Łaskun. Lipowo. Tom 6

<p>Pamiętam pierwsze spotkanie z twórczością Katarzyny Puzyńskiej - &nbsp;wydaną &nbsp;w 2014 roku powieść „Motylek”, okazała się moim odkryciem literackim na tamten czas. Pomysł z kryminalną intrygą w małej miejscowości, gdzie każdy ma swoje tajemnice i sekrety to rzecz znana w literaturze gatunku. Zupełnie jednak czyta się o ludziach żyjących w jednym z małych miasteczek USA (Stephen King) czy w Szwecji (Camilla Lackberg), a inaczej jeśli chodzi o naszych krajan, przypominających w swoim sposobie życia bohaterów popularnego serialu „Ranczo”. W Lipowie znajdziemy senny, mocno swojski klimat, a symbolem tego są https://******.**. pijaczkowie pod jednym ze sklepów. Stały element krajobrazu mniejszych miejscowości w Polsce. To jednak tylko połowa prawdy o mieszkańcach Lipowa. Druga połowa nawiązuje do kryminalnego charakteru opowieści Katarzyny Puzyńskiej. Trup ściele się gęsto w kolejnych powieściach polskiej pisarki. Interesujący jest fakt, że morderstwa stanowią w oczach autorki „Łaskun” przyczynek do rozwijania wielu wątków pobocznych. Część z nich ma charakter psychologiczny i obyczajowy, co osobiście poczytuje sobie na plus. Również przez fakt, że Katarzyna Puzyńska w przeszłości pracowała naukowo jako psycholog, a tym samym jej spojrzenie na motywach sprawców wydaje się pogłębiona zawodową praktyką. &nbsp;</p><p>Kiedy zapoznałam się z opisem morderstwa w książce „Łaskun”, trudno mi było potem zasnąć. To nie zarzut w stronę autorki, przeciwnie! Chylę czoła przed Katarzyną Puzyńską, że wpadła na koncepcje stworzenia „ludzkiej dżdżownicy w Lipowie”. Plastyczność i sugestywność opisów nie pozwoliła mi sobie jednak uciec od makabrycznej zbrodni, jaka wydarzyła się w jednym z domów w Lipowie. Delegowani na miejsce funkcjonariusze policji odkrywają, że w domu znajdują się zwłoki dwojga ludzi: mężczyzny i gospodarza, oraz nieznanej kobiety, którą z uwagi na stan zwłok ciężko od razu zidentyfikować. Sprawca bestialskiego, podwójnego morderstwa wykazał się niebywałą wyobraźnią. Poszczególne części ciała obojga denatów, jak ręce, nogi czy głowa, zostały w przypadkowy sposób ze sobą zszyte. Całość tworzy „wysublimowane, artystyczne dzieło” i.... rzuca cień podejrzeń na dobrze znaną nam osobę z Lipowa. Gdzie ukrył się aspirant Daniel Podgórski? &nbsp;</p><p>Daniel zbieg, ponieważ sprawy przybrały niebezpieczny dla niego obrót. Kto próbuje wrobić policjanta z Lipowa? A może poprzednie części serii Katarzyny Puzyńskiej nie powiedziały nam o mężczyźnie wszystkiego? Aktualnie Daniel nie wydaje się w dobrej formie. Podejrzany o zabójstwo stracił z oczu Weronikę i zmierza do odkrycia prawdy o tajemniczym morderstwie dwojga zszytych ze sobą ludzi. Jeśli do tego dodamy, że komisarz Koop trafiła do psychiatryka, a pod otoczką „egzotycznych tańców” kryje się siatka prostytutek w bliskiej okolicy Lipowa, otrzymamy przepis na wciągającą opowieść kryminalno-obyczajową. Tak moi drodzy, „Łaskun” to znakomita powieść, widać w niej „krok do przodu”, jaki &nbsp;Katarzyna Puzyńska wykonała w poprzednich pięciu częściach swojej sagi o mieszkańcach Lipowa. Już wcześniej był ogień, a teraz