Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet br film

Bardzo męska książka, ja takich nie lubię. Wiedziałam, że taka będzie ale i tak postanowiłam ją przeczytać, ponieważ uważam, że jest ona ważna - wręcz, że jest klasyką.
Kobiety wychowuje się w poczuciu lęku przed gwałtem. Od najmłodszych lat słyszą ostrzeżenia: żeby nie wracać same nocą, sprawdzać tylne siedzenie auta, mieć przy sobie gaz pieprzowy czy gwizdek. Strach staje się częścią codzienności, a świadomość, że sprzeciwianie się czy walka może uczynić kobietę społeczną parias, utrwala poczucie bezsilności. Powód tego strachu jest realny – statystyki i doświadczenia pokazują, że zagrożenie istnieje, a walka często może przynieść jeszcze większe szkody.
Autorka porównuje to do sytuacji, w której każdy mężczyzna wychowywałby się w przekonaniu, że jeśli wyjdzie o złej porze, może zostać napadnięty i upokorzony seksualnie przez kobietę. Chodzi o to, że kobiety od dziecka uczone są traktować przemoc seksualną jako coś niemal nieuchronnego. Dlatego tak ważne jest, by zamiast uczyć dziewczęta życia w strachu, uczyć chłopców, by nie gwałcili. Na tym tle Millennium Larssona okazuje się książką mądrą i odważną, pokazującą męską pogardę wobec kobiet, ale także temat zgody i odpowiedzialności. Kontrast między gwałtem Salander a dobrowolnym seksem Blomkvista z Cecilią mocno uwypukla temat granic i przemocy. Salander nie jest tu tylko ofiarą, ale bohaterką, która realnie ratuje sytuację, a jej siła i sprawczość nie zostają pomniejszone. Autor nie idealizuje jednak Blomkvista – w finale okazuje się on egoistą, który także wykorzystuje Salander, co podkreśla, że nawet „pozytywny” bohater może przejawiać brak szacunku wobec kobiet. Książka jest trudna w odbiorze, bo pełna brutalnych opisów przemocy, ale ich celem nie jest epatowanie, lecz pokazanie rzeczywistości. To jednocześnie historia inteligentna, świadoma i prowokująca do refleksji. Problemem pozostaje styl Larssona – powtarzalny, rozwlekły, z obsesją na punkcie kanapek i pikli – co momentami odciąga od fabuły i czyni lekturę męczącą. Mimo to wartość treści przeważa nad wadami języka.
Ostatecznie to książka, która pokazuje, jak kobiety muszą nawigować w świecie, który na każdym kroku przypomina im, że je nienawidzi, i jak ważne jest, by mówić o tej nienawiści otwarcie, nawet jeśli przekaz jest niewygodny.