Mistyfikacja

<p>Dawno nie bawiłem się tak dobrze przy żadnej książce Douglasa Prestona, jak przy drugiej części cyklu o Wymanie Fordzie, czyli „Mistyfikacji".</p><p>Bardzo podobał mi się pomysł, że w powieści nie ma prawdziwych złych, każdy uważa, że robi to, co należy, ze swojego bardzo konkretnego (i niejednokrotnie równie wąskiego) punktu widzenia. Tutaj Preston uderza we wszystkich i we wszystko – obrywa się kiepskiemu planowaniu i komunikacji ze strony rządu w przypadku naprawdę strategicznych projektów, skorumpowanym działaczom, na świecznik bierze też osobiste ambicje członków elity politycznej i naukowej, ale przede wszystkim ukazuje zagrożenie ze strony bardzo podatnych na manipulację ekstremistów chrześcijańskich, którzy odgrywają kluczową rolę w fabule.</p><p>Naprawdę trudno jest recenzować „Mistyfikację" bez zdradzania zbyt wielu spoilerów z powieści, ale historia przebiega mniej więcej tak: na terytorium Navajo w Arizonie zbudowano akcelerator cząstek i superkomputer, aby odtworzyć warunki Wielkiego Wybuchu i aby Stany Zjednoczone odzyskały prowadzenie w badaniach fizyki cząstek, które straciły bardzo solidnie po uruchomieniu przez CERN Wielkiego Zderzacza Hadronów. Ta początkowa część książki podobała mi się najmniej, bo jest tu sporo pseudonaukowych rzeczy, które mnie nie przekonały.</p><p>Faktem jest, że wszystko wydawało się iść bardzo dobrze i nagle coś zaczęło się psuć, ale naukowcy odpowiedzialni za misję postanowili nie ujawniać za wiele. Doradca naukowy prezydenta wysyła więc byłego agenta CIA, który po traumatycznych wydarzeniach w swoim życiu postanowił poświęcić się życiu klasztornemu, którego ostatecznie nie wytrzymuje. Oczywiście mowa tu o „tytułowym" Wymanie Fordzie, naprawdę ciekawym człowieku, który jest katolikiem mającym w sobie równie dużo wiary, co wątpliwości, zarówno co do swojego życia, jak i własnych przekonań. Infiltrując grupę naukowców natrafia na różne doniesienia i to właśnie wtedy dokonują oni największego odkrycia naukowego w historii: Poprzez zderzenie dwóch wiązek cząstek, jednej z materii, a drugiej z antymaterii wewnątrz akceleratora cząstek, udaje im się nawiązać łączność z Bogiem. Od tego momentu toczy się kilka bardzo ciekawych dyskusji metafizycznych, jednak niezbyt głębokich, na tyle, że czytelnik, podobnie jak agent Ford, znajduje w nich błędy. Na przykład, dlaczego przepotężny Bóg wymagałby tak prymitywnego środka jak maszyna, aby się z nami porozumieć?</p><p>Pewien teleewangelista uważa, że eksperymenty związane z Wielkim Wybuchem są próbą zdyskredytowania Księgi Rodzaju przez świecką naukę humanistyczną (choć Ford zawsze uważał, że z katolickiego punktu widzenia Wielki Wybuch jest teorią doskonale zgodną z istnieniem Boga) i będzie szukał wszelkich dostępnych mu środków, by powstrzymać prowadzone eksperymenty. Właśnie wtedy na scenę wkracza fundamentalistyczny pastor, który organizuje wielką misję zniszczenia tego projektu. Jak można więc się domyśleć, wszystko idzie w łeb i ktoś to będzie musiał naprawić.</p><p>Książka ma bardzo pulpowy klimat, a czytając ją nieraz przed oczami stawały mi wszystkie klasyki kina science-fiction klasy B. Spełnia swoją funkcję rozrywkową i skłania do odrobiny refleksji. Jest tu nieco dystansu ze strony autora do przedstawianej historii. Pomimo pewnych nieścisłości i pseudonauki w różnych częściach historii, jest to dobra powieść, która zapewni wam rozrywkę na jakiś czas. Choć historia nie jest w 100% przewidywalna, nie ma też większych zwrotów akcji, ani nie ma w niej niczego wyjątkowego. Niemniej to dobra książka, którą warto przeczytać.</p>

