Pewnego razu w Paryżu

Każdy z pewnością słyszał kiedyś o Susan Kyle. Nie? A jeśli powiem, że to pisarka, która kryje się pod pseudonimem "Diana Palmer"? To jedna z najbardziej znanych i najpopularniejszych pisarek romansów. Wydała w swoim życiu ponad setkę książek. Styl tej autorki jest łatwo rozpoznawalny, a takie motywy jak władczy kochanek czy nieśmiała główna bohaterka pojawia się w większości jej książek i stanowią cechę charakterystyczną dla twórczości tej pisarki. Mówi się o tym, że jeśli przeczyta się jedną książkę Diany Palmer, to tak jakby się przeczytało wszystkie jej książki. Trochę się z tym stwierdzeniem zgodzę, ale wśród jej książek jest jednak jedna, która się wyróżnia. "Pewnego razu w Paryżu" to książka, w której historia ma głębię, której brakuje większości twórczości Diany Palmer. Można powiedzieć, że to prawdopodobnie jej najlepsza powieść.<br> Fabuła opowiada o dwójce ludzi - młodziutkiej Briannie i starszym od niej Pierce'ie. Pierce to mężczyzna pogrążony w żałobie po śmierci żony, a Brianne to młoda dziewczyna, która przeżywa trudną sytuację rodzinną z powodu ojczyma. Dziewczyna znajduje się w Paryżu, by odbyć naukę w szkole dla dziewcząt. Pierce przychodzi jej z pomocą po przypadkowym spotkaniu i od tego momentu zaczyna się ich historia.<br> Wspólnym mianownikiem większości romansów jest to, że bez względu na to, jak bardzo bohater cierpi z powodu utraty partnera, po spotkaniu głównej bohaterki ból ten nagle znika, a on sam deklaruje, że znów jest zakochany. W tym przypadku tak nie jest. Pierce jest rozdarty między tym, co zaczyna czuć, a tym, co czuł. Tkwi w przeszłości, boi się przyszłości i daje się ponieść teraźniejszości, żałując swoich wyborów, gdy tylko sobie zda sprawę ze swoich działań. Wspomnienia i mysli o zmarłej żonie nie znikają (co zdarza się w takich powieściach), bohater cały czas przeżywa stratę. Z czasem myśli o żonie coraz bardziej się zacierają. To bardzo wiarygodny obraz żałoby. Bohater jest wrażliwy, niedostępny emocjonalnie i ponury. Szczególnie podobało mi się to, jak bardzo był zazdrosny, a jednocześnie rozdarty. <br> Brianne jest z kolei dość młoda, ale dojrzała, ciepła i po prostu urocza. To typ znany już z powieści Palmer, ale trochę w niej modyfikacji. W końcu dostajemy bohaterkę, która potrafi o siebie zadbać, a nie jest wyłącznie bierna.<br> Uwielbiam obie postacie i ich relacje. Intryga, która się w trakcie książki pojawia też jest wciągająca. Ogólnie bardzo polecam przeczytanie "Pewnego razu w Paryżu", nawet jeśli nie przepadacie za pozostałymi książkami Diany Palmer. Ta zdecydowanie się wyróżnia i jest inna.

Z Dianą Palmer mam zdecydowanie dziwną relację - nie uważam jej książek za szczególnie dobrych, w większości są one jak dla mnie dość głupio napisane (pełno w nich nielogiczności i magicznych zbiegów okoliczności), ale lubię sobie przeczytać takie niezbyt ambitne historyjki, żeby się zrelaksować. "Pewnego razu w Paryżu" jest kolejną powieścią tej autorki i muszę przyznać - tą czytało mi się szczególnie przyjemnie.<br> Główna bohaterka jest niewinną dziewczyną, która zostaje wysłana do szkoły do Paryża. Pewnego dnia Brianne (bo tak się ona nazywa) wybiera się na wycieczkę do Luwru i spotyka starszego od niej mężczyznę. Od razu jest w nim zauroczona. Pierce wciąż opłakuje swoją żonę, z którą przeżył wspaniałych dziesięć lat małżeństwa. Jej strata odebrała mu chęć do życia i gdyby nie przypadkowe spotkanie z Brianne, być może popełniłby samobójstwo. Tak zaczynają się perypetie dwójki bohaterów, którzy będą musieli stawić czoła licznym przeciwnościom, które się przed nimi pojawią.<br> Bardzo łatwo było tą książkę zepsuć. Jest to pierwsza książka z serii, dlatego też autorka wprowadza i przedstawia kolejnych bohaterów (w niektórych momentach nowy bohater pojawia się co kilka stron). Problemem zasadniczym jest to, że niektóre z przedstawianych postaci mają długie i niezbyt ciekawe "backstory". Aby uzasadnić obecność każdej postaci w książce, jesteśmy zmuszeni do czytania kolejnych historii o nich i w pewnym momencie romans schodzi całkowicie na drugi plan. Fabuła robi się nieźle zagmatwana i momentami ciężko za nią nadążyć (szczególnie kiedy do gry wchodzą kolejni adoratorzy). To co jest jednak w tym wszystkim najlepsze to emocje jaka ta książka wywołuje. Diana Palmer doskonale wie jak prostymi środkami zawalczyć o serce czytelnika i skutecznie te środki wykorzystuje. Mamy więc, ckliwy, wzruszający romans i pełen napięcia thriller, zmieszane ze sobą w proporcji 1:1. Przez to "Pewnego razu w Paryżu" czyta się po prostu świetnie. W swojej kategorii to mistrzostwo, dlatego też daję 5 gwiazdek i zachęcam do przeczytania. Na pewno nie będziecie się nudzić :).

