiego systemu sprawiedliwości, znajomość procedury karnej w tym kontekście nadaje mu wiarygodności w mojej opinii. <br> I nie mam złudzeń proszę Państwa, powieści Mroza siłą rzeczy stanowią fikcję literacką i nie sposób traktować je przez to dosłownie jako monografie w zakresie postępowania karnego. Niemniej punkt ciężkości zawieszony nad art. 5 Kodeksu Postępowania Karnego, tj. zasady niewinności jest tu opisany bardzo obrazowo: autor już na wstępie przypomina czytelnikowi o niej za sprawą samej Chyłki, która w jednym z dialogów mówi o tym, że domniemanie niewinności obowiązuje również wobec podejrzanych o popełnienie zbrodni, także tych zatrzymanych na miejscu zbrodni. Nawet gdy jej bulwersujący przebieg został sfilmowany i rozprzestrzeniony w sieci. Jedynie sąd - po rozpatrzeniu dowodów i w oparciu o okoliczności popełnienia czynu zabronionego - może orzec o winie.<br> Jak to zwykle bywało w poprzednich tomach tej serii: nic nie jest takim, jakie na pozór się wydaje, nawet uważny czytelnik będzie pod wrażeniem jak przedstawione w "Precedensie" wątki łączą się ze sobą by w kulminacyjnym momencie zaskoczyć, zachwycić fanów tej serii. O ile jednak w poprzednich częściach Joanna Chyłka była górą, o tyle teraz podejmuje się obrony kobiety, która utrwaliła za pomocą środków masowego przekazu dokonaną zbrodnię. Śledczy nie mają wątpliwości co do jej winy, a ona sama twierdzi w rozmowie z Chyłką...., że nic jej nie grozi, ponieważ popełniła zbrodnię doskonałą. Brzmi ciekawie, co? <br> <br> Tytułem wstępu napisałam, że to najlepsza część tej serii i poglądu w tym przedmiocie nie zmienia nawet fakt, że epilog był niepokojący - wydaje się bowiem dość ostentacyjnie opisywać losy naszych bohaterów na kanwie kolejnej części cyklu, tj. "Afektu". Liczę, że to tylko moje nietrafione podejrzenia, a Remigiusz Mróz po raz kolejny zaskoczy czytelników swoją wyobraźnią! :-)

Pytanie za sto punktów: jak na przestrzeni dwunastu tomów utrzymać czytelnika w ciągłym napięciu, nie pozwalając przy tym na nudę, co rusz zamiast tego zaskakiwać zwrotami akcji i wyborami ulubionych, ale dobrze już znanych bohaterów? To trudne zadanie, a oto refleksja w przedmiocie efektów tych starań w wykonaniu Remigiusza Mroza. W jakiej formie wraca do nas mistrz polskich thrillerów prawniczych? <br> <br> "Precedens" to kolejna odsłona tej znanej i cenionej serii - cenionej przede wszystkim za lekki, przyjemny i niewymagający dla odbiorcy sposób przekazu. Schemat postępowania w kreśleniu akcji przez autora jest oczywisty: trudna sprawa, okoliczności popełnienia zbrodni wskazują na winę oskarżonego, ten jednak ma szczęście: korzysta bowiem z usług najlepszych prawników: Joanny Chyłki i Kordiana Oryńskiego. Główni bohaterowie nierzadko sami poddają w wątpliwość zasadność podejmowanych przez siebie kroków, a jednak kierowani intuicją , uzbrojeni w wiedzę i doświadczenie: wpadają na genialny pomysł! W tle psychopaci, ludzie ze świata przestępczego, gotowi na wszystko aby zrealizować swoje cele. Dalej stałym punktem tych powieści jest alkoholizm samej Chyłki, jak również jej cyniczny, pretensjonalny i często wręcz chamski sposób traktowania ludzi: poczynając od zarządu kancelarii Żelażny & McVay, aż po Zordona. I właśnie interakcja między Orynskim i Chyłką stanowi stały element kolejnych powieści, które w jej czytelnikach budzą niepokojącą refleksję: ile jeszcze ten biedny chłopak będzie potrafił znieść docinek, uszczypliwości i złośliwości zanim ją zabije? Można się zastanowić nad walorem edukacyjnym takiej postawy, drogie panie nie idźcie tą drogą! <br> "Precedens" podobnie jak cała literatura autorstwa Remigiusza Mroza budzi skrajne, ambiwalentne emocje i uczucia. Jeśli przyjmiemy, że stanowi synonim "guilty pleasure, będzie nam łatwiej spędzić nad nią nie tylko minuty i godziny, ale całą wieczność: czyta się szybko i przyjemnie, ani się obejrzycie i budzik w telefonie będzie was wołał nie do spania ale.... pobudki po nieprzespanej nad książką nocy. Czytanie o losach Chyłki i Zordona przypomina grę w Simsy: w kolejnych wydanych wersjach dostajemy lifting znanych i lubianych rozwiązań w zakresie konstrukcji akcji czy osobowości bohaterów, i ma to swoje plusy: sięgając po dziesiąty, jedenasty czy dwunasty jak w tym przypadku tom całej sagi można mieć pewność, że