Łupka pistacji

To już Twój drugi zbiór haiku, Elżbieto. Jako nauczycielka słowa, umiejętnie odkrywasz jego głębię i pozwalasz sobie płynąć z jego rytmem. Delikatnie pozwalasz, by same słowa tworzyły więzi i splatały język w harmonijną całość. Po okresie niedokończonej ciszy nastał nowy etap, w którym w Twojej dłoni pojawia się malutka łupina pistacji. Jest jeszcze zamknięta, jednak to nie siła, a haiku ją otwiera. Każda z Twoich strof kryje w sobie zaskakującą pestkę, która zaczyna kiełkować wewnątrz mnie.

Uświadamiasz, że to duch, a nie forma, którą rodzi rodzima kultura, ma nadrzędne znaczenie. Duch haiku, choć ukryty w strukturze, pozostaje zupełnie swobodny, a jego piękno jest uniwersalne. Zawsze przypominały mi o tym japońskie wartości estetyczne, które na Archipelagu są miernikiem piękna w różnorodnych przejawach kultury duchowej. Teraz odkrywam te wartości w Twoich haiku! (Agnieszka Żuławska-Umeda)