Ostatni bohater

Książka ta udowadnia, że nawet apokalipsa może być zabawna o ile ma się odpowiednio dużo ironii, krasnoludzkiego piwa i konia, który nie chce iść w żadnym kierunku. To historia o Cohenie Barbarzyńcy, najstarszym herosie Świata Dysku, który razem ze swoją bandą zgrzybiałych kumpli postanawia zwrócić bogom ogień. Dosłownie. I najlepiej z wielkim bum.

Jeśli wydaje ci się, że to zwykła podróż, to grubo się mylisz. Kiedy do akcji wkracza Rincewind (największy tchórz wśród magów), a Leonardo da Quirm buduje rakietę z drewna i szczypty optymizmu, od razu wiesz, że nic nie pójdzie zgodnie z planem. A jednak jakoś idzie - bokiem, po schodach i z kłębami dymu.

Pratchett miesza tu mitologię, filozofię i humor jak barman koktajl, w międzyczasie robiąc sobie kanapkę. Jego bogowie są bardziej ludzcy niż ludzie, bohaterowie bardziej szaleni niż źli, a Śmierć... jak zwykle elegancki, z lekkim westchnieniem egzystencjonalnym („TO BĘDZIE DŁUGI DZIEŃ”).

„Ostatni bohater” to epicka opowieść o przemijaniu, starości i nieuniknionym końcu – ale podana z takim humorem, że nawet koniec świata brzmi jak fajny plan na weekend. Jeśli kiedykolwiek zastanawiałeś się, jak wyglądałaby emerytura Conana Barbarzyńcy w wersji Monty Pythona, to Pratchett już ci to pokazał. Książka jest śmieszna, mądra i niebezpiecznie łatwa do cytowania. Bo kto by nie chciał umrzeć, robiąc coś głupiego, ale bohatersko?