dostajemy festiwal niespodzianek! &nbsp;</p><p>Warto zwrócić uwagę na jedną rzecz. Poprzednie części miały nieco inną strukturę, aniżeli „Łaskun”. Katarzyna Puzyńska do tej pory tworzyła rozdziały, gdzie poszczególne akapity opisywały perspektywę zaangażowanych w intrygę bohaterów. Taka koncepcja na powieść była odważna od samego początku. Wydaje się, że polska pisarka sama zrozumiała, że z uwagi na rozmach, z jakim przedstawia losy mieszkańców Lipowa, niezbędne będzie usystematyzowanie fabuły i nadanie jej większej przejrzystości. Służy temu przedstawienie perspektywy każdego z bohaterów w osobnym rozdziale. Niby drobiazg, ale znacznie wpływa na komfort czytania. Zwłaszcza że „Łaskun” to nie jest typowy kryminał. To w istocie opowieść o ludziach, którzy mogą żyć gdzieś blisko nas. Może nawet znamy ich imiona, może każdego dnia mówimy im „dzień dobry”. A dalej nie wiemy, co mają w głowie i do czego są zdolni. Zupełnie jak sprawca okrutnych morderstw w Lipowie. Czy traumy z dzieciństwa usprawiedliwia czyny dorosłych? Na to pytanie odpowiedzi udziela Katarzyna Puzyńska w szóstej części sagi o kryminalnych zagadkach Pojezierza Brodnickiego. Sto jezior, sporo lasów i ludzie, którzy zrobią wiele, aby ukryć swoje sekrety. &nbsp;</p><p>Jeśli szukacie mocnego kryminału na długie, chłodne wieczory, to powieść „Łaskun” będzie świetnym wyborem. A jak już zaczniecie, to wrócić z czasem do „Motylka” i przeczytacie kolejne części w chronologi proponowanej przez polską pisarkę. Takie podejście do jej twórczości pozwala bardziej docenić przemyślany pomysł na całą serię ?. &nbsp;</p>

<p>&nbsp;„Łaskun” to szósta część wciągającej serii kryminalnej o mieszkańcach małej wsi Lipowo. Poprzednie książki należące do cyklu przyniosły mi sporo frajdy i mrocznych zagadek na Pojezierzu Brodnickim. Lubię zaszyć się wieczorem w domu, złapać za kubek kakao i puścić wodze fantazji w towarzystwie mrocznych kryminałów. Ostatnimi czasy moja ulubiona autorką jest Katarzyna Puzyńska. Czasami trafiamy na książki, których wcale nie szukaliśmy, a jednocześnie bardzo potrzebowaliśmy. Tak było z „Motylkiem”, pierwszą częścią serii polskiej autorki wydana przez kilkoma laty. Choć od tamtej pory wiele się zmieniło, literatura spod znaku kryminału cieszy się w naszym kraju sporym powodzeniem, a symbolem sukcesu w tej materii są bez wątpienia Remigiusz Mróz i Katarzyna Bonda. Idzie jednak nowe, a Katarzyna Puzyńska znalazła dla siebie miejsce na mapie kryminałów w Polsce. &nbsp;W oczach części fanów autorka „Łaskuna” wygodnie rozsiadła się na tronie, tworząc kryminały o nieco innym charakterze, aniżeli przyzwyczaili nas do tego najbardziej poczytni pisarze w naszym kraju. W powieściach polskiej autorki kryminalna zagadka pozostaje nie mniej istotna, aniżeli obyczajowo-psychologiczne tło, proponowanych przez nią opowieści. &nbsp;</p><p>Początkowo byłam zaskoczona pomysłem Katarzyny Puzyńskiej na powieść „Łaskun”. Nie chodzi wcale o pomysł w zakresie intrygi kryminalnej, ta akurat jak tu u polskiej pisarki pozostaje makabryczna i do szalenie plastycznie opisana. To zresztą mocny punkt każdej powieści Katarzyny Puzyńskiej. Nie ma