Prawda. Świat Dysku. Tom 25

Jestem wielką fanką Terry'ego Pratchetta i przeczytałam wiele jego dzieł. "Prawda" była interesującą lekturą i jedną z tych, które uznałam za całkiem wciągające. Podobnie jak w większości książek Pratchetta o Ahnk Morpork, powieść ta poruszała wiele kwestii społecznych, które pojawiają się, gdy masz duże i zamożne miasto. To, że Ahnk Morprok jest miastem, w którym wampiry, krasnoludy, wilkołaki i ludzie żyją obok siebie, tylko podkreśla konflikty, które mogą powstać, gdy ci, którzy nie są podobni, muszą żyć razem. Najważniejszą kwestią społeczną, na której skupia się autor w "Prawdzie" jest wolność słowa. Dla tych, którzy czytali tę książkę, szczególnie wnikliwy był fragment, w którym William De Worde wykrzykuje prawdę przy stole pełnym ludzi krytykujących "Puls Anhk Morpork". Myślę, że ten moment był wielkim punktem kulminacyjnym dla postaci, której rozwój obejmuje więcej niż jedną powieść i również dla tej książki.<br> <br> Choć nie uważam Williama za postać charyzmatyczną, to uważam, że jest on bardzo realistyczny. Borykał się z wieloma problemami, z jakimi borykają się współcześni ludzie. Został wychowany w rodzinie, która miała dokładne plany na jego przyszłość. Jego rodzina miała poważne uprzedzenia wobec różnych ras i sposobów życia, a William musi zmierzyć się z wpływem swojej przeszłości, gdy decyduje o swojej własnej ścieżce. Nigdy nie zapomina, kto jest karłem, kto wampirem, a kto wychował się po złej stronie miasta, ale stara się nie zwracać uwagi na te różnice. Większość bohaterów Pratchetta nie jest idealna i właśnie dla tych wad uważam ich za fascynujących. Jednak myślę, że nie byłam tak zauroczona głównymi bohaterami "Prawdy", jak pewnymi innymi postaciami, które autor stworzył w innych swoich powieściach. Może być tak, że niesamowity urok dzieł Terry'ego Pratchetta wynika z tego, że przedstawia on tak niesamowity wachlarz postaci, że czytelnik prawie na pewno znajdzie jedną, która go zafascynuje.<br> <br> Dwa z najczęstszych problemów, jakie napotkałam w dotychczasowych książkach Świata Dysku, to słaba fabuła lub nierówne tempo akcji. Na szczęście "Prawda" nie cierpiała na żaden z tych problemów, a nawet posunęłabym się do stwierdzenia, że tym razem fabuła oraz tempo były zaskakująco solidne. Historia, która skupia się na Williamie próbującym rozwiązać sprawę morderstwa, podczas gdy złoczyńcy próbują zatrzeć ślady, była intrygująca, zróżnicowana i miała dobry postęp, krótko mówiąc, okazała się wciągająca. Tempo było równie znakomite, historia poruszała się w stałym tempie, bez momentów, w których czuło się pośpiech lub przeciąganie. Dzięki temu rozwój fabuły i postaci był płynny i satysfakcjonujący. Samo tempo było przyzwoicie wysokie, nie był to wyścig do mety z biegu, ale historia utrzymywała wartkie tempo, podobnie jak w poprzednich powieściach Świata Dysku.<br> <br> Polecam tę książkę każdemu, kto jest zainteresowany twórczością Terry'ego Pratchetta. "Prawda" nie jest prawdopodobnie najlepszym wprowadzeniem do twórczości autora, ale jest świetnym wprowadzeniem do Ahnk Morpork. Dla osób, które po raz pierwszy czytają Terry'ego Pratchetta, poleciłbym "Wolni Ciut Ludzie" lub "Potworny regiment".