<p>„Mistyfikacja" to druga książka z krótkiej serii Douglasa Prestona o Wymanie Fordzie. Choć autora lubię, a poprzednia książka całkiem mi się podobała, to podchodziłam do tej z lekkim sceptycyzmem.</p><p>Zespół naukowców zaszył się w Red Mesa w Arizonie, eksperymentując z największym akceleratorem cząstek na świecie nazywanym Isabellą. Mają nadzieję stworzyć dokładne warunki Wielkiego Wybuchu w nadziei na zrozumienie pochodzenia życia i wszechświata. Problemem jest, że przy 100% mocy Isabella zaczyna szwankować, a coś próbuje się porozumieć z naukowcami. Władze w Waszyngtonie wierzą, że naukowcy coś ukrywają, więc zwabiają Wymana Forda, byłego agenta CIA do zbadania tej sprawy. Ford został wybrany ze względu na swój wcześniejszy związek z jednym z naukowców i odkrywa, że jego dawne uczucia do niej znów rosną. Orientuje się też, że rzeczywiście coś jest nie tak w Projekcie Isabella. Wszyscy naukowcy wydają się być podejrzani, a następnie jeden z nich znika. W tym samym czasie projekt wywołał niepokój wśród lokalnej społeczności Navajo, a także zwrócił uwagę religijnej prawicy, która uważa cały projekt Isabella za bluźnierczy. Podczas gdy zegar odlicza czas, powstaje sytuacja ekstremalna, w której uczestniczą różne frakcje, a naukowcy, wykorzystując Isabellę, próbują sprawdzić, czy znaleźli błąd w oprogramowaniu... czy może rozmawiają z samym Bogiem.</p><p>Prawdziwym mięsem tej opowieści jest jednak badanie interakcji między religią a nauką, polityką i społeczeństwem, a także tego, jak ekstremizm religijny każdego rodzaju może wpływać w najgorszy sposób ludzką nienawiść i przemoc, tak samo jak bardziej umiarkowana duchowość może napędzać dobre zachowanie. Jak to zwykle bywa, pobożni chrześcijanie wypadają jako źli złoczyńcy, jawiąc się nie tylko jako bezmyślne, zapalczywe, łatwo dające się prowadzić owieczki, ale jako brutalnie mordujący tłum. Tylko naukowcy i społeczeństwo Navajo wypadają w tej historii jako nawet trochę rozsądni lub inteligentni. Chociaż wierzę, że istnieją bezmyślni głupcy, którzy ślepo dadzą się poprowadzić do strasznych aktów okrucieństwa, czego dowiodła historia, to nie podoba mi się, że fundamentalni chrześcijanie są zawsze bezmyślnie malowani tym pędzlem. To po prostu było dla mnie zbyt przesadzone i zdecydowanie obniżyło mój fun z tej lektury.</p><p>Historia płynie w dobrym tempie, utrzymując zaangażowanie od początku do samego, zaskakującego końca. Tło naukowe jest dobrze przedstawione i wiarygodne, podobnie jak główni bohaterowie tej powieści. Książkę czyta się znakomicie, jak zwykle u Prestona.</p><p>Choć uważam, że autor nie trafił w sedno kilku swoich koncepcji i użył zbyt wielu schematycznych narzędzi fabularnych, to mimo wszystko pochwalam jego próbę i odwagę, jakiej wymagało napisanie książki o takiej tematyce. Nawet jeśli w tej książce znajduje się wiele rzeczy, z którymi się nie zgadzam, to ostatecznie wydaje mi się, że „Mistyfikacja" jest lekturą godną polecenia.</p>