Pewnego razu w Paryżu

Każdy z pewnością słyszał kiedyś o Susan Kyle. Nie? A jeśli powiem, że to pisarka, która kryje się pod pseudonimem "Diana Palmer"? To jedna z najbardziej znanych i najpopularniejszych pisarek romansów. Wydała w swoim życiu ponad setkę książek. Styl tej autorki jest łatwo rozpoznawalny, a takie motywy jak władczy kochanek czy nieśmiała główna bohaterka pojawia się w większości jej książek i stanowią cechę charakterystyczną dla twórczości tej pisarki. Mówi się o tym, że jeśli przeczyta się jedną książkę Diany Palmer, to tak jakby się przeczytało wszystkie jej książki. Trochę się z tym stwierdzeniem zgodzę, ale wśród jej książek jest jednak jedna, która się wyróżnia. "Pewnego razu w Paryżu" to książka, w której historia ma głębię, której brakuje większości twórczości Diany Palmer. Można powiedzieć, że to prawdopodobnie jej najlepsza powieść.
Fabuła opowiada o dwójce ludzi - młodziutkiej Briannie i starszym od niej Pierce'ie. Pierce to mężczyzna pogrążony w żałobie po śmierci żony, a Brianne to młoda dziewczyna, która przeżywa trudną sytuację rodzinną z powodu ojczyma. Dziewczyna znajduje się w Paryżu, by odbyć naukę w szkole dla dziewcząt. Pierce przychodzi jej z pomocą po przypadkowym spotkaniu i od tego momentu zaczyna się ich historia.
Wspólnym mianownikiem większości romansów jest to, że bez względu na to, jak bardzo bohater cierpi z powodu utraty partnera, po spotkaniu głównej bohaterki ból ten nagle znika, a on sam deklaruje, że znów jest zakochany. W tym przypadku tak nie jest. Pierce jest rozdarty między tym, co zaczyna czuć, a tym, co czuł. Tkwi w przeszłości, boi się przyszłości i daje się ponieść teraźniejszości, żałując swoich wyborów, gdy tylko sobie zda sprawę ze swoich działań. Wspomnienia i mysli o zmarłej żonie nie znikają (co zdarza się w takich powieściach), bohater cały czas przeżywa stratę. Z czasem myśli o żonie coraz bardziej się zacierają. To bardzo wiarygodny obraz żałoby. Bohater jest wrażliwy, niedostępny emocjonalnie i ponury. Szczególnie podobało mi się to, jak bardzo był zazdrosny, a jednocześnie rozdarty.
Brianne jest z kolei dość młoda, ale dojrzała, ciepła i po prostu urocza. To typ znany już z powieści Palmer, ale trochę w niej modyfikacji. W końcu dostajemy bohaterkę, która potrafi o siebie zadbać, a nie jest wyłącznie bierna.
Uwielbiam obie postacie i ich relacje. Intryga, która się w trakcie książki pojawia też jest wciągająca. Ogólnie bardzo polecam przeczytanie "Pewnego razu w Paryżu", nawet jeśli nie przepadacie za pozostałymi książkami Diany Palmer. Ta zdecydowanie się wyróżnia i jest inna.

Z Dianą Palmer mam zdecydowanie dziwną relację - nie uważam jej książek za szczególnie dobrych, w większości są one jak dla mnie dość głupio napisane (pełno w nich nielogiczności i magicznych zbiegów okoliczności), ale lubię sobie przeczytać takie niezbyt ambitne historyjki, żeby się zrelaksować. "Pewnego razu w Paryżu" jest kolejną powieścią tej autorki i muszę przyznać - tą czytało mi się szczególnie przyjemnie.
Główna bohaterka jest niewinną dziewczyną, która zostaje wysłana do szkoły do Paryża. Pewnego dnia Brianne (bo tak się ona nazywa) wybiera się na wycieczkę do Luwru i spotyka starszego od niej mężczyznę. Od razu jest w nim zauroczona. Pierce wciąż opłakuje swoją żonę, z którą przeżył wspaniałych dziesięć lat małżeństwa. Jej strata odebrała mu chęć do życia i gdyby nie przypadkowe spotkanie z Brianne, być może popełniłby samobójstwo. Tak zaczynają się perypetie dwójki bohaterów, którzy będą musieli stawić czoła licznym przeciwnościom, które się przed nimi pojawią.
Bardzo łatwo było tą książkę zepsuć. Jest to pierwsza książka z serii, dlatego też autorka wprowadza i przedstawia kolejnych bohaterów (w niektórych momentach nowy bohater pojawia się co kilka stron). Problemem zasadniczym jest to, że niektóre z przedstawianych postaci mają długie i niezbyt ciekawe "backstory". Aby uzasadnić obecność każdej postaci w książce, jesteśmy zmuszeni do czytania kolejnych historii o nich i w pewnym momencie romans schodzi całkowicie na drugi plan. Fabuła robi się nieźle zagmatwana i momentami ciężko za nią nadążyć (szczególnie kiedy do gry wchodzą kolejni adoratorzy). To co jest jednak w tym wszystkim najlepsze to emocje jaka ta książka wywołuje. Diana Palmer doskonale wie jak prostymi środkami zawalczyć o serce czytelnika i skutecznie te środki wykorzystuje. Mamy więc, ckliwy, wzruszający romans i pełen napięcia thriller, zmieszane ze sobą w proporcji 1:1. Przez to "Pewnego razu w Paryżu" czyta się po prostu świetnie. W swojej kategorii to mistrzostwo, dlatego też daję 5 gwiazdek i zachęcam do przeczytania. Na pewno nie będziecie się nudzić :).