Wydaje mi się, że ta książka została napisana jakieś dwadzieścia lat temu. To trochę przerażające, jak bardzo jest ona aktualna w kontekście obecnych rozważań na temat wolności prasy, fake newsów i tego, że to, co społeczeństwo powinno wiedzieć, nie zawsze jest tym, czym społeczeństwo jest zainteresowane. Podczas gdy jest to opowieść - przynajmniej na pierwszy rzut oka - o rozwoju prasy drukarskiej i sztuki dziennikarskiej na dysku, mamy tu do czynienia z o wiele większymi ideami. Jest to powieść, którą można czytać jako rozprawę o znaczeniu uczciwej, prawdomównej, niezależnej prasy. Powieść, którą można czytać jako ostrą krytykę przywilejów i tych, którzy nimi władają, by być ponad prawem. Powieść, która uznaje potrzebę i znaczenie instytucji policyjnej, a jednocześnie domaga się, by ta sama instytucja podlegała nadzorowi i zasadom. Każdy z tych tematów jest teraz bardziej aktualny niż kiedykolwiek wcześniej, a są one tutaj poruszane w typowy dla Pratchetta sposób: z przymrużeniem oka, co wykonuje świetną robotę, aby ukryć wrzącą wściekłość, którą Terry wyraźnie czuł. To także bardzo zabawna książka z kilkoma zapadającymi w pamięć postaciami. Szczególnie podoba mi się Otto, zreformowany fotograf wampirów. Otto złożył przysięgę, ale czasami kusi go widok krwi lub ładnej dziewczyny. Fascynuje go również wykorzystanie światła, zwłaszcza światła błyskowego, w fotografii, ale jest pewien problem - pod wpływem jasnego światła zamienia się w pył. To tylko jedna z kilku genialnych postaci Terry'ego Pratchetta.<br> <br> Fabuła obraca się wokół dwóch wątków, które nieuchronnie splatają się ze sobą. William, inteligentny młody człowiek zarabiający na życie pisaniem biuletynów, które wysyła do dygnitarzy zainteresowanych najnowszymi wydarzeniami w Ankh Morpork, dosłownie wpada na nowinkę technologiczną - prasę drukarską ruchomej czcionki. Sprawy eskalują i zanim się zorientuje, jego okazjonalny biuletyn stanie się codzienną gazetą. Wkrótce pojawiają się rywale, ale William ma wyjątkową ochotę na poznanie prawdy. Tymczasem grupa niezadowolonych lordów i mistrzów gildii knuje spisek mający na celu obalenie Patrycjusza. Wynajmują kilku płatnych zabójców, którzy naprawdę nie chcą, by prawda została odkryta. Głównym świadkiem jest pies Patrycjusza, a więc kolejny występ Gaspode'a, gadającego kundla. To w końcu Świat Dysku.<br> <br> Pratchett zgłębia trudności Williama w porzuceniu rodziny i jej bardzo ustalonego konserwatywnego i ksenofobicznego światopoglądu. Z książki wynika, że zmiana kulturowa jest trudna i chociaż serce i umysł Williama starają się, to bardzo trudno jest mu postępować właściwie, mając za sobą młodość pełną złych przykładów. Najważniejszy pozostaje jednak fakt, że pozostaje otwarty na rady innych, tych, którzy wiedzą lepiej.<br> <br> Jednym z powodów, dla których kocham tę książkę tak bardzo (myślę, że najbardziej po "Straż! Straż! oraz "Wiedźmikołaju") jest to, że Pratchettowi udaje się zmieścić tak wiele w historii bez poczucia przepełnienia. "Prawda" to genialny przykład jego charakterystycznego humoru, patosu, ponownie wyobrażonej historii i ciętej filozofii.

Jestem wielką fanką Terry'ego Pratchetta i przeczytałam wiele jego dzieł. "Prawda" była interesującą lekturą i jedną z tych, które uznałam za całkiem wciągające. Podobnie jak w większości książek Pratchetta o Ahnk Morpork, powieść ta poruszała wiele kwestii społecznych, które pojawiają się, gdy masz duże i zamożne miasto. To, że Ahnk Morprok jest miastem, w którym wampiry, krasnoludy, wilkołaki i ludzie żyją obok siebie, tylko podkreśla konflikty, które mogą powstać, gdy ci, którzy nie są podobni, muszą żyć razem. Najważniejszą kwestią społeczną, na której skupia się autor w "Prawdzie" jest wolność słowa. Dla tych, którzy czytali tę książkę, szczególnie wnikliwy był fragment, w którym William De Worde wykrzykuje prawdę przy stole pełnym ludzi krytykujących "Puls Anhk Morpork". Myślę, że ten moment był wielkim punktem kulminacyjnym dla postaci, której rozwój obejmuje więcej niż jedną powieść i również dla tej książki.<br> <br> Choć nie uważam Williama za postać charyzmatyczną, to uważam, że jest on bardzo realistyczny. Borykał się z wieloma problemami, z jakimi borykają się współcześni ludzie. Został wychowany w rodzinie, która miała dokładne plany na jego przyszłość. Jego rodzina miała poważne uprzedzenia wobec różnych ras i sposobów życia, a William musi zmierzyć się z wpływem swojej przeszłości, gdy decyduje o swojej własnej ścieżce. Nigdy nie zapomina, kto jest karłem, kto wampirem, a kto wychował się po złej stronie miasta, ale stara się nie zwracać uwagi na te różnice. Większość bohaterów Pratchetta nie jest idealna i właśnie dla tych wad uważam ich za fascynujących. Jednak myślę, że nie byłam tak zauroczona głównymi bohaterami "Prawdy", jak pewnymi innymi postaciami, które autor stworzył w innych swoich powieściach. Może być tak, że niesamowity urok dzieł Terry'ego Pratchetta wynika z tego, że przedstawia on tak niesamowity wachlarz postaci, że czytelnik prawie na pewno znajdzie jedną, która go zafascynuje.<br> <br> Dwa z najczęstszych problemów, jakie napotkałam w dotychczasowych książkach Świata Dysku, to słaba fabuła lub nierówne tempo akcji. Na szczęście "Prawda" nie cierpiała na żaden z tych problemów, a nawet posunęłabym się do stwierdzenia, że tym razem fabuła oraz tempo były zaskakująco solidne. Historia, która skupia się na Williamie próbującym rozwiązać sprawę morderstwa, podczas gdy złoczyńcy próbują zatrzeć ślady, była intrygująca, zróżnicowana i miała dobry postęp, krótko mówiąc, okazała się wciągająca. Tempo było równie znakomite, historia poruszała się w stałym tempie, bez momentów, w których czuło się pośpiech lub przeciąganie. Dzięki temu rozwój fabuły i postaci był płynny i satysfakcjonujący. Samo tempo było przyzwoicie wysokie, nie był to wyścig do mety z biegu, ale historia utrzymywała wartkie tempo, podobnie jak w poprzednich powieściach Świata Dysku.<br> <br> Polecam tę książkę każdemu, kto jest zainteresowany twórczością Terry'ego Pratchetta. "Prawda" nie jest prawdopodobnie najlepszym wprowadzeniem do twórczości autora, ale jest świetnym wprowadzeniem do Ahnk Morpork. Dla osób, które po raz pierwszy czytają Terry'ego Pratchetta, poleciłbym "Wolni Ciut Ludzie" lub "Potworny regiment".

