Morderstwo w Mezopotamii. Herkules Poirot. Tom 14

Pielęgniarka Amy Leatheran przebywała w Iraku (który w tym czasie był stosunkowo spokojny z tej prostej przyczyny, że nie urodził się jeszcze wielki bojownik o demokrację George W. Bush). Miejscowy lekarz zaproponował jej posadę opiekunki żony archeologa dr Leidnera na wykopaliskach. Jeszcze przed przyjazdem na miejsce pielęgniarka słyszała o niepokojach i napiętych stosunkach między członkami grupy. Kiedy w końcu dotarła na miejsce, zdała sobie sprawę, że jest jeszcze gorzej, gdyż w powietrzu czuć było zbliżającą się tragedię. Atmosfera tego miejsca była wręcz gotycka, z żółtymi, zniekształconymi twarzami pojawiającymi się w nocy w oknach, czy kimś, kto narozrabiał w pokoju z artefaktami, płoszącym ludzi itp.

Dość szybko pojawił się trup. Wstępne śledztwo wykazało, że każdy z członków ekspedycji mógł popełnić tę zbrodnię , ale równocześnie też nikt nie mógł tego dokonać (to skomplikowane, jak na opowiadanie Agathy Christie przystało). Na szczęście Herkules Poirot przejeżdżał w pobliżu i oczywiście nie mógł odmówić zbadania kolejnej ciekawej sprawy.

Zagadka była świetna i dość skomplikowana, atmosfera przed morderstwem jeszcze lepsza. Jeśli chodzi o bohaterów, to byli oni dość interesujący. Wciąż nie mogę się zdecydować, czy współczuć ofierze, czy też uznać, że zasłużyła na swój los. Była to postać złożona, o której nie można powiedzieć, że jest dobra lub zła, innymi słowy, dobrze napisana. Pielęgniarka Amy Leatheran, która była narratorką, stanowiła adekwatny substytut Hastingsa - miała nawet podobne zdolności umysłowe i nie groziła jej nagroda Nobla w dziedzinie nauki. Była stereotypową brytyjską damą, która często pojawia się w książkach Agathy Christie; w moim rozumieniu był to powtarzający się opis satyryczny.

Poirot okazał się świetny jak zwykle. Pomimo że pojawił się stosunkowo późno, akcja przed jego przybyciem również ciekawiła. Zawiodłem się, że ktoś inny doszedł do prawdy przez samym Herkulesem. On sam rozwikłał zagadkę dopiero, gdy dowiedział się, iż ktoś inny to zrobił, innymi słowy, gdy usłyszał, że zagadka była rozwiązywalna. Co się stało z jego szarymi komórkami?

Ponadto muszę powiedzieć, że zarówno sposób popełnienia zbrodni, jak i złoczyńca, okazali się tak niezwykli, że utkwili mi na długo w pamięci. Porównując "Morderstwo w Mezopotamii" do innych pozycji z serii, uważam, że jest to jedna z najlepszych historii. Może nie najlepsza, ale w ścisłej czołówce.

Jeszcze jedna ciekawostka: w zakończeniu książki wspomniano, że Poirot jechał pociągiem - Oriental Express - i natknął się na kolejne morderstwo. Zgodnie z najnowszą numeracją serii jest to książka nr 14, a "Morderstwo w Orient Expressie" to książka nr 10 - chronologia w przypadku tych dwóch jest pomieszana.

To jak dla mnie najlepsza książka tej autorki. Pod względem zagadki nigdy bym się nie domyśliła kto jest mordercą. Nie mogłam się od niej oderwać. Ale to żadna nowość bo autorka jak zawsze jest wspaniała.

Pielęgniarka Amy Leatheran przebywała w Iraku (który w tym czasie był stosunkowo spokojny z tej prostej przyczyny, że nie urodził się jeszcze wielki bojownik o demokrację George W. Bush). Miejscowy lekarz zaproponował jej posadę opiekunki żony archeologa dr Leidnera na wykopaliskach. Jeszcze przed przyjazdem na miejsce pielęgniarka słyszała o niepokojach i napiętych stosunkach między członkami grupy. Kiedy w końcu dotarła na miejsce, zdała sobie sprawę, że jest jeszcze gorzej, gdyż w powietrzu czuć było zbliżającą się tragedię. Atmosfera tego miejsca była wręcz gotycka, z żółtymi, zniekształconymi twarzami pojawiającymi się w nocy w oknach, czy kimś, kto narozrabiał w pokoju z artefaktami, płoszącym ludzi itp.

Dość szybko pojawił się trup. Wstępne śledztwo wykazało, że każdy z członków ekspedycji mógł popełnić tę zbrodnię , ale równocześnie też nikt nie mógł tego dokonać (to skomplikowane, jak na opowiadanie Agathy Christie przystało). Na szczęście Herkules Poirot przejeżdżał w pobliżu i oczywiście nie mógł odmówić zbadania kolejnej ciekawej sprawy.

