Narrenturm. Trylogia husycka. Tom 1

W „Narrenturm” poznajemy dwudziestotrzyletniego szlachcica Reinmara z Bielawy, zwanego też Reynevanem, podczas gdy uprawia on seks z żoną innego mężczyzny. Niestety, bracia męża-rozgardiasza przerywają proceder i biją młodego rozpustnika. Naszemu bohaterowi jakoś udaje się uciec, gubiąc licznych prześladowców, aż w końcu Wolfer oświadcza, że Reinmar jest trupem.<br> W początkowym rozdziale pojawia się wiele postaci, a wszyscy zgadzają się, że chodzi im o Reynevana. Reinmar z Bielawy spędza większą część powieści, uciekając i ukrywając się przed wszystkimi. Na wszystkich, którzy wydają się mu przeciwni, przypada jednak wielu innych, którzy mu pomagają lub udzielają pomocy. <br> Reynevan jest niezwykle interesującą postacią pierwszoplanową. Jest przystojny, czarujący, inteligentny, jest lekarzem, magiem na poziomie czeladnika, często bywa lekkomyślny, podejmuje pochopne decyzje i ma dużą słabość do płci przeciwnej. Reynevan ma więcej wspólnego z Łupieżcą niż z najsłynniejszym bohaterem Sapkowskiego, Geraltem z Rivii.<br> Zanim sięgnęłam po „Narrenturm” jednym z moich ulubionych elementów pisarstwa Sapkowskiego było to, że tworzył on wspaniałe postacie drugoplanowe, grupy, bractwa i wspólnoty. Przykładem może być zespół Geralta, Dandeliona, Regisa, Milvy i Cahira w „Chrzcie ognia”. Ta siła autora jest obecna także w „Narrenturm”, gdzie postacie takie jak Scharley, Samson Miodożerca i Urban Horn są tak samo złożone, barwne i interesujące, jak główny bohater powieści.<br> W przeciwieństwie do czystej epickiej fantasy sagi o Wiedźminie, „Narrenturm” najlepiej opisać jako fantasy historyczne. Jej akcja rozgrywa się w XV wieku, w czasach wojen husyckich. Jest to alternatywna wersja wydarzeń historycznych, w której występuje magia, sekty religijne, inkwizycje, demony i wiele potworów, z którymi Geralt mógłby się zetknąć. Są tu czarownice i magowie, Wallcreepery, wilkołak, który gwałci niczego nie spodziewające się męskie ofiary, a także wiele innych stworzeń, które czają się w tej ponownie wyobrażonej Europie. Przyznam, że okres, w którym rozgrywa się akcja książki, jest czasem, o którym wiem bardzo niewiele, ale jestem pewna, że niektóre z postaci są oparte na prawdziwych odpowiednikach. Byłoby interesujące zbadać tę epokę i zobaczyć, jak postacie i wydarzenia pasują do tych przedstawionych w powieściach.<br> Dla mnie książka „Narrenturm” okazała się nieco mroczniejszą lekturą niż większość sagi o Wiedźminie. Często naiwnemu, ale mającemu dobre intencje Reynevanowi przytrafiają się w tej powieści straszne rzeczy, w tym wydarzenia w tytułowej wieży. Niektóre fragmenty czyta się wyjątkowo ponuro, a wrażenie to potęguje fakt, że momenty te wynikają z motywów i przekonań religijnych. W powieści jest wiele walk i potyczek, dużo przelanej krwi, momenty tortur, przemocy i makabrycznych śmierci. „Narrenturm” nie jest jednak pozbawiona humoru. Często się uśmiechałam, co stanowiło miłe zestawienie z mrokiem i ponurością. Bohaterowie poboczni prowadzą z Reinmarem niezwykle dowcipne rozmowy, a nasz narrator zdradza też bezczelnie i nieformalnie, co wydarzy się w nadchodzącym rozdziale.<br> „Narrenturm” to świetna lektura otwierająca Trylogię Husycką. Jest to dobrze skonstruowana mieszanka fikcji historycznej i fantasy z interesującymi postaciami, wartką akcją i wyjątkową scenerią. Akcja rozgrywa się w nowej Europie, a jej bohaterami są religia, herezja, wojna, magia, demony i potwory. Zakończenie jest dopracowane i satysfakcjonujące, a także dobrze nastraja do kontynuacji, Wojowników Boga. Mam pozytywne doświadczenia ze wszystkimi dotychczasowymi książkami Sapkowskiego i dla mnie „Narrenturm” plasuje się obok „Chrztu ognia” i „Wieży jaskółki” jako jedno z najlepszych dzieł tego autora. Jestem ciekawa, co dalej z wojnami husyckimi w tej serii i jaką rolę odegra Reinmar z Bielawy i jego towarzysze. <br> Polecam fanom sagi o Wiedźminie Sapkowskiego oraz tym, którzy lubią mroczne, fantastyczne podejście do wydarzeń historycznych.

