Ostatnia para ucieka

<p>„Ostatnia para ucieka” to ostatni tom serii „Opcop” autorstwa Arne Dahla. Szkoda, że ta świetna przygoda dobiega końca, ale dla mnie to odświeżające doświadczenie, że choć raz jakaś seria nie osiąga dwucyfrowej liczby tomów. Poza tym, mamy również inne dzieła autora jak, chociażby serię u Samie Bergerze i Molly Blom. „Głębia” to jego pierwszy klasyczny thriller śledczy i preludium do serii Berger &amp; Blom. Jestem trochę sceptyczna, bo seria ta jest podobno całkowicie pozbawiona tła politycznego, ale pewnie i tak zaryzykuję ten eksperyment, bo jestem ciekawa i nie chcę się żegnać z Arne Dahlem. Żałuję trochę, że teraz musiałam się pożegnać z grupą Opcop.</p><p>Przy grobie Donatelli Bruno, Paul Hjelm i grupa Opcop składają przysięgę: przysięgają postawić mordercę Donatelli przed sądem i ocalić Fabio Tebaldiego i Lavinię Potorac. Po powrocie do Hagi rzucają się w wir pracy i przesiewają materiały, które Donatella zgromadziła na temat 'Ndrangheta. Niestety, w dokumentach nie ma żadnych konkretnych wskazówek ani na podejrzenia Donatelli, że to nie mafia porwała Tebaldiego i Potoraca, ani na jej tajemniczego informatora. Śledztwo znajduje się w martwym punkcie. Kiedy Opcopowi zostaje dodatkowo powierzona nowa sprawa, Paul Hjelm z ciężkim sercem decyduje się na podział sił. Szwedzkie laboratorium biotechnologiczne padło ofiarą cyberataku. Ślad szpiegostwa przemysłowego prowadzi do Chin – i do starego znajomego z jednostki operacyjnej. Pozbawione skrupułów, wysoce nieetyczne, niebezpieczne eksperymenty z ludzkim DNA zmuszają zespoły do rozproszenia się po całym świecie i równoległej pracy. Nie poddadzą się jednak. Odnajdą swoich zaginionych członków i pomszczą ich. Bo tym razem sprawa jest osobista.</p><p>Jak dotąd wszystkie tomy serii „Opcop” bardzo mi się podobały, jednak nie były, według mnie, wybitne. „Ostatnia para ucieka” jest z tej serii najlepsze, z bardzo konkretnego powodu. Jeszcze nigdy – i mam na myśli zupełnie nigdy – żaden thriller nie wzruszył mnie do łez. Właściwie prawie płakałam na końcu, bo byłam tak poruszona. Jeśli niektórzy z was myślą, że thrillery polityczne są zasadniczo chłodne, suche i emocjonalnie odległe, to doświadczenie powinno udowodnić, że się mylicie.</p><p>Arne Dahl to nie tylko mistrz thrillerów – to po prostu niepowtarzalnie uzdolniony pisarz. Doskonale wie, jak przekazać swoje skomplikowane, wymagające skupienia sprawy kryminalne za pomocą prostych środków, umieszczając w nich sympatyczne, żywe postaci i sprytne, niewymuszone zmiany perspektywy. W ten sposób udaje mu się przedstawić międzynarodowe śledztwo w książce „Ostatnia para ucieka” jako spójny, jasny obraz całościowy, z którego zrozumieniem nie miałam żadnych problemów. Mimo że sprawa jest – jeśli to w ogóle możliwe – jeszcze bardziej zawiła i skomplikowana niż sprawy w poprzednich tomach. Dahl podejmuje wątki fabularne, które wydawały mi się dawno zamknięte i zaskoczył mnie obszernymi informacjami na temat historii, funkcjonowania i hierarchii kalabryjskiej mafii 'Ndrangheta. Zapuszcza się poza granice Europy, wysyła ekipy Opcopu do Ameryki i Chin, ale nie omieszkuje wyraźnie wydobyć piękna europejskich krajów. „Ostatnia para ucieka” inspiruje do wędrówek, do tęsknoty za poznawaniem malowniczych uroków Europy. Odniosłam wrażenie, że ta płaszczyzna jego powieści była dla Dahla bardzo ważna, jakby chciał podkreślić, że Europa jest wspaniała, mimo że organizacje przestępcze nadużywają jej jako placu zabaw do swoich celów. Również uważam, że w finale serii „Opcop” daje jednoznacznie do zrozumienia, że wierzy w ideę zjednoczonej