Namiętność sukuba

<p>Jest to 4 książka w serii Georgina Kincaid i kontynuuje historię kilka miesięcy po zakończeniu „Marzeń sukuba”. Pod koniec trzeciej części Georgina była zdruzgotana po rozstaniu z miłością swojego życia Sethem. Początek „Namiętności sukuba” skupia się więc na tym jak sobie z tym radzi. Jest zraniona i zła na świat i szybko popadła w depresję. Nie zależy jej już na pobieraniu męskiej siły życiowej, a jej gniew całkowicie zmienił jej charakter. Odsuwa od siebie przyjaciół, a jej złe nastawienie bardzo zirytowało jej szefa Jerome'a. Jerome decyduje, że potrzebuje odpoczynku od Georginy, więc kiedy kolejny demon prosi go o pomoc, z radością wysyła Georginę, by się nim zajęła. Satanistyczny kult w Vancouver robi sporo szkód złu. Georgina ma za zadanie przeniknąć do sekty i powstrzymać ich - bez względu na koszty. Podczas pobytu sukuba w Vancouver Jerome tajemniczo znika, a nieśmiertelni tracą swoje zdolności. Georginia nie może zmienić swoje kształtu i nie potrzebuje energii innych, aby przetrwać. To dla niej świetna sytuacja, bo nie musi się już martwić o to, że nie jest w stanie przespać się z Sethem. Oczywiście on nadal spotyka się z Maddy, więc nadal istnieją pewne komplikacje. Poza tym Georginia i spółka siłą rzeczy muszą odnaleźć swojego szefa. Lepiej taki niż ktoś nowy.</p><p>Zawiła fabuła, która łączy się z poprzednimi książkami, gorące sceny seksu i stale powiększająca się obsada zróżnicowanych postaci sprawiają, że „Namiętność sukuba” podobała mi się jeszcze bardziej niż poprzednia część. Narzekania Georginy po rozstaniu z Sethem mogłyby zacząć działać czytelnikowi na nerwy, gdyby nie fakt, że jej własne przyjaciółki w końcu zwracają jej na to uwagę. Cóż, Georgina jest złożoną postacią, a problem z przyjęciem rozstania jest jedną z jej wad. W „Namiętności sukuba” widzimy, jak przechodzi przez etapy zerwania w interesujący sposób, od odbicia, przez marudzenie, aż do złości, by w końcu spróbować się z tym pogodzić i pozostać przyjacielem Setha. Fakt, że Georgina dostaje wtedy możliwość uprawiania seksu z Sethem bez kradzieży jego siły życiowej jest poważną pokusą. Sceny seksu są bardzo zróżnicowane, od krótkich jednorazowych z przypadkowymi mężczyznami do bardziej opisowych i upojnych. Georgina zostaje trochę zawstydzona za jeden ze swoich krótkich wyborów. Owszem, dokonuje wyboru z powodu złamanego serca, ale to jej ciało, jej wybór i nie podoba mi się, że nawet sukkub, najwyraźniej, może zostać zawstydzony. Muszę też przyznać, że finałowy plot twist rozgryzłam na długo przed jego wystąpieniem, więc choć fabuła jest nieco skomplikowana, to wielki zły jest przewidywalny. Jednak nadrzędny wątek całej serii wciąż rozwija się w nieoczekiwany sposób. Skończyłam „Namiętność sukuba” zaintrygowana i z chęcią kontynuacji.&nbsp;</p><p>Choć „Namiętność sukuba” to już czwarta książka z serii, to nie odczuwam znudzenia, bądź żeby autorka nie miała pomysłu na dalsze losy Georginy. Jakimś cudem pani Richelle Mead udaje się utrzymać akcję, emocje i dialogi świeże i bezustannie zabawne. Chociaż nie używa cliffhangerów, pozostawia wystarczająco dużo tajemnicy i „rozrywki” dla całej dysfunkcyjnej grupy przyjaciół i nadziei, że marzenia Georginy się spełnią.</p>

<p>Czytałam wiele negatywnych recenzji tej serii Richelle Mead, ale ja do tej pory zawsze oceniałam ją dość pozytywnie. Każdy ma po prostu inny gust i stwierdzam, że w dużej części przypadków podobają mi się książki, których inni nienawidzą i odwrotnie. I to samo jest z serią o Georginie Kincaid, po prostu lubię ją bez względu na wszystko i wcale się tego nie wstydzę.</p><p>To prawda, że jak na razie we wszystkich częściach brakuje odpowiedniej akcji. Przez cały czas nie dzieje się nic wielkiego, a akcja pojawia się dopiero na ostatnich kilku stronach, ale zupełnie mi to tutaj nie przeszkadza. Bawię się dobrze nawet przy niezbyt dużej ilości akcji, bo uważam, że jest napisana w sposób wciągający. Z drugiej strony jednak, myślę, że gdyby autorka zdecydowała się nieco skonsolidować historię, to wyszłoby to serii na lepsze. Jeśli chodzi o „Namiętność sukuba”, to uważam, że jest najlepszą książką z dotychczasowych. W przeciwieństwie do pozostałych, tu prawie od początku coś się działo i fabuła była dość ciekawa. Zastanawiałam się nad tym, kto tak naprawdę stoi za zniknięciem szefa Georginy i nawet jeśli coś dobrze odgadłam, to jeszcze bardziej zagmatwało to całą sprawę. I bardzo mi się to podobało.&nbsp;</p><p>Jednak to, co mi się nie podobało i coraz bardziej męczy, to główna bohaterka Georgina i jej kochanek Seth. Już wcześniej uważałam, że Georgina ma trochę pod górkę i ciągle się nad sobą użala, ale w „Namiętności sukuba” przekroczyła wyimaginowaną granicę, za którą jest jeszcze znośna. Georgina zamieniła się w jedno wielkie nieszczęście, nieustannie pogrążoną w żałobie, spłukującą swój żal hektolitrami wódki, palącą dziesiątki papierosów dziennie i mającą codziennie niemal tyle samo chłopaków. Próbuje pokazać, że niby sobie świetnie radzi, ale jest zupełnie odwrotnie. Z powodu jakiegoś kretyna. Wydaje mi się, że istota, która od kilku tysięcy lat chodzi po świecie, powinna być odporna i nie zachowywać się jak 16-letnia nastolatka, z którą zerwał podkochujący się w niej chłopak. Nie wiem... Naprawdę uważam, że ktoś taki powinien mieć już jakąś szerszą perspektywę.</p><p>Co do Setha, to nigdy nie przepadałam za nim, ale tutaj zrobił coś, co sprawiło, że powoli zaczęłam go nienawidzić. Jak na totalnego głupka, nagle zachował się jak jakiś pompowany testosteronem samiec alfa. Jak dla mnie to trochę przesada. Miły, słodki, cichy, nieśmiały facet zawsze musi mieć to coś wielkiego, a w łóżku jest po prostu dynamitem. Zawsze tak jest, nawet z dziewczynami. Biedna dziewczyna, która dostaje go w łóżku. A dlaczego nie mogą być dokładnie takie, jak wyglądają? Bo to oczywiście nie byłoby to samo, ale przynajmniej byłaby to jakaś zmiana.</p><p>Seria ma wiele niuansów, które działają mi na nerwy, ale z drugiej strony jest zabawna i dobrze się ją czyta, a postacie drugoplanowe dodają wiele do ogólnego dobrego wrażenia. Prawdopodobnie kolejne książki nie przebijają pewnego pułapu, ale i tak uważam, że „Namiętność sukuba” i cała seria dostarczają przyjemnej rozrywki.&nbsp;</p>