Zagadka była świetna i dość skomplikowana, atmosfera przed morderstwem jeszcze lepsza. Jeśli chodzi o bohaterów, to byli oni dość interesujący. Wciąż nie mogę się zdecydować, czy współczuć ofierze, czy też uznać, że zasłużyła na swój los. Była to postać złożona, o której nie można powiedzieć, że jest dobra lub zła, innymi słowy, dobrze napisana. Pielęgniarka Amy Leatheran, która była narratorką, stanowiła adekwatny substytut Hastingsa - miała nawet podobne zdolności umysłowe i nie groziła jej nagroda Nobla w dziedzinie nauki. Była stereotypową brytyjską damą, która często pojawia się w książkach Agathy Christie; w moim rozumieniu był to powtarzający się opis satyryczny.

Poirot okazał się świetny jak zwykle. Pomimo że pojawił się stosunkowo późno, akcja przed jego przybyciem również ciekawiła. Zawiodłem się, że ktoś inny doszedł do prawdy przez samym Herkulesem. On sam rozwikłał zagadkę dopiero, gdy dowiedział się, iż ktoś inny to zrobił, innymi słowy, gdy usłyszał, że zagadka była rozwiązywalna. Co się stało z jego szarymi komórkami?

Ponadto muszę powiedzieć, że zarówno sposób popełnienia zbrodni, jak i złoczyńca, okazali się tak niezwykli, że utkwili mi na długo w pamięci. Porównując "Morderstwo w Mezopotamii" do innych pozycji z serii, uważam, że jest to jedna z najlepszych historii. Może nie najlepsza, ale w ścisłej czołówce.

Jeszcze jedna ciekawostka: w zakończeniu książki wspomniano, że Poirot jechał pociągiem - Oriental Express - i natknął się na kolejne morderstwo. Zgodnie z najnowszą numeracją serii jest to książka nr 14, a "Morderstwo w Orient Expressie" to książka nr 10 - chronologia w przypadku tych dwóch jest pomieszana.

Ten wspaniały kryminał Agathy Christie od dawna należy do moich ulubionych. Przyćmiewa wiele innych jej książek dzięki wspaniałej atmosferze i bardzo sympatycznej bohaterce Amy Leatheren. Herkules Poirot, choć stanowi główną siłę w rozwiązywaniu zagadki, w niektórych momentach gra nawet drugie skrzypce w procesie dochodzenia do prawdy.

"Morderstwo w Mezopotamii" to przygoda rozgrywająca się w egzotycznej krainie, w której dochodzi do morderstwa. Pierwsza połowa książki odznacza się klimatem powieści detektywistycznych M.M. Kaye. Chociaż Christie nigdy nie była na tym samym poziomie co Kaye w nasycaniu czasu i miejsca, w przypadku tej książki można mówić o emanującej magii otoczenia.

Amy Leatheren jest młodą pielęgniarką, która ma towarzyszyć ekspedycji archeologicznej na Bliskim Wschodzie. Jej zadaniem jest opieka nad Louise Leidner, żoną człowieka kierującego wykopaliskami. Louise jest piękną, ale przerażoną kobietą, zdolną zarówno do słodyczy, jak i okrucieństwa. To, czego się boi, jest niejasne, ale może mieć związek z napięciami na wykopaliskach; na pozór wszystko jest przyjazne i znajome, ale tuż pod powierzchnią czai się niebezpieczny niepokój. Amy odkrywa odpowiedzi na swoje pytania zbyt późno, by zapobiec szczególnie brutalnemu morderstwu. To właśnie wtedy słynny detektyw Christie, Herkules Poirot, wkracza do akcji, aby rozwiązać zagadkę morderstwa. Amy została poproszona o przelanie na papier swojej relacji z wydarzeń, które miały miejsce i z jej narracją mamy do czynienia. Wkrótce staje się pomocnikiem Poirota i, ku swojemu zadowoleniu i zakłopotaniu, przeżywa wspaniałe chwile w swoim życiu. Detektyw i jego nowy asystent odkrywają sekretne związki i sekretne tożsamości, a zanim to nastąpi, dochodzi do kolejnego morderstwa.

Christie tworzy tu wspaniałą atmosferę, od hotelu Tigris Palace w Bagdadzie po Tell Yarimjah. Czy to opisując obsadę bohaterów, czy bazary, na których ludzie różnych narodowości i środowisk zbierają się na herbatę i podpłomyki z widokiem na ruiny, sprawia, że wyprawa archeologiczna ożywa. Pod wrażeniami płynącymi z jej pióra można poczuć pasję uczestników wykopalisk, którzy próbują odkryć asyryjskie miasto w pobliżu Hassanieh. I widać w poczynaniach pięknej Louise, że niemal "błaga" ona o morderstwo, nie zdając sobie sprawy z niebezpieczeństwa.

Choć rozwiązanie jest szalenie zawiłe i nieprawdopodobne, to obecność Herkulesa Poirota, zabawna i sympatyczna bohaterka Amy Leatheren oraz wspaniała atmosfera sprawiają, że czyta się z przyjemnością.