Miłość czyni dobrym

<p>Wczoraj były Mikołajki, mamy z przyjaciółkami zwyczaj oferować sobie co roku z tej okazji literaturę piękną w najlepszym wydaniu. No dobra, fani klasycznej beletrystyki pewnie pomyśleli od razu o Jane Austin albo Georgu Orwellu, niemniej rzeczywistość okazała się nieco bardziej prozaiczna. Wybór padł na powieści Katarzyny Bondy, związane z nowa seria polskiej pisarki pod wiele mówiącym tytułem: „Wiara, Nadzieja, Miłość”. Czy mój wybór był podyktowany tytułem książek? Trochę tak. Co za ironia losu, że najlepsze czasy mojej młodości przypadły najpierw na pandemie Covid-19, dalej na wojnę i światowy kryzys, którego twarzą stała się szalejąca inflacja. Z uśmiechem na twarzy przyjęłam informacje, że po cenach książek nieszczególnie widać galopujące ceny, może jednak wynika to z mojej cierpliwości do szukania okazji i promocji? Grudzień w tym zakresie oferuje wiele fantastycznych książek w dobrych cenach, co pozwala przynajmniej na chwile zapomnieć o dość skomplikowanej sytuacji na świecie. Dwa dni temu czytałam, że Władimir Putin spadł ze schodów, obił sobie kość ogonową i potrzebował szybko skoczyć do toalety w asyście swoich dwóch goryli. Nie do wiary, że ten sam człowiek od pół roku straszy użyciem bomby atomowej! Czasami wyłączam telefon i wolę spędzić wieczór nad książką, zapominając o tych wszystkich fatalnych wiadomościach. Ma to jednak swoje cienie i blaski, moje przyjaciółki, jeśli godzinę nie jestem aktywna, potrafią do mnie przyjechać i sprawdzić, czy żyje. W latach 90’ ubiegłego wieku mało kto miał telefon komórkowy, a ludzie dzwonili do siebie domofonami, aby się spotkać. Tak przynajmniej przedstawiała mi to mama i dziś zapraszam was w podróż do minionych dekad. Katarzyna Bonda po raz kolejny odsłania przed czytelnikami mroczne wydarzenia z historii najnowszej naszego kraju, przedstawiając cenny punkt widzenia na zmiany ustrojowe po roku 1989. Dlaczego cenne? Ponieważ autorka stroni od politycznych sympatii i z rozmachem poddaje krytyce system, nie zaś jego poszczególnych przedstawicieli. &nbsp;<br><br>Czy interesuje się polityką w takim stopniu, aby czytać beletrystykę z jej elementami? Absolutnie nie, moją wiedzę w tym zakresie czerpie raczej z social mediów. Codziennie na profilu „Make Life Harder” widać ironiczne komentarze dla bieżących wypowiedzi naszej klasy politycznej, a głównym bohaterem memów jest oczywiście prezes wszystkich prezesów, Jarosław Kaczyński. Ten sam, który ma kota na wychowaniu i mówi dziewczynom, jak mają się prowadzić i w co wierzyć. Prezes chyba nie miał wiele do czynienia z płcią piękną w swoim życiu, inaczej wiedziałby, że nie ma na świecie nic gorszego niż wkurzona kobieta. Mówię o sobie, mówię o moich przyjaciółkach, ale mówię także o samej Katarzynie Bondzie. Polska pisarka odważnie zabiera głos w sprawach natury politycznej, jeśli uderzają one w prawa kobiet. Ktoś mogły powiedzieć, że to element jej wizerunku medialnego, a potrzeba komentowania wypowiedzi polityków nadaje promocjom kolejnych książek większego splendoru. Takie słowa mogą jednak paść jedynie ze strony ludzi nieznających bliżej twórczości polskiej pisarki, znanej przede wszystkim z serii o Hubercie Meyerze oraz Saszy Załuskiej. Obie postacie nigdy nie spotkały się na łamach książek Katarzyny Bondy, choć każdą z nich więcej łączy, aniżeli dzieli. Pomysł z przedstawieniem kulis pracy policyjnych profilerów uważałam od początku za fantastyczny i godny czytelniczej uwagi. Zwłaszcza jeśli wziąć pod uwagę warsztat pracy polskiej autorki. Mam wrażenie, że Katarzyna Bonda nieważne czego się dotknie, zamienia to w kryminalne złoto. Niczym w czasach starożytnych czynił to król Midas! Jako fanka kryminału, dobrze kojarzę prozę Stephena Kinga i wiem, że geniusz wystarczy do napisania jednej, dwóch znakomitych