W „Narrenturm” poznajemy dwudziestotrzyletniego szlachcica Reinmara z Bielawy, zwanego też Reynevanem, podczas gdy uprawia on seks z żoną innego mężczyzny. Niestety, bracia męża-rozgardiasza przerywają proceder i biją młodego rozpustnika. Naszemu bohaterowi jakoś udaje się uciec, gubiąc licznych prześladowców, aż w końcu Wolfer oświadcza, że Reinmar jest trupem.<br> W początkowym rozdziale pojawia się wiele postaci, a wszyscy zgadzają się, że chodzi im o Reynevana. Reinmar z Bielawy spędza większą część powieści, uciekając i ukrywając się przed wszystkimi. Na wszystkich, którzy wydają się mu przeciwni, przypada jednak wielu innych, którzy mu pomagają lub udzielają pomocy. <br> Reynevan jest niezwykle interesującą postacią pierwszoplanową. Jest przystojny, czarujący, inteligentny, jest lekarzem, magiem na poziomie czeladnika, często bywa lekkomyślny, podejmuje pochopne decyzje i ma dużą słabość do płci przeciwnej. Reynevan ma więcej wspólnego z Łupieżcą niż z najsłynniejszym bohaterem Sapkowskiego, Geraltem z Rivii.<br> Zanim sięgnęłam po „Narrenturm” jednym z moich ulubionych elementów pisarstwa Sapkowskiego było to, że tworzył on wspaniałe postacie drugoplanowe, grupy, bractwa i wspólnoty. Przykładem może być zespół Geralta, Dandeliona, Regisa, Milvy i Cahira w „Chrzcie ognia”. Ta siła autora jest obecna także w „Narrenturm”, gdzie postacie takie jak Scharley, Samson Miodożerca i Urban Horn są tak samo złożone, barwne i interesujące, jak główny bohater powieści.<br> W przeciwieństwie do czystej epickiej fantasy sagi o Wiedźminie, „Narrenturm” najlepiej opisać jako fantasy historyczne. Jej akcja rozgrywa się w XV wieku, w czasach wojen husyckich. Jest to alternatywna wersja wydarzeń historycznych, w której występuje magia, sekty religijne, inkwizycje, demony i wiele potworów, z którymi Geralt mógłby się zetknąć. Są tu czarownice i magowie, Wallcreepery, wilkołak, który gwałci niczego nie spodziewające się męskie ofiary, a także wiele innych stworzeń, które czają się w tej ponownie wyobrażonej Europie. Przyznam, że okres, w którym rozgrywa się akcja książki, jest czasem, o którym wiem bardzo niewiele, ale jestem pewna, że niektóre z postaci są oparte na prawdziwych odpowiednikach. Byłoby interesujące zbadać tę epokę i zobaczyć, jak postacie i wydarzenia pasują do tych przedstawionych w powieściach.<br> Dla mnie książka „Narrenturm” okazała się nieco mroczniejszą lekturą niż większość sagi o Wiedźminie. Często naiwnemu, ale mającemu dobre intencje Reynevanowi przytrafiają się w tej powieści straszne rzeczy, w tym wydarzenia w tytułowej wieży. Niektóre fragmenty czyta się wyjątkowo ponuro, a wrażenie to potęguje fakt, że momenty te wynikają z motywów i przekonań religijnych. W powieści jest wiele walk i potyczek, dużo przelanej krwi, momenty tortur, przemocy i makabrycznych śmierci. „Narrenturm” nie jest jednak pozbawiona humoru. Często się uśmiechałam, co stanowiło miłe zestawienie z mrokiem i ponurością. Bohaterowie poboczni prowadzą z Reinmarem niezwykle dowcipne rozmowy, a nasz narrator zdradza też bezczelnie i nieformalnie, co wydarzy się w nadchodzącym rozdziale.<br> „Narrenturm” to świetna lektura otwierająca Trylogię Husycką. Jest to dobrze skonstruowana mieszanka fikcji historycznej i fantasy z interesującymi postaciami, wartką akcją i wyjątkową scenerią. Akcja rozgrywa się w nowej Europie, a jej bohaterami są religia, herezja, wojna, magia, demony i potwory. Zakończenie jest dopracowane i satysfakcjonujące, a także dobrze nastraja do kontynuacji, Wojowników Boga. Mam pozytywne doświadczenia ze wszystkimi dotychczasowymi książkami Sapkowskiego i dla mnie „Narrenturm” plasuje się obok „Chrztu ognia” i „Wieży jaskółki” jako jedno z najlepszych dzieł tego autora. Jestem ciekawa, co dalej z wojnami husyckimi w tej serii i jaką rolę odegra Reinmar z Bielawy i jego towarzysze. <br> Polecam fanom sagi o Wiedźminie Sapkowskiego oraz tym, którzy lubią mroczne, fantastyczne podejście do wydarzeń historycznych.