czytelnik od razu odnajdzie się w tym świecie zagadek, tajemnic i czarnych charakterów. Dość powiedzieć, że każda scena kończy się jakimś zdaniem rozpoczynającym nowy wątek, zdradzającym sekret, informację, czyjś wniosek czy produkt końcowy procesu myślowego jakiegoś bohatera. Szkoda, że motyw ten powtarzany w każdym rozdziale - zwyczajnie powszednieje. <br> <br> Ocena? Czwórka, czyli stały, dobry poziom " guilty pleasure" , tym razem nie udało się mnie zaskoczyć, szybko się domyśliłam "Sekretnego Pomysłu" na wygranie sprawy, przeczytanie poprzednich jedenastu tomów zostawiło we mnie głęboki ślad! <br> <br> Dla kogo: Dla chyłkofanów, bo to jak z ulubionym serialem: człowiek wkręcił się, i choć kolejne odcinki już nie rzucają na kolana, to przecież chcesz obejrzeć wszystkie sezony aby mieć własne zdanie. Dlatego dziś lekko krytycznie, ale już półce mam kolejną cześć: czy jestem uzależniona od Chyłki i Zordiana???<br> <br> 4/5

Pytanie za sto punktów: jak na przestrzeni dwunastu tomów utrzymać czytelnika w ciągłym napięciu, nie pozwalając przy tym na nudę, co rusz zamiast tego zaskakiwać zwrotami akcji i wyborami ulubionych, ale dobrze już znanych bohaterów? To trudne zadanie, a oto refleksja w przedmiocie efektów tych starań w wykonaniu Remigiusza Mroza. W jakiej formie wraca do nas mistrz polskich thrillerów prawniczych? <br> <br> "Precedens" to kolejna odsłona tej znanej i cenionej serii - cenionej przede wszystkim za lekki, przyjemny i niewymagający dla odbiorcy sposób przekazu. Schemat postępowania w kreśleniu akcji przez autora jest oczywisty: trudna sprawa, okoliczności popełnienia zbrodni wskazują na winę oskarżonego, ten jednak ma szczęście: korzysta bowiem z usług najlepszych prawników: Joanny Chyłki i Kordiana Oryńskiego. Główni bohaterowie nierzadko sami poddają w wątpliwość zasadność podejmowanych przez siebie kroków, a jednak kierowani intuicją , uzbrojeni w wiedzę i doświadczenie: wpadają na genialny pomysł! W tle psychopaci, ludzie ze świata przestępczego, gotowi na wszystko aby zrealizować swoje cele. Dalej stałym punktem tych powieści jest alkoholizm samej Chyłki, jak również jej cyniczny, pretensjonalny i często wręcz chamski sposób traktowania ludzi: poczynając od zarządu kancelarii Żelażny & McVay, aż po Zordona. I właśnie interakcja między Orynskim i Chyłką stanowi stały element kolejnych powieści, które w jej czytelnikach budzą niepokojącą refleksję: ile jeszcze ten biedny chłopak będzie potrafił znieść docinek, uszczypliwości i złośliwości zanim ją zabije? Można się zastanowić nad walorem edukacyjnym takiej postawy, drogie panie nie idźcie tą drogą! <br> "Precedens" podobnie jak cała literatura autorstwa Remigiusza Mroza budzi skrajne, ambiwalentne emocje i uczucia. Jeśli przyjmiemy, że stanowi synonim "guilty pleasure, będzie nam łatwiej spędzić nad nią nie tylko minuty i godziny, ale całą wieczność: czyta się szybko i przyjemnie, ani się obejrzycie i budzik w telefonie będzie was wołał nie do spania ale.... pobudki po nieprzespanej nad książką nocy. Czytanie o losach Chyłki i Zordona przypomina grę w Simsy: w kolejnych wydanych wersjach dostajemy lifting znanych i lubianych rozwiązań w zakresie konstrukcji akcji czy osobowości bohaterów, i ma to swoje plusy: sięgając po dziesiąty, jedenasty czy dwunasty jak w tym przypadku tom całej sagi można mieć pewność, że czytelnik od razu odnajdzie się w tym świecie zagadek, tajemnic i czarnych charakterów. Dość powiedzieć, że każda scena kończy się jakimś zdaniem rozpoczynającym nowy wątek, zdradzającym sekret, informację, czyjś wniosek czy produkt końcowy procesu myślowego jakiegoś bohatera. Szkoda, że motyw ten powtarzany w każdym rozdziale - zwyczajnie powszednieje. <br> <br> Ocena? Czwórka, czyli stały, dobry poziom " guilty pleasure" , tym razem nie udało się mnie zaskoczyć, szybko się domyśliłam "Sekretnego Pomysłu" na wygranie sprawy, przeczytanie poprzednich jedenastu tomów zostawiło we mnie głęboki ślad! <br> <br> Dla kogo: Dla chyłkofanów, bo to jak z ulubionym serialem: człowiek wkręcił się, i choć kolejne odcinki już nie rzucają na kolana, to przecież chcesz obejrzeć wszystkie sezony aby mieć własne zdanie. Dlatego dziś lekko krytycznie, ale już półce mam kolejną cześć: czy jestem uzależniona od Chyłki i Zordiana???<br> <br> 4/5