Opowieści dengbeżów. Baśnie i bajki kurdyjskie

Opowieść zaczyna się jak klasyczna bajka – pewnego razu padyszach miał trzech synów oraz przepiękny ogród, który był jego dumą. Jednak z nieznanych przyczyn drzewa w ogrodzie nie kwitły ani nie dawały owoców. Władca długo poszukiwał rozwiązania tego problemu, aż ktoś podsunął mu myśl, że ptak o nazwie Szarur Bilbil, śpiewając w ogrodzie, mógłby przynieść oczekiwane kwiaty i owoce. Niestety, nikt nie wiedział, gdzie można znaleźć tego tajemniczego ptaka, co pogrążyło padyszacha w jeszcze większym smutku, którego nie potrafił zrzucić ani w dzień, ani w nocy.

Z wprowadzenia tłumaczki można dowiedzieć się, że „Opowieści dengbeżów” to pierwsze w Polsce opracowanie poświęcone literaturze kurdyjskiej. Baśnie te wypełniają lukę w publikacjach związanych z kulturą kurdyjską, która mimo swego bogactwa jest bardzo mało znana poza granicami ojczystego regionu. Kultura Kurdów wyróżnia się na tle innych tradycji Bliskiego Wschodu, zarówno ludowych, jak i klasycznych. Kurdowie poprzez swoją tradycję ustnej opowieści, czerpali inspiracje z własnych doświadczeń, a także z dorobku ludów takich jak Ormianie, Turcy, Arabowie, Asyryjczycy i Persowie. Pochodzenie Kurdów sięga rożnych plemion irańskich, które osiedliły się w regionie znanym dziś jako Kurdystan, a który obejmuje części Turcji, Syrii, Iraku i Iranu. Kurdowie, jako jeden z największych narodów bezpaństwowych, liczący około 40 milionów ludzi, zamieszkują także wiele krajów europejskich. Rozproszenie to stanowi przeszkodę w popularyzacji ich kultury, która mimo swej wyjątkowości nadal szuka mecenatów w regionie Bliskiego Wschodu i Europie.