„Narrenturm” to pierwsza książka z trylogii historycznej fantasy autorstwa Andrzeja Sapkowskiego, autora powieści o Wiedźminie. Jej akcja rozgrywa się w Europie w latach dwudziestych XIV wieku - głównie na Śląsku, w Polsce.<br> Historia opowiada o młodym mężczyźnie imieniem Reynevan, który zmuszony jest do ucieczki z domu po tym, jak został przyłapany na sypianiu z żoną rycerza i rozgniewał potężną rodzinę w regionie, Sterczów. Reynevan jest lekarzem, a także, podobno, magiem - potajemnie studiował sztuki magiczne podczas pobytu w Pradze, jest więc tropiony przez Inkwizycję, by odpowiedzieć za swoje niecne zbrodnie.<br> Struktura tej historii jest bardzo prosta.<br> Mamy tylko jeden główny wątek i kilka małych przerywników z perspektywy różnych antagonistów, a całość jest bardzo prosta, bez retrospekcji czy wielkich przeskoków czasowych.<br> Może to zabrzmieć jak krytyka, ale dla mnie było to dość odświeżające i pomogło mi zżyć się z młodym Reynevanem na znacznie wyższym poziomie niż w innym przypadku - pomimo podejmowania przez niego niezliczonej ilości absurdalnie okropnych decyzji w trakcie podróży.<br> Wszyscy bohaterowie - towarzysze podróży, dawni przyjaciele ze szkoły i pomniejsze postacie poboczne - zapadają w pamięć, są dobrze napisani i różnią się od siebie.<br> Jest tu odpowiednia równowaga między ludźmi, którzy są gotowi okazać Reynevanowi dobroć, a tymi, którzy pragną jego krwi - wszyscy z własnych powodów i w dobrze wykreowanych okolicznościach.<br> Niestety sam Reynevan, przynajmniej w pierwszej połowie, wydawał mi się słabym ogniwem w dziale postaci. Wydawał się zbyt dziecinny i ignorancki, nie licząc się z konsekwencjami swoich czynów i goniąc za kobietami, gdzie tylko się da.<br> Jestem pewien, że był to celowy wybór, ale moim zdaniem zachowywał się zbyt dziecinnie, by uwierzyć, że studiował medycynę i czary na uniwersytecie. <br> Sama historia była fantastyczna. Nie będę spoilerować, ale po dość słabym prologu, w którym historia jest nieciekawa wtaz z biegiem historii fabuła poprawia się, za co jestem bardzo wdzięczna.<br> Jest tu dużo polityki historycznej, mowa o świętych krucjatach, bandytyzmie, fanatyzmie religijnym i gorliwości. Wszystko to przeplatane jest bardziej fantastycznymi elementami, takimi jak trzy wiedźmy, przepowiednia, nieumarłe duchy, odwrócony egzorcyzm i sabat na zboczu góry, w którym uczestniczy kilku nie-ludzi.<br> Jest to bardzo miękki system magii i używa się go z taką samą regularnością jak Gandalfa we Władcy Pierścieni - jako dobrze zaimplementowanego rozwiązania problemów, a nie kul ognistych i błyskawic na polu bitwy.<br> Tempo „Narrenturm” z pewnością może stanowić problem dla niektórych czytelników. Jest ono wyraźnie wolniejsze niż w przypadku pracy Sapkowskiego nad Wiedźminem. Dużo czasu spędza się na podróżach między lokacjami, opisach krajobrazów i dzikich terenów, postojach na zielarstwo i żerowanie, a także na rozmowach o polityce świata w głównych scenach i wokół nich.<br> Osobiście ceniłam sobie te wszystkie momenty. Dzięki temu czułam się, jakbym również odbywała prawdziwą podróż wraz z naszymi bohaterami. I oczywiście na końcu okazało się, że warto było poświęcić uwagę tej całej polityce i historii.<br> Nie mogę się doczekać, by zobaczyć, jak potoczą się losy bohaterów w kolejnych dwóch książkach, i mam nadzieję, że Reynevan rozwinie się tak, że stanie się postacią, z którą naprawdę się zżyję.<br> Jeśli masz ochotę na lekkie fantasy historyczne w wolniejszym tempie, osadzone w średniowiecznej Europie, to jest to świetne miejsce, by zacząć lekturę.