Wydaje mi się, że ta książka została napisana jakieś dwadzieścia lat temu. To trochę przerażające, jak bardzo jest ona aktualna w kontekście obecnych rozważań na temat wolności prasy, fake newsów i tego, że to, co społeczeństwo powinno wiedzieć, nie zawsze jest tym, czym społeczeństwo jest zainteresowane. Podczas gdy jest to opowieść - przynajmniej na pierwszy rzut oka - o rozwoju prasy drukarskiej i sztuki dziennikarskiej na dysku, mamy tu do czynienia z o wiele większymi ideami. Jest to powieść, którą można czytać jako rozprawę o znaczeniu uczciwej, prawdomównej, niezależnej prasy. Powieść, którą można czytać jako ostrą krytykę przywilejów i tych, którzy nimi władają, by być ponad prawem. Powieść, która uznaje potrzebę i znaczenie instytucji policyjnej, a jednocześnie domaga się, by ta sama instytucja podlegała nadzorowi i zasadom. Każdy z tych tematów jest teraz bardziej aktualny niż kiedykolwiek wcześniej, a są one tutaj poruszane w typowy dla Pratchetta sposób: z przymrużeniem oka, co wykonuje świetną robotę, aby ukryć wrzącą wściekłość, którą Terry wyraźnie czuł. To także bardzo zabawna książka z kilkoma zapadającymi w pamięć postaciami. Szczególnie podoba mi się Otto, zreformowany fotograf wampirów. Otto złożył przysięgę, ale czasami kusi go widok krwi lub ładnej dziewczyny. Fascynuje go również wykorzystanie światła, zwłaszcza światła błyskowego, w fotografii, ale jest pewien problem - pod wpływem jasnego światła zamienia się w pył. To tylko jedna z kilku genialnych postaci Terry'ego Pratchetta.<br> <br> Fabuła obraca się wokół dwóch wątków, które nieuchronnie splatają się ze sobą. William, inteligentny młody człowiek zarabiający na życie pisaniem biuletynów, które wysyła do dygnitarzy zainteresowanych najnowszymi wydarzeniami w Ankh Morpork, dosłownie wpada na nowinkę technologiczną - prasę drukarską ruchomej czcionki. Sprawy eskalują i zanim się zorientuje, jego okazjonalny biuletyn stanie się codzienną gazetą. Wkrótce pojawiają się rywale, ale William ma wyjątkową ochotę na poznanie prawdy. Tymczasem grupa niezadowolonych lordów i mistrzów gildii knuje spisek mający na celu obalenie Patrycjusza. Wynajmują kilku płatnych zabójców, którzy naprawdę nie chcą, by prawda została odkryta. Głównym świadkiem jest pies Patrycjusza, a więc kolejny występ Gaspode'a, gadającego kundla. To w końcu Świat Dysku.<br> <br> Pratchett zgłębia trudności Williama w porzuceniu rodziny i jej bardzo ustalonego konserwatywnego i ksenofobicznego światopoglądu. Z książki wynika, że zmiana kulturowa jest trudna i chociaż serce i umysł Williama starają się, to bardzo trudno jest mu postępować właściwie, mając za sobą młodość pełną złych przykładów. Najważniejszy pozostaje jednak fakt, że pozostaje otwarty na rady innych, tych, którzy wiedzą lepiej.<br> <br> Jednym z powodów, dla których kocham tę książkę tak bardzo (myślę, że najbardziej po "Straż! Straż! oraz "Wiedźmikołaju") jest to, że Pratchettowi udaje się zmieścić tak wiele w historii bez poczucia przepełnienia. "Prawda" to genialny przykład jego charakterystycznego humoru, patosu, ponownie wyobrażonej historii i ciętej filozofii.