Polski japonizm literacki 1900-1939

W drugiej połowie XIX wieku Europę, w tym Polskę, ogarnął intensywny ruch fascynacji Japonią, porównywalny z renesansowym zainteresowaniem antykiem. Japonizm przenikał różnorodne aspekty kultury, takie jak malarstwo, teatr, wzornictwo, a nawet życie codzienne, pozostawiając trwały ślad również w literaturze.

Książka ta zajmuje się niezbyt dobrze dotąd zbadanym tematem obecności japonizmu w polskiej literaturze. Ukazuje zapomniane sztuki teatralne oraz powieści egzotyczne, które często powielały stereotypowe wyobrażenia, a także poetykę młodopolską i groteskowe postacie znane z japońskich drzeworytów. Autorka korzysta z koncepcji takich jak orientalizm, postkolonializm, transkulturowość i intertekstualność, aby przedstawić, jak polski japonizm wpisywał się w szerokie spektrum literackiego krajobrazu.

Stanowiąca szczegółowe i erudycyjne studium, książka Katarzyny Dei jest znaczącym wkładem w badania nad polską literaturą z pierwszych dekad XX wieku, szczególnie w kontekście transkulturowym. Publikacja ta może być ważnym źródłem zarówno dla naukowców badających związki Polski z kulturami Dalekiego Wschodu, jak i dla tych poszukujących nowych kierunków w badaniach komparatystycznych. Jest też adresowana do szerokiego grona czytelników, którzy interesują się literaturą i kulturą.

Z recenzji dr hab. Beaty Śniecikowskiej, prof. IBL PAN, wynika, że książka wypełnia znaczące luki w rozumieniu literatury polskiej okresu 1900–1939. Autorka, Katarzyna Deja, jest doktorem literaturoznawstwa, absolwentką polonistyki o specjalności antropologiczno-kulturowej Uniwersytetu Jagiellońskiego, a jej zainteresowania obejmują literaturę modernizmu, polski japonizm i orientalizm, a także transkulturowość i nowe podejścia komparatystyczne.