Motocykl Pana Kafki. Opowiadania krótkie, niemęczące

Janusz Mielczarek jest oddanym wielbicielem realistycznej prozy, czerpiącym inspirację od takich gigantów jak Babel, Steinbeck czy Paustowski. Elementy tego stylu przenikają jego twórczość, co świadczy o prawdziwości tych nawiązań. Jednakże Mielczarek nie zamyka się wyłącznie w realistycznym podejściu. Jego historie przenikają magia i bogate językowe wyrafinowanie, w których echo można dosłyszeć wpływy późniejszych mistrzów takich jak Gabriel Garcia Marquez, a w szczególności Bohumil Hrabal. To właśnie w tej specyficznej formie prozy zyskuje on najwyższy poziom, co pokazuje w zbiorach takich jak "Tam, gdzie NIE rosły poziomki", "Motocykl Pana Kafki" czy "Trąbka". Mielczarek umiejętnie łączy świat realny z nierealnym, tworząc opowieści, które zapadają w pamięć z niezwykłą intensywnością. Język, którym się posługuje, jest mistrzowsko wysublimowany i choć rzadko spotykany we współczesnej literaturze, potrafi oddać zawirowania miłości i rozpaczy. Zbiór tych opowiadań zasługuje na miano "prozy dojrzałych jabłek spadających z cudownego drzewa życia", co idealnie odzwierciedla ich treść i piękno.

We fragmencie opowiadania "Trąbka" autor przywołuje moment, gdy po weselu, bohaterka wraz z Zenkiem ucieka do szopy pełnej siana, a wszystko inne — alkohol, goście, tańce — zostaje za nimi. Gdy jednak zostają znalezieni, szopę rozbierają deska po desce, pozostawiając ich samych na szczycie, jako odrealnionych uczestników tego niemalże cyrkowego spektaklu. Dopiero powrót muzyki przywraca ich do rzeczywistości.