Europy. Między wierszami przedstawia bardzo proeuropejskie poglądy i pokazuje się jako polityczny idealista, który chwyta i ukazuje (niewykorzystany) potencjał Unii Europejskiej. Pod tym względem czuję się z nim bardzo blisko, ponieważ mam takie same odczucia. UE mogłaby osiągnąć tak wiele, gdyby nie cechował jej egoizm, zawiść i chciwość. Ponadto ma ona poważny problem z wizerunkiem. Jestem przekonana, że niektórzy politycy już teraz wykonują doskonałą pracę, ale w wiadomościach pojawiają się jedynie nieistotne informacje i przepychanki. To niewiarygodnie tragiczne, że tak wiele osób zakłada, że te dyrektywy, które wprawdzie wydają się zbędne, są wszystkim, co UE mogłaby i chciałaby osiągnąć. Cieszę się, że Arne Dahl przedstawia inny obraz, który prawdopodobnie jest bliższy rzeczywistości niż przekaz medialny.</p><p>„Ostatnia para ucieka” to wielki, dobrze dopracowany finał. Nie pozostawia nic do życzenia i z nawiązką oddaje wielkość czteroczęściowej serii „Opcop". Arne Dahl daje swoim bohaterom dokładnie takie zamknięcie, na jakie zasłużyli ciężką pracą i wielkim osobistym poświęceniem. Jest mi smutno, że muszę się z nimi pożegnać, ale zdaję sobie sprawę, że seria zasługiwała na zakończenie właśnie w tym momencie.</p><p>Nie wiem, czy naprawdę istnieje, w tajemnicy, międzynarodowa jednostka operacyjna w ramach Europolu, która rozwiązuje najcięższe zbrodnie, nie zyskując przy tym nigdy uznania ludzi, których chronią. Naprawdę mam taką nadzieję, bo myśl o grupie współczesnych, bardzo realnych bohaterek i bohaterów sprawia, że śpię lepiej. Nasz świat jest zły, ale kiedy ludzie tacy jak członkowie Opcopu starają się każdego dnia uczynić go trochę lepszym, wciąż mam nadzieję, że nie wszystko zostało stracone. Dziękuję Arne Dahl za danie mi nadziei i wzmocnienie mojej wiary w Europę.</p>

<p>Pamiętam swego czasu, że nie mogłam się pozbierać po zakończeniu mojej absolutnie ulubionej serii kryminalnej – mowa tu oczywiście o „Drużynie A". Podobnie jest z czwartą i ostatnią powieścią kryminalną „Ostatnia para ucieka” Arne Dahla o niezrównanych policjantach, działających w siłach Opcopu w Hadze. Globalnie działający przestępcy są niezwykle pomysłowi, a fabuła sprawia, że czyta się ją z zapartym tchem. Jednak najbardziej zaangażowałem się w życie duchowe szefa Opcopu, Paula Hjelma.</p><p>Inżynieria genetyczna, narkotyki i prywatne firmy ochroniarskie gardzące demokracją – to trzy lukratywne gałęzie globalnej gospodarki, które przyciągają zarówno grupy mafijne, jak i inwestorów venture capital. Naruszenie danych w szwedzkiej firmie zajmującej się najnowocześniejszymi badaniami stawia Paula Hjelma i Opcop na tropie. Tajne służby Europolu stawiały czoła przestępczości w tych branżach w poprzednich książkach. W „Ostatnia para ucieka” ma się rozpocząć ostateczna bitwa, by położyć kres bezprawiu i pomścić poległych.</p><p>Paul Hjelm wysyła swoje siły jednostka za jednostką do Europy, Chin i USA. W grę wchodzi również Ameryka Środkowa i Południowa. Wyłania się z nich przerażająca konstelacja sił i obraz niedalekiej przyszłości, w której ideały demokracji nie wytrzymują próby. Paul Hjelm pozostaje w centrali w Hadze, ostatecznie samotny i z poczuciem, że nie jest już więcej niż hubem, kimś, przez kogo przechodzą informacje, by inni się nimi zajęli i przetworzyli. Wątpi też w swoje kompetencje, wcześniej posłał na śmierć dwóch współpracowników. Udaje się więc na terapię, która oferuje bardziej refleksyjne fragmenty opowieści. Jednak terapeuta stopniowo bardziej niż w Hjelma angażuje się w światową zbrodnię i wpada na pomysły, jak rozwiązać sprawę.