książek. Później jednak czytelnicy oczekują więcej, poprzeczka stale rośnie, tak jak rosną oczekiwania fanów tego gatunku. Katarzyna Bonda zdaje się ów prawidłowość doskonale rozumieć, toteż do każdej swojej książki podchodzi z niezwykłym etosem pracy, szczególnie widocznym w researchu. W przeszłości Bonda była znaną dziennikarką, z czasem wyspecjalizowała się w sprawach natury karnej, co wiązało się, jak sama wspominała w licznych wywiadach, z koniecznością przejrzenia setek, jeśli nie tysięcy akt sądowych. I właśnie w przeszłości moim zdaniem winniśmy szukać znakomitego klimatu, jaki Katarzyna Bonda oferuje nam w swoich kryminałach. Mam wrażenie, że człowiek, który nie doświadczył zła na własnej skórze, nie byłby w stanie oddać wszystkich jego szczegółów w swoich powieściach. Tymczasem autorka serii „Wiara, Nadzieja, Miłość” nie tylko miała okazje patrzeć w oczy prawdziwym mordercom, ale przede wszystkim spotkała ich głównego oponenta. Bogdan Lach w minionych dekadach był postrzegany jako guru policyjnych profilerów, a jego spotkanie odmieniło życie Katarzyny Bondy. Autorka wspomina, że początkowo w ogóle nie była poważnie traktowana przez pana Lacha. Poniekąd wynikało to z okoliczności ich spotkania. Katarzyna Bonda była młoda dziewczyna, ubraną w powyciągane spodnie i sportowe trampki. Bogdan Lach z kolei był człowiekiem pozostającym przez długi czas w cieniu pracy organów ściągania. Dlaczego? Jak sam wspomina, jeszcze na przełomie XX i XXI wieku praca policyjnego psychologa i kreślenie portretów podejrzanych było postrzegane jako synonim zabobonów i czarów. Na policyjnych korytarzach mawiano, że „sprawa staje się zimną” dopiero w momencie, kiedy prowadzący śledztwo zwróci się o pomoc do wróżki albo policyjnego profilera. „Zimna sprawa” to inaczej sprawa, której nie da się rozwiązać na podstawie technik i narzędzi, jakimi dysponują organy ścigania. To również tytuł jednej z książek należących do serii o Hubercie Meyerze. Kojarzycie? Doskonale, będziecie mieć jeszcze większą frajdę z czytania książek „Miłość leczy rany” &nbsp;oraz „Miłość czyni dobrym”! Katarzyna Bonda w mniejszym stopniu opisuje kryminalne intrygi, a więcej czasu poświęca swoim bohaterom. O ile Huber Meyer i Sasza Załuska długi czas pozostawali w cieniu głównych wydarzeń, podobnie jak wspomniany wyżej Bogdan Lach, o tyle nowa seria książek polskiej autorki zmienia proporcje i przedstawia wyszukane portrety psychologiczne głównych postaci. W pewnym sensie Katarzyna Bonda wchodzi w role policyjnego profilera w swoich nowych powieściach. Szalony pomysł, czy przemyślany rozwój autorki na oczach spragnionych ciekawych historii czytelników? &nbsp;<br><br>„Miłość leczy rany”&nbsp;okazała się w moich oczach książka przede wszystkim wymagającą. To nie jest typowe „guilty pleasure”, czyli książka złapana gdzieś w wolnej chwili, która pozwala się zapomnieć na dwie godziny przed snem. Nie wynika to jednak ze stylu autorki, który dobrze znany jest od lat czytelnikom i kojarzony raczej z wielką przyjemnością, niż potrzebą sięgania po słowniki PWN, aby odczytać znaczenie niektórych słow. Powieść „Miłość leczy rany” &nbsp;jest wymagająca z uwagi na poruszaną tematykę. Katarzyna Bonda znana jest z tego, że potrafi uczynić miejsce akcji pierwszoplanowym bohaterem swoich książek. Tak było w przeszłości z rodzinną Hajnówką, opisaną w książkach „Florystka” oraz „Okularnik”, podobnie rzecz wyglądała w zakresie Katowic czy Gdańska, które Hubert Meyer oraz Sasza Załuska regularnie odwiedzali w toku prowadzonych przez siebie spraw kryminalnych. Tym razem jednak autorka mocno zaskoczyła i zaproponowała czytelnikom podróż na stepy Azji Centralnej, konkretnie do Kazachstanu. Czytaliście „Kontratyp” Remigiusza Mroza? Autor zabrał nas w podróż w podobne regiony. Joanna Chyłka na chwile