Prawiek i inne czasy audiobook

<p>W swojej powieści, “Prawiek i inne czasy”, Olga Tokarczuk przedstawia 80 lat polskiego cierpienia, zaczynając od 1914 roku, kiedy Polska nie istnieje na mapie i kiedy jeden z mieszkańców wioski ma zostać wcielony do armii carskiej. Kończy się około 1994 roku mniej więcej pięć lat po tym, jak Polacy demokratycznie wybrali niekomunistyczny rząd w pierwszych wyborach III RP. Zaczyna się od losów Genowefy i Michała, lecz później Tokarczuk poświęci w swej powieści miejsce również im potomkom, sąsiadom, dzieciom sąsiadów… Prawiek to mikrokosmos, zamknięty świat, soczewka, w której skupiają się wszystkie historie… właściwie zewsząd. To wieś położona pośrodku niczego, bo poza jej granicami nie ma nic. Jest więc archetypem małej społeczności, która przechodzi zmiany w czasie.</p><p>Na pierwszym poziomie czytamy o życiu codziennym w tej małej wiosce zgodnie z wydarzeniami historycznymi XX wieku. Wzrost i upadek arystokratów oraz wszechobecna brutalność wojny zbiegają się z ewolucją miejscowych rodzin i żywą duszą otaczającej ich przyrody.<br>Jednak w miarę rozwoju narracji uświadamiamy sobie, że na innym poziomie to, co czytamy, jest studium nad naturą bóstwa. Wyraźne są pewne teologiczne rozważania ze strony autorki. Żartobliwie mogłabym nazwać “Prawiek i inne czasy” “Ewangelią według Olgi Tokarczuk”.</p><p>Wiele osób porównuje tą książkę do “Stu lat samotności”, nadaje jej łatkę jakiegoś realizmu magicznego, klasyfikuje ją w obrębie literatury końcówki XX wieku, ale szczerze? Wydaje mi się, że popełniacie zasadniczy błąd. Nie chcę tutaj mówić każdemu, co ma robić, ale takie kategoryzowanie i nakładanie etykietek na tą książkę, odziera z niej całą magię, wyjątkowość. To jest książka, która zręcznie unika wszelkiej kwalifikacji i to jest coś, co jest bardzo oryginalne. Ta oryginalność służy zresztą autorce, wydaje mi się, że nie osiągnęłaby dzięki temu tak wielkiego międzynarodowego sukcesu.</p><p>Jeśli zaś chodzi o walory lektury, czyta się ją wspaniale. Oczywiście, narracja momentami konfunduje i gubi, czasami miałam momenty, że musiałam wrócić się o kilka stron i przeczytać jeszcze raz, ale… jest to powieść wręcz warta poświęcenia dużej ilości czasu, kontemplacji. Czyta się ją przyjemnie, płynnie, jest momentami zabawna, ale i bywa mroczna. Generalnie, uważam, że naprawdę warto ją przeczytać - nie tylko ze względu na to, że to powieść polskiej noblistki. “Prawiek i inne czasy” broni się samo, bez żadnej etykietki.</p>