</p><p>Podczas lektury „Ostatnia para ucieka” oscyluję między myślą, że fabuła trzyma w napięciu, jest ekscytująca i przerażająca, a tym, że trochę męcząco ciągnie w stronę science fiction (za którym nie przepadam). Badania genetyczne istnieją i są coraz częściej i szerzej dostępne, bogaci ludzie bez skrupułów też istnieją, owszem, a Chiny są wielkim mocarstwem z przynajmniej częściowo galopującym brutalnym kapitalizmem i jednopartyjnym przywództwem i mogą chcieć wszelkimi sposobami chronić swoją pozycję władzy.</p><p>Faszyzm czai się tuż za rogiem zarówno gdzieś tam jak i blisko nas.</p><p>Ale mimo wszystko. Czy ludzie mogą być aż tak źli?</p><p>W ostatnim rozdziale chyba sam autor zaczyna być nieco zmęczony swoim czarno-białym portretem zglobalizowanej przestępczości i pozwala jednemu z pracowników Opcopu rozjaśnić nastrój zapewnieniem, że demokracja wciąż wytrzymuje ataki i jest głęboko zakorzeniona w każdym mieszkańcu Europy. Nie dodaje jednak, że trzeba jej bronić każdego dnia.</p><p>„Ostatnia para ucieka” to doskonałe zakończenie całej serii. Polecam wszystkim.</p>

<p>Przeczytałam wszystkie książki Arne Dahla z serii „Drużyna A”, które bardzo mi się podobały, a teraz także również wszystkie cztery książki o Opcopie. Serie są bardzo różne, ale łączy je to, że są niesamowicie przemyślane i mądre.</p><p>Książki z serii „Opcop” nie odpowiadały mi tak dobrze jak te o Drużynie A. Głównie dlatego, że książki z serii „Opcop” nawiązują jedna do drugiej, tak, że nie można ich czytać samodzielnie nie wiedząc, co działo się w poprzednich trzech częściach. Nie są zakończone i przez całą serię jest to poniekąd ta sama sprawa, co jest dla mnie problematyczne, bo minęło kilka lat od czasu, gdy czytałam „Głuchy telefon”, od której wszystko się zaczęło. Po prostu nie pamiętam, co się w niej działo. Trzy ostatnie czytałam w dość krótkich odstępach czasu, ale fabuła jest tak niesamowicie złożona, że wciąż trudno zapamiętać wszystkie osoby i zwroty akcji.</p><p>Jak zwykle w „Ostatnia para ucieka” poruszamy się po kilku krajach, tym razem jedna para jest nawet w Szanghaju w Chinach. Pozostałe pary rozchodzą się na Korsykę, do Włoch, do Madrytu... Sam Paul Hjelm pozostaje w Hadze. Zwykle nie cenię sobie szczegółowych opisów otoczenia, a Arne Dahl w książkach o Opcopie wcale tego nie robi. Mój problem polega na tym, że brakuje mi jego wyczucia środowiska, które jest obecne w książkach „Drużyny A”.</p><p>Bohaterów jest wielu, ale ponieważ znam większość z nich nie mam z tym problemu. Moim problemem jest to, że moim zdaniem jest ich za mało. Brakuje mi Kerstona i Sary. Nie mówiąc już o Arto. I brakuje mi złożonych relacji między nimi. Myślałam, że nigdy nie powiem o tego o którejkolwiek książce Arne Dahla, ale wszyscy oni wydają się być postaciami drugoplanowymi.</p><p>Można chyba powiedzieć, że głównym bohaterem tych czterech książek jest zdecydowanie zbrodnia. I to nie byle jaka zbrodnia. Jest tak misterna, okrutna i całkowicie skandaliczna, że aż się trochę przestraszyłam, że ktoś mógłby tego dokonać w „naszym” świecie. Brzmi to odrobinę jak science fiction i jest na granicy niewiarygodności. W każdym razie bardzo chcę wierzyć, że to nie może być prawda. „Ostatnia para ucieka” pokazuje czytelnikom spiski wśród ludzi na wysokich szczeblach i oraz to, że wszyscy szpiegują kogo się tylko da. Trzeba trzymać język za zębami i zachować czujność, bo inaczej szybko można stać się celem ataku wrogich sił. Dużym plusem jest też pewne zainteresowanie polityką, zwłaszcza międzynarodową. Której mi brakuje. Rozumiem, że Arne Dahl chciał napisać te książki takimi, jakie są teraz.