Każdy z pewnością słyszał kiedyś o Susan Kyle. Nie? A jeśli powiem, że to pisarka, która kryje się pod pseudonimem "Diana Palmer"? To jedna z najbardziej znanych i najpopularniejszych pisarek romansów. Wydała w swoim życiu ponad setkę książek. Styl tej autorki jest łatwo rozpoznawalny, a takie motywy jak władczy kochanek czy nieśmiała główna bohaterka pojawia się w większości jej książek i stanowią cechę charakterystyczną dla twórczości tej pisarki. Mówi się o tym, że jeśli przeczyta się jedną książkę Diany Palmer, to tak jakby się przeczytało wszystkie jej książki. Trochę się z tym stwierdzeniem zgodzę, ale wśród jej książek jest jednak jedna, która się wyróżnia. "Pewnego razu w Paryżu" to książka, w której historia ma głębię, której brakuje większości twórczości Diany Palmer. Można powiedzieć, że to prawdopodobnie jej najlepsza powieść.
Fabuła opowiada o dwójce ludzi - młodziutkiej Briannie i starszym od niej Pierce'ie. Pierce to mężczyzna pogrążony w żałobie po śmierci żony, a Brianne to młoda dziewczyna, która przeżywa trudną sytuację rodzinną z powodu ojczyma. Dziewczyna znajduje się w Paryżu, by odbyć naukę w szkole dla dziewcząt. Pierce przychodzi jej z pomocą po przypadkowym spotkaniu i od tego momentu zaczyna się ich historia.
Wspólnym mianownikiem większości romansów jest to, że bez względu na to, jak bardzo bohater cierpi z powodu utraty partnera, po spotkaniu głównej bohaterki ból ten nagle znika, a on sam deklaruje, że znów jest zakochany. W tym przypadku tak nie jest. Pierce jest rozdarty między tym, co zaczyna czuć, a tym, co czuł. Tkwi w przeszłości, boi się przyszłości i daje się ponieść teraźniejszości, żałując swoich wyborów, gdy tylko sobie zda sprawę ze swoich działań. Wspomnienia i mysli o zmarłej żonie nie znikają (co zdarza się w takich powieściach), bohater cały czas przeżywa stratę. Z czasem myśli o żonie coraz bardziej się zacierają. To bardzo wiarygodny obraz żałoby. Bohater jest wrażliwy, niedostępny emocjonalnie i ponury. Szczególnie podobało mi się to, jak bardzo był zazdrosny, a jednocześnie rozdarty.
Brianne jest z kolei dość młoda, ale dojrzała, ciepła i po prostu urocza. To typ znany już z powieści Palmer, ale trochę w niej modyfikacji. W końcu dostajemy bohaterkę, która potrafi o siebie zadbać, a nie jest wyłącznie bierna.
Uwielbiam obie postacie i ich relacje. Intryga, która się w trakcie książki pojawia też jest wciągająca. Ogólnie bardzo polecam przeczytanie "Pewnego razu w Paryżu", nawet jeśli nie przepadacie za pozostałymi książkami Diany Palmer. Ta zdecydowanie się wyróżnia i jest inna.

Z Dianą Palmer mam zdecydowanie dziwną relację - nie uważam jej książek za szczególnie dobrych, w większości są one jak dla mnie dość głupio napisane (pełno w nich nielogiczności i magicznych zbiegów okoliczności), ale lubię sobie przeczytać takie niezbyt ambitne historyjki, żeby się zrelaksować. "Pewnego razu w Paryżu" jest kolejną powieścią tej autorki i muszę przyznać - tą czytało mi się szczególnie przyjemnie.
Główna bohaterka jest niewinną dziewczyną, która zostaje wysłana do szkoły do Paryża. Pewnego dnia Brianne (bo tak się ona nazywa) wybiera się na wycieczkę do Luwru i spotyka starszego od niej mężczyznę. Od razu jest w nim zauroczona. Pierce wciąż opłakuje swoją żonę, z którą przeżył wspaniałych dziesięć lat małżeństwa. Jej strata odebrała mu chęć do życia i gdyby nie przypadkowe spotkanie z Brianne, być może popełniłby samobójstwo. Tak zaczynają się perypetie dwójki bohaterów, którzy będą musieli stawić czoła licznym przeciwnościom, które się przed nimi pojawią.
Bardzo łatwo było tą książkę zepsuć. Jest to pierwsza książka z serii, dlatego też autorka wprowadza i przedstawia kolejnych bohaterów (w niektórych momentach nowy bohater pojawia się co kilka stron). Problemem zasadniczym jest to, że niektóre z przedstawianych postaci mają długie i niezbyt ciekawe "backstory". Aby uzasadnić obecność każdej postaci w książce, jesteśmy zmuszeni do czytania kolejnych historii o nich i w pewnym momencie romans schodzi całkowicie na drugi plan. Fabuła robi się nieźle zagmatwana i momentami ciężko za nią nadążyć (szczególnie kiedy do gry wchodzą kolejni adoratorzy). To co jest jednak w tym wszystkim najlepsze to emocje jaka ta książka wywołuje. Diana Palmer doskonale wie jak prostymi środkami zawalczyć o serce czytelnika i skutecznie te środki wykorzystuje. Mamy więc, ckliwy, wzruszający romans i pełen napięcia thriller, zmieszane ze sobą w proporcji 1:1. Przez to "Pewnego razu w Paryżu" czyta się po prostu świetnie. W swojej kategorii to mistrzostwo, dlatego też daję 5 gwiazdek i zachęcam do przeczytania. Na pewno nie będziecie się nudzić :).