<p>Na fali zainteresowania prozą Olgi Tokarczuk (która to fala mam wrażenie wyraźnie zaczyna opadać) i ja zdecydowałem się przeczytać te książki polskiej noblistki, które swego czasu nie miałem okazji przeczytać. Traf chciał, że wśród nich znalazła się prawdopodobnie najpopularniejsza powieść w jej dorobku, czyli “Prawiek i inne czasy”.</p><p>Od samego początku ta książka uderzyła we mnie w pewne elementarne struny, odsyłając mnie do czasu niewinności, który zwykle nazywamy dzieciństwem. Tytułowy Prawiek jest przecież centrum wszechświata, tak jak moim centrum wszechświata może być Nowy Sącz, dla kogoś innego może to być Szczecin, dla kogoś innego Nowa Ruda.</p><p>Fabuła akcji osadzona jest w tytułowym Prawieku, wsi koło Kielc, na początku XX wieku. Książka od początku wydawała się znacznie starsza, przypominając ludowe i baśniowe opowieści, szczególnie te zakorzenione w naszej rolniczej przeszłości. Ta powieść ma takie poczucie legendy, historii, o której się kiedyś czytało i w którą, pomimo wielu “niedorzeczności”, szczerze się wierzyło. Jednak w opowieści Tokarczuk nie ma nic niewinnego. Brutalne rzeczy nachodzą bohaterów tej małej polskiej mieściny. Zapomnijcie o pasterskich sielankach, to bardziej przypomina mroczne, oryginalne baśnie braci Grimm. Podlane słowiańskim sosem.</p><p>Wśród tematów poruszanych przez autorkę mamy: okrucieństwo, śmierć, chciwość, śmierć, zazdrość, śmierć, pożądanie, śmierć, choroba, śmierć, starość… i czy wspomniałem o śmierci? Postacie w tej książce są zwykłymi pionkami. Życie ich spotyka, weryfikuje i nikt nie wychodzi z tej historii żywy. Zupełnie jak w nieznośnym, “prawdziwym” życiu. Tylko diamenty są wieczne. I słowa zapisane na papierze.</p><p>A te słowa zapisane na papierze są wyjątkowo dobrze napisane. “Prawiek i inne czasy” to literatura rozkoszna, realizm magiczny w najpiękniejszej postaci, powieść totalna, wielka jak życie, a jednocześnie skromna. Niespecjalnie chcę opisywać “o czym ona jest”, znajdziecie to w setkach innych recenzji, które wszem i wobec zachwycają się nad książkami, ale one nigdy w pełni nie oddadzą istoty tej książki. Ta marna recenzja również, ale zaufajcie mi i sięgnijcie po książkę Tokarczuk. To doświadczenie jedyne w swoim rodzaju, a nawet jeśli wam się nie spodoba, to na pewno nie będziecie mogli powiedzieć, że jest to książka dla was obojętna.&nbsp;</p>

“Prawiek i inne czasy” to książka opisywana jako postmodernistyczna lub jako magiczny realizm ze względu na elementy fantastyczne. Moim zdaniem, jest to współczesna próba napisania mitu, bardzo zbliżona do stylu biblijnego. Opisuje życie mieszkańców małej polskiej wsi targanej przez historię (powieść zaczyna się tuż przed I wojną światową, a kończy w latach 70. ubiegłego wieku), którzy próbują zrozumieć wściekle zmieniający się świat wokół nich w środowisku, którego podstawowe elementy (Bóg, przyroda, rolnictwo, osadnictwo ludzkie) zakotwiczone są w bardzo odległej i niezmiennej przeszłości.<br> <br> Powieść podzielona jest na mikrorozdziały liczące najwyżej 2-3 strony, z których każdy jest opowiastką o życiu jednego z mieszkańców (lub czasem drzew, duchów, zwierząt) Prawieku, zawierającą refleksję na takie tematy, jak trud, dziedziczność, życie pozagrobowe, grzech, powstanie życia, porządek kosmiczny. Nadrzędnym motywem jest dążenie: zaspokojenie pragnień, osiągnięcie zrozumienia, stworzenie czegoś trwałego. Bohaterowie książki dążą do tego w różny sposób, niektórzy poprzez niemal mistyczne obcowanie z naturą, inni poprzez zakładanie rodzin, jeszcze inni poprzez próby uczestniczenia w chaosie świata zewnętrznego, a te różne podejścia skłaniają do porównań i refleksji. <br> <br> Podobnie jak w Biblii, możliwych jest wiele interpretacji i często nie ma jednoznacznej odpowiedzi moralnej. Boży plan dla tych ludzi pozostaje niejasny, a czytelnicy muszą się zastanawiać, czy coś osiągnęli, czy też ich wysiłki były bezskuteczne. A może powinniśmy przyjąć, że dążenie jest osiągnięciem?<br> <br> Tokarczuk, podobnie jak w całej swojej twórczości, odchodzi od ściśle antropocentrycznej narracji, nadając sprawczość rzeczom, zwierzętom i roślinom, ukazując ukryty przed wzrokiem ruch naszego środowiska. Fascynujący i niepowtarzalny styl narracji porywa czytelników od pierwszej strony i przenosi ich w świat tak bliski naszemu, a jednocześnie pełen fantazji, zarówno jasnych, jak i mrocznych.

