Pod kopułą w.2022

"Pod kopułą" jest monstrualną książką - 928 stron. To zdecydowanie najdłuższa przeczytana przeze mnie rzecz. Wątpię, że kiedykolwiek uda mi się ten wynik przebić. King zawarł tutaj ogromną głębię literacką, mniejszą ilość elementów fantasy i olbrzymią, serio ekstremalnie dużą dawkę napięcia. Napięcie z innych książek Kinga pomnożone razy dwa.

Nie sposób się nie zgodzić z opisem książki - "przepełniona psychologicznymi dramatami". Ogromna obsada bohaterów z wieloma problemami, emocjami, relacjami porywa od samego początku. Ale to jest jedna z największych umiejętności Kinga. Budowanie postaci, na których zależy czytelnikowi, złożoność postaci z klasy robotniczej, pełnych wad i dziwnych skłonności. W "Pod kopułą" mieszkają niezliczone przypadki degeneratów, szaleńców, narkomanów, jak również zwykłych ludzi. Ma się wrażenie, że wychodzą ze stron tej książki.

Jedyną wadą tej książki, powtarzam jedyną, jest jej zakończenie. Oczywistym jest, że powieści Kinga rzadko bywają radosne, ale gwałtowność zakończenia "Pod kopułą" zawiodło mnie. Tyle stron książki, by dostać zakończenie, niemal jak z wysokobudżetowego filmu hollywoodzkiego. Po takim emocjonalnym zbrataniu się z książką, mieliśmy prawo oczekiwać czegoś znacznie lepszego. Być może King po prostu nie miał sensownego pomysłu, jak to wszystko zakończyć po tak długim pisaniu, więc sięgną po najbardziej sztampowe rozwiązanie.

Pomijając zakończenie, przeczytanie "Pod kopułą" było dla mnie kozackim doświadczeniem literackim. Można powiedzieć, że przeżyłem tę mękę razem z mieszkańcami Chester's Mill - broń boże nie z książką :D Książka jest bez wątpienia bardzo wielowarstwowa, prowokująca do myślenia i poruszająca. Świetnie nadaje się do czytania w erze pandemii COVID 19.

Jeden problemik przyszedł mi na myśl na sam koniec. Tak długa książka wymaga naprawdę sporo czasu i wytrwałości. Miejcie to na uwadze. :D

"Jeśli człowiek odzyska szacunek do siebie, to w większości przypadków - nie wszystkich, ale w większości - odzyskuje także zdolność myślenia, a przynajmniej widzi sprawy z większą klarownością"

Gigantyczna i niewytłumaczalna kopuła nagle wznosi się wokół niepozornego miasteczka w stanie Maine, a wobec braku nadziei, desperacja wyzwala w mieszkańcach ich podstawowe, głeboko zakorzenione instynkty.. Drobny tyran staje się megalomańskim dyktatorem, zmęczony, wyniszczony wojną żołnierz musi zacząć walczyć od nowa, zgrabna reporterka musi stanąć w obronie dziennikarskiej rzetelności. Moje opisy mogą sprawiać wrażenie ponurych, dwuwymiarowych stereotypów, ale bohaterowie Kinga nigdy się do tego nie sprowadzają. W książkach Kinga nie ma zbyt wielu dwuznacznych moralnie postaci, złoczyńcy są nikczemnie źli, a dobrzy - nieskazitelnie szlachetni. King wprowadza nas do głowy swoich bohaterów, wprowadza nas w ich życie, zjednuje im sympatię, dając im realne dylematy i tiki osobowościowe. Bohaterowie nigdy nie są powierzchowni, a dodając tu, że ich liczba jest naprawdę wysoka i że żaden nie wydaje się zbędny, to myślę, że trzeba tu postawić ogromnego plusa dla "Pod Kopułą".

Jak na blisko 1000-stronnicową książkę tempo jest zaskakująco szybkie. Zdarzają się przerwy, ale stanowią one istotny element budujący napięcie i były konieczne. Dialogi są miejscami słabe (jako fan kryminałów, zostałem rozpieszczony przez jednego z najlepszych autorów dialogów wszech czasów), ale są do przyjęcia. King nie zawsze trafia w sedno, ale w tak długiej książce musi się zdarzyć kilka wpadek.
Zakończenie jest antyklimatyczne, na pewno wkurzy część czytelników, oczekiwanie lepszego zakończenia po zainwestowaniu tak dużej ilości czasu w książkę nie jest nierozsądnym żądaniem, ale w tym względzie złagodziłem swoje oczekiwania wobec książek Kinga. Cały pomysł z kopułą, jak również zakończenie, jest osobliwy i to, jak bardzo ci się spodoba, zależy od tego, jak dobrze King potrafi sprzedać ci takie niecodzienne pomysły.

"Pod kopułą" nie zmieni waszych opinii o Stephenie Kingu - świetne postacie, choć pozbawione moralnej dwuznaczności, zapadający w pamięć złoczyńcy, uroczy, potoczysty styl pisania, który stawia cię w samym środku akcji, małe miasteczko zmierzające ku samozagładzie i zakończenie, które pozostawia cię nieco zawiedzionym.