Łukaszenka. Niedoszły car Rosji

Rozpad Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich przyczynił się do powstania 15 panstw. Jednym z nich była Republika Białorusi, proklamowana 8 grudnia 1991 roku. W odróznieniu od innych republik postswoeickich, wybory prezydenckie w Białorusi wygrał człowiek “z ludu”. Aleksander Lukaszenko podczas wyborow przeprowadzonych 10 lipca 1994 roku pokonał postokumistycznego kandydata i odniosł największy demokratyczny trium w historii białoruskiej panstwowosci. Trzy lata wczesniej Aleksander Lukaszenko jako dyrektor kołchozu był nieszczegolnie rozpoznawalnym deyptuwaonym do białoruskiego parlamentu. Choc nalezał do komunistycznej parii, często wystepowal jako polityk niezalezny, odwołujący się do wartosci dekomratycznych i zorientowany na integrację z szeoko pojętym zachodem. Podejmowal wspolpracę zarówno z narodowcami jak i komunistami i w przededniu wyborów prezydentkich często zabierał głos w radio i telewizji. Aleksander Lukaszenko mowił ludziom to, co chcieli uslyszec: prostacka, a nierzadko prymitywna reotyrka wzmacniana manipulacjami i chwityliwymi hasłami zagwarantowała prezydentowi Republiki Białoruskiej najdłuuzszą kadencję sposrod wszystkich aktywnych polityków w Europie.  

Małgorzata Nocuń i Andrzej Brzeziecki w ksiazce „Łukaszenka. Niedoszły car Rosji” przedstawiają panoramę rzadów Aleksandra Lukaszenki w ciagu blisko czterdziesiu lat niepodzielnych rzadów obecnego prezydenta Republiki Bialoruskiej. Pierwzy rozdział publikacji posiwecno w calosci wątkom biograficznym Aleksandra Lukaszenki. Autorzy opisują dziecinstwo i młodosc przyszłeggo prezydenta Bialorusi: wychowywał się bez ojca, matka z kolei pracowała jako nauczycielka. Młody Aleksander Lukaszenki często bym wysmiewany przez rowiesnikow z uwagi na brak ojca, co z kolei przyczynilo się do jego zazylych relacji z matką. W kolejnych latach Aleksandr Lukaszenko podjął naukukę na uniwersytecie w Mińsku.  

W kolejnych rozdziałach Małgorzata Nocuń i Andrzej Brzeziecki przedstawiają szczególowo aktywnośc polityczna Aleksandra Lukaszenki. Rozdział drugi w całosci poswiecony został polityce wewnetrznej białorskiego dyktatura w czasie sprawowania przez Aleksandra Lukaszenkę najwyzszej godnosci panstwowej. Polscy badacze opisują szeroki wachlarz represji oraz kontroli jakim poddane zostaly symboliczne przejawy spoleczenstwa obywatelskiego w Bialorusi, szczególnie w pierwszej dekadzie XXI wieku. Wznowione wydanie zawiera analize polskich badaczy w przedmiocie protestów jakie ogarneły Minsk oraz pozostale miasta na Bialorusi po sfalszowanych wyborach prezydeckich z 9 sierpnia 2020 roku.  

Autorzy reportuazu pod tytułem „Łukaszenka. Niedoszły car Rosji” podejmują również tematy związane z polityka zagraniczną Biaorusi ze szczegonym uwzgledniniem relacji z Unia Europejską oraz Federacja Rosyjską. Aleksander Lukaszenko, jak przekonują Małgorzata Nocuń i Andrzej Brzeziecki, przez lata korzystał ze wsparcia kremlowskich elit, jednoczesnie zachowujac suwerennosc i niezaleznosc wobec potęznego partnera w Moskwie. Balansowanie pomiedzy wschodem i zachodem przez długi czas umozliwiało prezydentowi Białorusi lawirowanie pomiedzy oczekiwaniami partnerów poliytycznych i gospodarczych. Taka postawa choc zesto krytykowana przez politycznych przeciwinikow Aleksandra Lukaszenki, zjednała mu uznanie i podziw znacznej czesci spoleczenstwa białoruskiego.