Czytanie książki Pani Olgi Tokarczuk “Prawiek i inne czasy” przywodziło mi na myśl lekturę bardzo dobrej książki science fiction. Powieść jest przepełniona symboliką i mistycyzmem, jest to rodzaj fantasy opartej na prawdziwym życiu polskiej wsi, z postaciami stworzonymi na podstawie archetypów kulturowych. Pisarka sięgnęła w prawdziwe po dawne polskie legendy, baśnie i opowieści, i przekształciła je w historie. W gruncie rzeczy Prawiek to wieś chroniona przed współczesną kulturą. Mieszkańcy są przywiązani do przeszłości, ale modernizm próbuje wtargnąć w jej granice. Czyni to w powolnym i stałym tempie. Kiedy wioska lub jej mieszkańcy zbytnio zbliżają się do nowoczesnego życia, pojawia się przeszkoda w postaci nieszczęśliwego wypadku, niewidzialnej granicy lub tragedii, którą rzekomo ma wywołać duchowy opiekun wioski, anioł. Postacie były dobrze opracowane, naszkicowane jak na płótnie impresjonistycznego obrazu. Były barwne, dziwne i ciekawe. Uwielbiałam bohaterów w ich melancholii, nieufności, krótkich okresach szczęścia, i wreszcie w ich rozpaczy. Ostatnie kilka rozdziałów w sposób jasny - choć znów mistyczny - przedstawiało przygotowanie się na śmierć i jej skutki. <br> <br> Tokarczuk jest dla mnie prawdziwą poetką, mimo że zajmuje się prozą. Jako autorka jest wizjonerką, która nie pozwala, by najmniejszy szczegół umknął niezauważony. W każdej powieści po mistrzowsku buduje nowy świat, rzeczywistość, a czytelnik wsiąka w tę piękną, życiową fikcję. Czy warto przeczytać tę książkę? Pewnie ! Jednak trzeba zdawać sobie sprawę, że nie jest to typowa opowieść. Przygotujcie się na poszerzenie i zagłębienie się w pewien kulturowy spirytualizm.

Czytanie książki Pani Olgi Tokarczuk “Prawiek i inne czasy” przywodziło mi na myśl lekturę bardzo dobrej książki science fiction. Powieść jest przepełniona symboliką i mistycyzmem, jest to rodzaj fantasy opartej na prawdziwym życiu polskiej wsi, z postaciami stworzonymi na podstawie archetypów kulturowych. Pisarka sięgnęła w prawdziwe po dawne polskie legendy, baśnie i opowieści, i przekształciła je w historie. W gruncie rzeczy Prawiek to wieś chroniona przed współczesną kulturą. Mieszkańcy są przywiązani do przeszłości, ale modernizm próbuje wtargnąć w jej granice. Czyni to w powolnym i stałym tempie. Kiedy wioska lub jej mieszkańcy zbytnio zbliżają się do nowoczesnego życia, pojawia się przeszkoda w postaci nieszczęśliwego wypadku, niewidzialnej granicy lub tragedii, którą rzekomo ma wywołać duchowy opiekun wioski, anioł. Postacie były dobrze opracowane, naszkicowane jak na płótnie impresjonistycznego obrazu. Były barwne, dziwne i ciekawe. Uwielbiałam bohaterów w ich melancholii, nieufności, krótkich okresach szczęścia, i wreszcie w ich rozpaczy. Ostatnie kilka rozdziałów w sposób jasny - choć znów mistyczny - przedstawiało przygotowanie się na śmierć i jej skutki. <br> <br> Tokarczuk jest dla mnie prawdziwą poetką, mimo że zajmuje się prozą. Jako autorka jest wizjonerką, która nie pozwala, by najmniejszy szczegół umknął niezauważony. W każdej powieści po mistrzowsku buduje nowy świat, rzeczywistość, a czytelnik wsiąka w tę piękną, życiową fikcję. Czy warto przeczytać tę książkę? Pewnie ! Jednak trzeba zdawać sobie sprawę, że nie jest to typowa opowieść. Przygotujcie się na poszerzenie i zagłębienie się w pewien kulturowy spirytualizm.