Każdy z pewnością słyszał kiedyś o Susan Kyle. Nie? A jeśli powiem, że to pisarka, która kryje się pod pseudonimem "Diana Palmer"? To jedna z najbardziej znanych i najpopularniejszych pisarek romansów. Wydała w swoim życiu ponad setkę książek. Styl tej autorki jest łatwo rozpoznawalny, a takie motywy jak władczy kochanek czy nieśmiała główna bohaterka pojawia się w większości jej książek i stanowią cechę charakterystyczną dla twórczości tej pisarki. Mówi się o tym, że jeśli przeczyta się jedną książkę Diany Palmer, to tak jakby się przeczytało wszystkie jej książki. Trochę się z tym stwierdzeniem zgodzę, ale wśród jej książek jest jednak jedna, która się wyróżnia. "Pewnego razu w Paryżu" to książka, w której historia ma głębię, której brakuje większości twórczości Diany Palmer. Można powiedzieć, że to prawdopodobnie jej najlepsza powieść.<br> Fabuła opowiada o dwójce ludzi - młodziutkiej Briannie i starszym od niej Pierce'ie. Pierce to mężczyzna pogrążony w żałobie po śmierci żony, a Brianne to młoda dziewczyna, która przeżywa trudną sytuację rodzinną z powodu ojczyma. Dziewczyna znajduje się w Paryżu, by odbyć naukę w szkole dla dziewcząt. Pierce przychodzi jej z pomocą po przypadkowym spotkaniu i od tego momentu zaczyna się ich historia.<br> Wspólnym mianownikiem większości romansów jest to, że bez względu na to, jak bardzo bohater cierpi z powodu utraty partnera, po spotkaniu głównej bohaterki ból ten nagle znika, a on sam deklaruje, że znów jest zakochany. W tym przypadku tak nie jest. Pierce jest rozdarty między tym, co zaczyna czuć, a tym, co czuł. Tkwi w przeszłości, boi się przyszłości i daje się ponieść teraźniejszości, żałując swoich wyborów, gdy tylko sobie zda sprawę ze swoich działań. Wspomnienia i mysli o zmarłej żonie nie znikają (co zdarza się w takich powieściach), bohater cały czas przeżywa stratę. Z czasem myśli o żonie coraz bardziej się zacierają. To bardzo wiarygodny obraz żałoby. Bohater jest wrażliwy, niedostępny emocjonalnie i ponury. Szczególnie podobało mi się to, jak bardzo był zazdrosny, a jednocześnie rozdarty. <br> Brianne jest z kolei dość młoda, ale dojrzała, ciepła i po prostu urocza. To typ znany już z powieści Palmer, ale trochę w niej modyfikacji. W końcu dostajemy bohaterkę, która potrafi o siebie zadbać, a nie jest wyłącznie bierna.<br> Uwielbiam obie postacie i ich relacje. Intryga, która się w trakcie książki pojawia też jest wciągająca. Ogólnie bardzo polecam przeczytanie "Pewnego razu w Paryżu", nawet jeśli nie przepadacie za pozostałymi książkami Diany Palmer. Ta zdecydowanie się wyróżnia i jest inna.

Z Dianą Palmer mam zdecydowanie dziwną relację - nie uważam jej książek za szczególnie dobrych, w większości są one jak dla mnie dość głupio napisane (pełno w nich nielogiczności i magicznych zbiegów okoliczności), ale lubię sobie przeczytać takie niezbyt ambitne historyjki, żeby się zrelaksować. "Pewnego razu w Paryżu" jest kolejną powieścią tej autorki i muszę przyznać - tą czytało mi się szczególnie przyjemnie.<br> Główna bohaterka jest niewinną dziewczyną, która zostaje wysłana do szkoły do Paryża. Pewnego dnia Brianne (bo tak się ona nazywa) wybiera się na wycieczkę do Luwru i spotyka starszego od niej mężczyznę. Od razu jest w nim zauroczona. Pierce wciąż opłakuje swoją żonę, z którą przeżył wspaniałych dziesięć lat małżeństwa. Jej strata odebrała mu chęć do życia i gdyby nie przypadkowe spotkanie z Brianne, być może popełniłby samobójstwo. Tak zaczynają się perypetie dwójki bohaterów, którzy będą musieli stawić czoła licznym przeciwnościom, które się przed nimi pojawią.<br> Bardzo łatwo było tą książkę zepsuć. Jest to pierwsza książka z serii, dlatego też autorka wprowadza i przedstawia kolejnych bohaterów (w niektórych momentach nowy bohater pojawia się co kilka stron). Problemem zasadniczym jest to, że niektóre z przedstawianych postaci mają długie i niezbyt ciekawe "backstory". Aby uzasadnić obecność każdej postaci w książce, jesteśmy zmuszeni do czytania kolejnych historii o nich i w pewnym momencie romans schodzi całkowicie na drugi plan. Fabuła robi się nieźle zagmatwana i momentami ciężko za nią nadążyć (szczególnie kiedy do gry wchodzą kolejni adoratorzy). To co jest jednak w tym wszystkim najlepsze to emocje jaka ta książka wywołuje. Diana Palmer doskonale wie jak prostymi środkami zawalczyć o serce czytelnika i skutecznie te środki wykorzystuje. Mamy więc, ckliwy, wzruszający romans i pełen napięcia thriller, zmieszane ze sobą w proporcji 1:1. Przez to "Pewnego razu w Paryżu" czyta się po prostu świetnie. W swojej kategorii to mistrzostwo, dlatego też daję 5 gwiazdek i zachęcam do przeczytania. Na pewno nie będziecie się nudzić :).