Ojczyzna w refleksji pedagogicznej

Jako Polak, czuję silną więź z moimi obowiązkami wobec narodu, a ta odpowiedzialność jest tym większa, im wyższy poziom człowieczeństwa reprezentuję. Im bardziej angażuję swoją duchowość w życie wspólnoty narodowej, tym jest ono dla mnie cenniejsze, co wzmacnia we mnie potrzebę troski o jego integralność i postęp. W miarę jak rozwijam się moralnie, miłość własna motywuje mnie jeszcze bardziej do działania na rzecz mojego kraju. Osoba cywilizowana nie dopuszcza się haniebnych czynów głównie dlatego, że darzy siebie samego szacunkiem. Ta forma szacunku do samego siebie kształtuje również odpowiedni stosunek do narodu. Świadomość własnej wartości, która powstrzymuje człowieka od kradzieży czy żebractwa, również nie pozwala mu korzystać z narodowych dóbr bez wnoszenia własnego wkładu, bez pracy nad ich pomnażaniem i uczestniczenia w ich ochronie.