Opętana

Ewa, centralna postać sztuki Beniamina Bukowskiego, ma 89 lat, waży 120 kilogramów i jest unieruchomiona w łóżku, wymagając nieustannej pomocy. Jej córka Ada, mająca 64 lata, mieszka w innym mieście, podczas gdy jej wnuczek, często podróżujący, rzadko odwiedza babcię. Codzienną opiekę nad Ewą sprawuje Jola, 78-letnia sąsiadka, która zapewnia jej higienę, jedzenie i leki. Koszty opieki są dla Ady problematyczne, ponieważ nie stać jej na profesjonalną pielęgniarkę i musi polegać na pomocy sąsiadki. Podobne sytuacje są powszechne w wielu rodzinach, gdzie opieka nad starzejącymi się członkami rodziny bywa skomplikowana i wymaga wsparcia z zewnątrz.

Ada, mimo że współczuje matce i czuje się za nią odpowiedzialna, rzadko ją odwiedza, ograniczając się do kontaktów telefonicznych. Relacje między matką a córką były zawsze trudne, ponieważ Ewa, z natury niezależna, pragnęła wolności, pozostawiając Adę pod opieką innych. To odrzucenie z dzieciństwa odbija się teraz na Adzie, dla której przeszłość kładzie cień na jakiekolwiek bliskie relacje z matką. Jeszcze większe napięcia wynikają z przekonania Ady, że problemy Ewy sięgają głębiej niż tylko dolegliwości cielesne, przenosząc się również na wnuka Dominika. W kontraście do racjonalnego podejścia Ady, Jola postrzega Ewę jako opętaną, co prowadzi do eskalacji konfliktu.

Bukowski z finezją łączy w dramacie realistyczne tło psychologiczne z wątkiem metafizycznym, pozostawiając widzom decyzję o interpretacji wydarzeń. Sugeruje, że opętanie może być traktowane zarówno jako duchowe, jak i symboliczne, pozostawiając otwartą kwestię, czy Ewa sama walczy z własnymi demonami, czy też staje się ofiarą rodzinnych napięć. Ostatecznie to widzowie muszą zdecydować, jak głęboko sięgają problemy Ewy oraz jak interpretować jej chorobę. Bukowski nie daje jednoznacznych odpowiedzi, pozwalając, by każde spojrzenie i interpretacja wnosiły do sztuki nowe znaczenia, łącząc w sobie złożoność życia, jego tajemnice, i pytania o sens i godność człowieka.