Nie szkodzi, kiedyś zrozumiem

Johanna Bodor dorastała w szczęśliwych warunkach, otoczona troskliwą rodziną w Bukareszcie. Jej dom był miejscem spotkań intelektualistów z Węgier, Niemiec i Rumunii, ważnym punktem kontaktowym dla Węgrów rozdzielonych politycznymi granicami po wojnie. Jednak tę pozorną idyllę zakłócał reżim Ceaușescu, gdzie życie podlegało ciągłemu zagrożeniu, a ludzie często znikali bez śladu. Każda krytyka systemu socjalistycznego narażała na niebezpieczeństwo nie tylko jednostkę, ale i jej rodzinę i przyjaciół. Wszechobecna inwigilacja niszczyła zaufanie między ludźmi, wkraczając zarówno w sferę zawodową, jak i prywatną.

Kiedy jej rodzice i brat wyemigrowali na Węgry, osiemnastoletnia Johanna została w Bukareszcie, kończąc edukację w szkole baletowej. Ten kluczowy okres w jej życiu, pełen wyzwań i niepewności, zmusił ją do walki o własne przetrwanie i dążenie do wydostania się z kraju, który stał się jej więzieniem.

W obliczu tych trudności pojawiają się pytania o granice poświęcenia dla lepszej przyszłości. Czy rodzice mogą zostawić swoje dziecko dla dobra ogółu? Jak wiele heroizmu można oczekiwać od kogokolwiek? Ile jesteśmy winni tym, którzy dali nam życie? Jaką cenę płacimy za wierność danemu słowu? Jakie powinny być granice własnych poświęceń w imię wyższego dobra?

Johanna Bodor urodziła się w 1965 roku w Cluju (Kolozsvár) w Rumunii. Jest utalentowaną tancerką, choreografką i aktorką. W 1985 roku opuściła Rumunię, przenosząc się na Węgry. Występowała w filmach takich jak "A fekete kolostor" (1986), "Drugi człowiek" (1988) i "Mi ricordo Anna Frank" (2009).