zrzuciła z siebie togę z zielonymi elementami, zarzuciła plecak turystyczny na plecy i ruszyła w kierunku potężnych szczytów Himalajów. Wątek ciekawy, ale zrealizowany w koszmarny sposób. Dlaczego? Słowem klucz jest „Wiarygodność”. Czytelnik lubi wiedzieć, że to o czym czyta, przynajmniej ociera się o rzeczywistość. Inaczej sięga po literaturę fantasy, gdzie wszystkie chwyty są dozwolone. W gatunku kryminału nie ma jednak kompromisów, a raz przerwana nic pomiędzy fikcją i rzeczywistością, trudno z czasem odbudować. Podobnie jak reputację, kiedy nagle pisarz odlatuje w kosmos i proponuje bajki ubrane w szaty prawniczego kryminału. Katarzyna Bonda nie poszła tą drogą w serii „Wiara, Nadzieja, Miłość”. Przeciwnie, powieść „Miłość leczy rany” okazała się znakomitą książką sensacyjną z elementami obyczajowymi, na co chyba sama polska pisarka długo czekała. Mam wrażenie, że Bonda ma zdecydowanie więcej do powiedzenia, aniżeli przedstawiła to w książkach z Hubertem Meyerem i Saszą Załuską, a nowy cykl daje jej w tym zakresie nowe możliwości. Możliwości, z których Katarzyna Bonda korzysta z rozmachem.<br><br>Historia opisana w pierwszej części pod tytułem „Miłość leczy rany” mogła wydarzyć się naprawdę. I co ciekawe, naprawdę się wydarzyła. Igora poznajemy w 1997 roku. W Polsce czas tej przywodzi na myśl przede wszystkim „powódź tysiąclecia”, przedstawioną udanie skądinąd w serialu Netflixa pod tytułem „Wielka Woda”. Druga połowa lat 90’ to był w naszym kraju dziwny czas, tak przynajmniej opowiadali mi o tym rodzice i dziadkowie. Z jednej strony wszystko było wolno, z drugiej zaś ów wolność często była hiperbolizowana i nadużywana, przede wszystkim przez osoby o mrocznych intencjach. Dzika prywatyzacja, uwłaszczenia, przemyt papierosów i alkoholu, czy drenowanie skarbu państwa przez mafię wyłudzająca VAT. Sporo tu wątków kryminalnych, a część z nich pojawia się książce „Miłość leczy rany”. Igor spotyka dziewczynę, choć precyzyjniej będzie powiedzieć, że to ona najpierw zwróciła na niego uwagę. Tośka to normalna dziewucha - studiuje, marzy o zdobyciu świata, a cztery lata później pracuje w banku dobrze wiedząc, że tego świata wcale nie zdobędzie. Nie to zresztą było jej intencją. Od momentu poznania Igora w 1997 roku dziewczyna czuła, że mężczyzna jest jej przeznaczony, czuła również, że będzie przez niego płakać w przyszłości. Dlaczego? Igor był postacią szalenie enigmatyczną, tajemniczą i niewiele mówiąca o swojej przeszłości. Dla młodej Tośki taka sytuacja początkowo nie była problemem, ale z czasem pojawiły się plany na wspólne życie. Jak żyć z kimś, o kim niewiele wiadomo? Tośka wiedziała, że Igor w przeszłości zabił kilka osób, nie wiedziała jednak, jakie motywy nim kierowały. Mężczyzna nigdy nie zachowywał się wobec niej w sposób agresywny, przeciwnie – ich wspólne życie naznaczone było umiarkowanym szczęściem, mąconym niczym woda w stawie brakiem wiedzy dziewczyny o przeszłości swojego partnera. Wiecie, za co lubię książki Katarzyny Bondy? Są one tak przemyślane i ciekawie skonstruowane, że nawet, teraz kiedy opisałam wam, o co chodzi w powieści „Miłość leczy rany”, wcale nie mam przekonania, abym zdradziła wam jakieś ważne szczegóły historii Igora i Toski. Wynika to przede wszystkim z wielowątkowej narracji, której nie sposób streścić w recenzji. Nie wspomniałam przecież nic o samym Kazachstanie, a &nbsp;opis tego azjatyckiego państwa zajmuje w książkach polskiej pisarki zaskakująco dużo miejsca. Dowiecie się https://******.