Od trylogii husyckiej zaczęłam moją przygodę z twórczością Andrzeja Sapkowskiego (przez co byłam lekko rozczarowana sagą o wiedźminie). Książka porwała mnie już od pierwszej strony. Niesamowicie barwni bohaterowie, szybka akcja, która nie pozwala oderwać się od czytania, liczne nawiązania historyczne i powalające poczucie humoru sprawiły, że żałowałam, że nie ma kolejnych trzech tomów. Jest to jedna z tych książek, do których z pewnością kiedyś wrócę.

„Narrenturm” to pierwsza książka z trylogii historycznej fantasy autorstwa Andrzeja Sapkowskiego, autora powieści o Wiedźminie. Jej akcja rozgrywa się w Europie w latach dwudziestych XIV wieku - głównie na Śląsku, w Polsce.<br> Historia opowiada o młodym mężczyźnie imieniem Reynevan, który zmuszony jest do ucieczki z domu po tym, jak został przyłapany na sypianiu z żoną rycerza i rozgniewał potężną rodzinę w regionie, Sterczów. Reynevan jest lekarzem, a także, podobno, magiem - potajemnie studiował sztuki magiczne podczas pobytu w Pradze, jest więc tropiony przez Inkwizycję, by odpowiedzieć za swoje niecne zbrodnie.<br> Struktura tej historii jest bardzo prosta.<br> Mamy tylko jeden główny wątek i kilka małych przerywników z perspektywy różnych antagonistów, a całość jest bardzo prosta, bez retrospekcji czy wielkich przeskoków czasowych.<br> Może to zabrzmieć jak krytyka, ale dla mnie było to dość odświeżające i pomogło mi zżyć się z młodym Reynevanem na znacznie wyższym poziomie niż w innym przypadku - pomimo podejmowania przez niego niezliczonej ilości absurdalnie okropnych decyzji w trakcie podróży.<br> Wszyscy bohaterowie - towarzysze podróży, dawni przyjaciele ze szkoły i pomniejsze postacie poboczne - zapadają w pamięć, są dobrze napisani i różnią się od siebie.<br> Jest tu odpowiednia równowaga między ludźmi, którzy są gotowi okazać Reynevanowi dobroć, a tymi, którzy pragną jego krwi - wszyscy z własnych powodów i w dobrze wykreowanych okolicznościach.<br> Niestety sam Reynevan, przynajmniej w pierwszej połowie, wydawał mi się słabym ogniwem w dziale postaci. Wydawał się zbyt dziecinny i ignorancki, nie licząc się z konsekwencjami swoich czynów i goniąc za kobietami, gdzie tylko się da.<br> Jestem pewien, że był to celowy wybór, ale moim zdaniem zachowywał się zbyt dziecinnie, by uwierzyć, że studiował medycynę i czary na uniwersytecie. <br> Sama historia była fantastyczna. Nie będę spoilerować, ale po dość słabym prologu, w którym historia jest nieciekawa wtaz z biegiem historii fabuła poprawia się, za co jestem bardzo wdzięczna.<br> Jest tu dużo polityki historycznej, mowa o świętych krucjatach, bandytyzmie, fanatyzmie religijnym i gorliwości. Wszystko to przeplatane jest bardziej fantastycznymi elementami, takimi jak trzy wiedźmy, przepowiednia, nieumarłe duchy, odwrócony egzorcyzm i sabat na zboczu góry, w którym uczestniczy kilku nie-ludzi.<br> Jest to bardzo miękki system magii i używa się go z taką samą regularnością jak Gandalfa we Władcy Pierścieni - jako dobrze zaimplementowanego rozwiązania problemów, a nie kul ognistych i błyskawic na polu bitwy.<br> Tempo „Narrenturm” z pewnością może stanowić problem dla niektórych czytelników. Jest ono wyraźnie wolniejsze niż w przypadku pracy Sapkowskiego nad Wiedźminem. Dużo czasu spędza się na podróżach między lokacjami, opisach krajobrazów i dzikich terenów, postojach na zielarstwo i żerowanie, a także na rozmowach o polityce świata w głównych scenach i wokół nich.<br> Osobiście ceniłam sobie te wszystkie momenty. Dzięki temu czułam się, jakbym również odbywała prawdziwą podróż wraz z naszymi bohaterami. I oczywiście na końcu okazało się, że warto było poświęcić uwagę tej całej polityce i historii.<br> Nie mogę się doczekać, by zobaczyć, jak potoczą się losy bohaterów w kolejnych dwóch książkach, i mam nadzieję, że Reynevan rozwinie się tak, że stanie się postacią, z którą naprawdę się zżyję.<br> Jeśli masz ochotę na lekkie fantasy historyczne w wolniejszym tempie, osadzone w średniowiecznej Europie, to jest to świetne miejsce, by zacząć lekturę.