Kusicielka

Motyw bohaterki zabiegającej o bohatera wydaje się być tak niezwykłym tropem w historycznych romansach - częściej to bohater zabiega o bohaterkę, jeśli nie z miłości, to dlatego, że chce jej ciała. Tutaj bohaterka się nie patyczkuje i jeśli deklaruje, że chce zdobyć konkretnego mężczyznę to osiągnie swój cel - nieważne jakimi środkami. Pewna siebie bohaterka w pogoni za napuszonym bohaterem, który stara się jak może, aby oprzeć się jej wdziękom, to osobiście jeden z moich ulubionych motywów i nie sądzę, że kiedykolwiek widziałam ten motyw zrealizowany lepiej niż w “Kusicielce” Johanny Lindsey.

Amy Malory może i jest młodą dziewczyną, która buntuje się wobec swojej rodziny, ale nie wyprze się temperamentu wynikającego z krwi, która w niej płynie. Może i jest siedemnastoletnią dziewicą, ale wie, czego chce i kogo chce - Warrena Andersona, mężczyzny znacznie od niej starszego, Amerykanina, człowieka skłóconego z jej rodem. Owszem, między nimi jest spora różnica wieku, ale tutaj nie robi to żadnej różnicy. Amy ma silną wolę, jest zdecydowana, dowcipna i totalnie urocza. Warren jest jej zupełnym przeciwieństwem: typem sztywnym i groteskowo poważnym i ponurym, który został głęboko zraniony w przeszłości przez kobietę, którą kochał. Jedyną kobietą, dla której ma jakiekolwiek uczucia, jest jego siostra, Georgina, i nowo narodzona siostrzenica, Jacqueline.

Warren nienawidzi rodziny Malory. W szczególności jego szwagra, Jamesa, którego wraz z braćmi musiał w ogóle przymusić go siłą, by poślubił Georginę (działo się to w trzecim tomie, “Czułym draniu”). James nigdy nie zapomniał, jak wobec niego się zachował, podobnie jak Andersonowie nie zapomnieli, że James był piratem, który splądrował kilka statków rodziny Andersonów. Nie wspominając o tym, że jest on przeklętym Anglikiem, podczas gdy Andersonowie są Amerykanami. Waśń  jest silna między tymi dwoma rodzinami, pomimo małżeństwa Georginy i Jamesa.

Więc nie jest zaskoczeniem, że wujowie Amy są gwałtownie przeciwni jakiemukolwiek związkowi między Warrenem i Amy, ale dziewczyna się tym nie przejmuje. Użyje wszystkich swoich kobiecych sztuczek, całego swojego uroku, całej magii swojej osoby, aby przekształcić zgorzkniałego Warrena w szczęśliwego człowieka.

“Kusicielka” to niezwykła powieść, pełna humoru i czarującego romansu. Szczególnie urzekła mnie Amy, bo tak jak wspomniałam, lubię kiedy w książce dochodzi do zamiany ról i bohaterka zabiega o bohatera. To prawdopodobnie moja ulubiona książka z serii o Malorych, a być może nawet ulubiona książka Johanny Lindsey! Zdecydowanie polecam, bawiłam się przy niej dobrze. Myślę, że spokojnie mogą ją przeczytać wszyscy ci, którzy nie czytali poprzednich części, choć z pewnością znajomość “Czułego drania” pozwoli na lepsze zrozumienie historii.

Jedyną książką Johanny Lindsey, którą wcześniej przeczytałam był “Czuły drań”, który tak samo jak “Kusicielka” należał do serii o rodzinie Malory. Pamiętam, że książka, pomimo całkiem dużej ilości akcji, zupełnie mi się nie podobała, nie potrafiła mnie wciągnąć i mnie nudziła. Mimo to, nie byłam całkowicie zniechęcona do przeczytania kolejnej książki Johanny Lindsey (parę rzeczy mnie w “Czułym draniu” zaintrygowało), ale jestem bardzo zadowolona, że sięgnęłam akurat po tę. Zostałam całkowicie zaskoczona jak “Kusicielka” różni się od poprzedniej książki z serii!

Amy Malory jest siedemnastoletnią dziewczyną. To typ bohaterki, który częsty jest w romansach - jest optymistyczna, zdecydowana, niewinna i bynajmniej nie nieśmiała. Próbuje zdobyć serce Warrena Andersona, bezlitosnego kapitana statku, który jest skłócony z rodziną Malory. To taka miłość “od pierwszego wejrzenia”, ale i pewna próba przekształcenia “Romea i Julii”. Ich związkowi przeciwny jest nie tylko Warren, który został w przeszłości zraniony przez kobietę, ale i rodzina Amy, szczególnie jej brat James. Czy jednak uda jej się zawładnąć sercem tego twardego mężczyzny?

W poprzedniej książce Warren wydawał mi się strasznym bucem i ponurakiem, tutaj jednak autorka dała radę “odkupić” bohatera i nadać mu głębi. Nie przeczę - trochę z nim sympatyzowałam i totalnie rozumiałam zachowanie Amy. Była dość unikalną bohaterką i nadała całości powieści kolorytu. Pomimo zachowania nieodpowiedniego dla jej wieku (przynajmniej z perspektywy jej rodziny), wciąż wydawała się posiadać dziecięcą niewinność, która sprawiła, że była tak kochana. Była nieskażona trudami codziennego życia, nieustraszona i zabawna. Nigdy nie byłam zirytowana jej wybrykami, tylko bardzo rozbawiona. Ta książka miała humorystyczny ton, nawet podczas pełnych napięcia momentów, ale nadal wydawała się mieć element intrygi. Dialogi między bohaterami nadały całości bardzo przyjemny lekki ton i wciągnęłam się bez reszty. “Kusicielka” sprawiła, że z chęcią sięgnę po kolejne książki Johanny Lindsey, bo teraz ta autorka wydaje mi się mocno obiecująca.