**., że w Kazachstanie nic nie ma prawa się zmarnować, wnętrzności psów są jadane ze smakiem przez lokalnych mieszkańców, a toaleta jest luksusem spotkanym głównie w większych aglomeracjach. Katarzyna Bonda parokrotnie podróżowała na kazachskie stepy i poczyniła w tym zakresie liczne notatki. Nie potrafię inaczej zrozumieć faktu, jak doskonale polska pisarka oddała codzienność ludzi mieszkających w Kazachstanie. Trzy lata przed spotkaniem Toski, Igor wcale nie ma na imię Igor, ale Kerej. Nie podróżujemy wraz z autorką do Azji Centralnej dosłownie, lecz za sprawą retrospekcji. Katarzyna Bonda przedstawia nam okoliczności życia Kereja w 1994 roku i jest to moim zdaniem jeden z najlepszych fragmentów w historii najnowszej rodzimej beletrystyki. &nbsp;<br><br>Druga część nowej serii polskiej autorki pod tytułem „Miłość leczy rany” nie jest bezpośrednio związana z pierwszą, choć trzeba podkreślić, że Katarzyna Bonda z powodzeniem rozwija pomysł z powieścią sensacyjną, okraszoną elementami obyczajowymi. Tym razem poznajemy mężczyznę, jakiego żadna z nas pewnie nie chciałaby spotkać. Dlaczego mam wrażenie, że moje słowa wywołały na sali poruszenie i tym bardziej jesteście moje drogie panie ciekawe z kim mamy do czynienia? Daniela Skalskiego poznajemy w chwili, gdy ten opuszcza więzienia. Nie jest to jednak typowy łobuz z osiedla, który lata z maczugą za kibicami innych drużyn, ale wyspecjalizowany &nbsp;w oszustach przestępca, prawdziwy socjopata. Początkowo krajobraz historii wygląda sielankowo – Daniel Skalski odzyskuje rodzinę i dzieci, wydaje się ogromnie cieszyć z możliwości spędzania z nimi znów czasu. Pozory! W rzeczywistości główny bohater to szuler i manipulant, który ponad wszystko pragnie zadbać o samego siebie. Nie cofnie się przed niczym, aby realizować swoje pomysły, a kolejne oszustwa tylko wzmagają jego apetyt. Czarny charakter jest wam już znany, wilk jest głodny, wilk jest zły, wilk pokaże swoje wielkie kły? Tak, zanim to jednak nastąpi, Katarzyna Bonda kreśli portret człowieka okrutnego, zdemoralizowanego, który czerpie przyjemność z życia na krawędzi. Czy jest w tym coś złego? Cóż, polska pisarka rzadko odpowiada na takie pytania w sposób precyzyjny. Być może jej relatywizm wynika z faktu, że przejrzała wiele tomów akt sądowych i czytała w nich informacje, które dla większości ludzi wydają się jedynie kryminalną fikcją, znaną z filmów klasy „b”w ramach tego gatunku? Bez wątpienia jednak należy poddać krytyce sposób życia głównego bohatera w związku z jego statusem głowy rodziny. Nie ma w mojej opinii nic złego w tym, że człowiek żyje po swojemu, o ile nie rezonuje tym sposobem życia na swoich bliskich. Szczególnie gdy w grę wchodzi dobro dziecka. Przedstawiona historia budzi refleksje na wielu innych płaszczyznach, a Katarzyna Bonda co rusz prowokuje czytelnika do odpowiedzi. Na tym polega moim zdaniem jedyne zagrożenie, jakie wiąże się z lekturami powieści naszej wspaniałej pisarki – czasami zadaje pytania, na które czytelnicy nie są gotowi. Konfrontacja z rzeczywistością wymaga jednak wyjścia ze swojej strefy komfortu i tylko autorzy wyjątkowo utalentowani potrafią w tym zakresie inspirować. &nbsp;<br><br>Pamiętam jeszcze z czasów liceum, że moja polonistka zachęcała, aby w podsumowaniu recenzji wskazać, komu polecamy przeczytaną książkę. Albo kogo przestrzegamy przed jej przeczytaniem. Powieści Katarzyny Bondy nie są dla każdego, co może dziwić, biorąc pod uwagę fakt, że w 2019 roku polska pisarka uznana została za najpoczytniejsza w naszym pięknym kraju nad Wisłą. Od tamtego czasu minęły blisko trzy lata. Czy coś się zmieniło? I tak i nie. Tym z was, którzy wcześniej mieli przyjemność obcować z twórczością Katarzyny Bondy, obie książki z nowej serii przypadną do gustu. Inni z kolei będą zaskoczeni pomysłem autorki. Opisywanie kryminalnych spraw, którymi żyły media przed dwoma dekadami przypomina czytanie pamiętnika mordercy. Dokładnie tak, jak miało to miejsce w przypadku Saszy Załuskiej. Tym razem Kataryna Bonda nie kreśli portretu policyjnej profilerki, lecz sama wchodzi jej buty. I robi to znakomicie.</p>