Prawie życiorys 1939-1956

Pod koniec lipca 1944 roku, emocje wśród nas były widoczne, jednak jako żołnierze pozostawaliśmy zobowiązani do posłuszeństwa rozkazom i zachowywania dyscypliny. Spotkaliśmy się przypadkowo 25 lipca w kawiarni przy Solnej. Było wczesne popołudnie i zgromadzili się tam "Naprawa", "Gil", "Clive", "Jur II", "Błękitny", "Rom" oraz prawdopodobnie jeszcze dwóch kolegów z plutonu. Zamówiliśmy ciasteczka i zaczęliśmy dyskutować o aktualnych wydarzeniach. W pewnej chwili "Naprawa" oznajmił: "Rozbrajamy szkopów". W okresie okupacji zapanował zakaz rozbrajania niemieckich żołnierzy, ponieważ taka akcja mogła wymusić konieczność ich zastrzelenia, co z kolei groziło represjami z ich strony. Po prostu ryzyko przewyższało korzyści. Broń uzyskana w takiej sytuacji byłaby zbyt kosztowna. Zupełnie inaczej postrzegano zdobywanie broni podczas zaplanowanych działań bojowych, które były już wkalkulowane w ryzyko. Skoro Tadeusz "Naprawa" zadeklarował rozbrajanie wroga, oznaczało to, że zakaz rozbrojenia został uchylony, a czasy niemieckiej okupacji zbliżały się ku końcowi.