</p><p>Jak już wspomniałam, książki serii „Opcop” bardzo różnią się od serii „Drużyna A”, mimo wielu pozornych podobieństw. Jak chociażby brak jednego głównego bohatera. Nie ma tutaj subtelnego humoru, co może nie jest zaskakujące. Humor wymaga relacji i interakcji między ludźmi. Język też jest zupełnie inny.</p><p>W każdym razie cała intryga i tajemnica jest w „Ostatnia para ucieka” bardzo ładnie rozwiązana i nie pozostają żadne niedomówienia.</p><p>Na szczęście Arne Dahl ma na swoim koncie jeszcze inne książki, więc nie jestem pozbawiona historii jednego z moich ulubionych autorów. Mam nadzieję, że kolejne serie Arne Dahla będą trochę bardziej podobne do serii o „Drużynie A”, bo choć podobały mi się nawet opowieści o Opcop, to jednak chciałabym dostać coś od „starego, dobrego" Arne Dahla.</p>

<p>Arne Dahl znany jest na całym świecie najszerzej z książek o sztokholmskiej Drużynie A. Teraz mamy przed sobą książkę, „Ostatnia para ucieka” zakończenie kolejnej świetnej serii w jego wykonaniu – „Opcop”. To kwartet powieści kryminalnych, który rozpoczął się od „Głuchego telefonu” i są to szczerze jedne z lepszych książek kryminalnych, które miałem okazję przeczytać w swoim życiu.</p><p>Opcop, to tajna organizacja Europolu kierowana przez pragmatyka Paula Hjelma w Hadze.</p><p>Jak zwykle Dahl stawia w centrum kolektyw policyjny, a nie pojedynczego policjanta/detektywa. To ambitne podejście, ale w „Ostatnia para ucieka” Arne Dahl wydaje się żonglować zbyt wieloma wątkami w tym samym czasie. Ponieważ musi śledzić, i dać przestrzeń tekstową dla szesnastu różnych policjantów, psychologa policyjnego, bandy złych facetów i wielu wątków pobocznych, wydaje się nieco przesadzać w skali swojej powieści. Książka przez to zbyt często ma szkicowy charakter, ale niezaprzeczalnie ma również szybkie tempo, gdy Hjelm wysyła swoich kolegów, w parach, na mniej lub bardziej skazane na niepowodzenie misje.</p><p>Jest tu wędrówka po świecie (Nowy Jork, Szanghaj, Paryż i tak dalej) zupełnie jak w filmach z Jamesem Bondem, ze stale rosnącym poziomem akcji prowadzącym do niewiarygodnie brutalnego rozwiązania.</p><p>Najciekawszy trop powieści dotyczy cyberbezpieczeństwa i chińskiego szpiegostwa wymierzonego w szwedzkie firmy biotechnologiczne. Mniej oryginalny jest szczegółowy opis działalności mafii ´Ndrangheta w Kalabrii. Dahla dobrze się czyta, ale szczerze mówiąc, jest całkiem sporo autorów, którzy sobie lepiej radzą z tym tematem, niż Arne Dahl.</p><p>Czytanie Dahla ma też pewien walor „edukacyjny" – z jego książek sporo można się dowiedzieć, gdy omawia on, na przykład, armię terakotową oraz na przykład działanie roweru wyścigowego Cervelo R3. Nie można jednak zaprzeczyć, że jest to często wiedza nikomu niepotrzebna.</p><p>Pod koniec zastanawiałem się czy to naprawdę ostateczne zakończenie, czy też niektórzy członkowie Opcopu będą żyli dalej w nowej serii powieści. Wydaje się mało prawdopodobne, by Arne Dahl gwałtownie zmienił kierunek rozwoju powieści.</p><p>Wszystko w „Ostatnia para ucieka” zostało zgrabnie połączone. Odpowiedzi na pytania zostały udzielone, powiązania zostały dokładnie rozrysowane, a tajemnice z przeszłości zostały odkryte w sposób, który pozostawia cię z pytaniem, jak Arne Dahl mógł to wszystko wymyślić. Naprawdę nie mogę sobie wyobrazić bardziej satysfakcjonującego zakończenia tej serii. Zwłaszcza, że ta książka nie jest tylko klamrą dla poprzednich historii, ale ma własną ekscytującą i trzymającą w napięciu fabułę (nawet jeśli nieco się ona rozłazi). Polecam wszystkim fanom Arne Dahla, wiecie czego możecie się spodziewać po tym autorze.</p>