tutaj tanich chwytów ani naiwnych rozwiązań, autorka poważnie traktuje motywy sprawców i tworzy przy tym wnikliwe portrety psychologiczne. Co ciekawe, dotyczy to zarówno ludzi stojących po „jasnej”, jak i „ciemnej stronie mocy”. Ci pierwsi to oczywiście policjanci z posterunku policji w Lipowie. Można by się spodziewać, że ich praca w malowniczej scenerii Pojezierza Brodnickiego to spełnienie marzeń o spokojnej i udanej karierze zawodowej. Nic bardziej mylnego! Powieść „Łaskun” upewniła mnie w przekonaniu, że Lipowo to zagłębie polskiej kryminalistyki. Tym razem sprawa, z jaka mierzą się lokalni funkcjonariusze, przypomina mroczne koszmary z filmów Hitchcocka! Lipowo, choć jest fikcyjnym miejscem, przyciąga ludzi, którzy mocno stąpają po ziemi. Każdy z nas mógłby tamtędy przejeżdżać, szukając oszczędności na bocznych drogach przed opłatami na A1.&nbsp;</p><p>Jedną z głównych postaci w powieściach Katarzyny Puzyńskiej pozostaje Daniel Podgórski. Polubiłam tę postać od samego początku. Pamiętam Podgórskieho jeszcze z „Motylka”, gdy mężczyźni w Lipowie tłumie ruszyli adorować nowo przybyłą do miasta kobietę. Pojawienie się Weroniko Nowakowskiej w Lipowie wywołało spore poruszenie, a w kolejnych tomach Daniel nawiązał z kobietą burzliwą, miłosną relację. Nie jest to oczywiście klasyczne love story, niemniej wspomniana para miewa swoje wzloty i upadki, a te drugie często związane są z charakterem pracy wykonywanej przez Daniela. Tym razem mężczyzna nie tylko wchodzi w rolę śledczego, ale... sam jest poszukiwany! Wszystko za sprawą morderstwa w domu bezrobotnego sędziego... Jego ciało wraz ze szczątkami kobiety o nieustalonej tożsamości, zostało odnalezione przez policjantów w trudnych do wyjaśnienia okolicznościach. Kto zadał sobie tyle trudu, aby pozszywać poszczególne członki dwóch ciał w jedną ludzką lalkę? Obecne w mieszkaniu podręcznik do psychologi i szczególnie ruda peruka rzuca cień podejrzeń na Daniela. Mężczyzna ma świadomość, że tylko zachowując wolność, będzie w stanie mieć wpływ na dalszy bieg śledztwa. Nawet jeśli oznacza to działanie na własną rękę wbrew przepisom prawa. To jedna z najtrudniejszych spraw, z jakimi do tej pory mierzył się Daniel Podgórski. Jeśli czytaliście poprzednie części, to wiecie doskonale, że główny bohater lubi mieć pod górkę i najlepiej sobie radzi, kiedy już nikt nie wierzy w jego sukces. Czy Weronika znajdzie w sobie siłę, aby trwać przy nim mimo ciążących na nim zarzutów? &nbsp;</p><p>„Łaskun” to powieść Katarzyny Puzyńskiej wydana w 2016 roku nakładem wydawnictwa Prószyński i S-ka. Opasłe tomiszcze może wywoływać zawrót głowy: 832 strony to spore wyzwanie. Czy warto się go podjąć? Moim zdaniem „Łaskun” to jedna z najlepszych książek Katarzyny Puzyńskiej. Jest to w mojej opinii spory atut powieści osadzonych, że polska pisarka śmiało i odważnie eksperymentuje z gatunkiem kryminału. Chwilami wychodzi z tego opowieść o mocno zarysowanym, obyczajowym charakterze, niemniej dzięki temu otrzymujemy wnikliwy portret sennego Lipowa. Jednej z tych miejscowości, gdzie każdy ma coś do okrycia i gotów jest zabić, aby prawda o nim nie wyszła na jaw. &nbsp;</p>