Pięć małych świnek. Herkules Poirot. Tom 24

To dopiero moje początki z twórczością Agathy Christie. Wcześnie przeczytałem jedynie "I nie było już nikogo" i zachęcony tą świetną, dość prostą, ale jakże skuteczną historią, sięgnąłem po "Pięć małych świnek". Swego czasu słyszałem od znajomego, że świnki od Christie są świetne, więc i to mnie dodatkowo podkusiło. Oczekiwania były dość wysokie. <br> <br> Historia skupia się na poszukiwaniu prawdy na temat tragicznych zdarzeń, które miały miejsce szesnaście lat temu. Wtedy to, Karolina Crale trafiła do więzienia za zabójstwo swojego męża Amyasa, malarza, którego obrazy znalazły się nawet w londyńskiej galerii sztuki. Po szesnastu latach, do Herkulesa Poirota zwraca się córka Karoliny, która w wieku 21 lat dostała list od matki, który został napisany tuż przed jej śmiercią, rok po trafieniu za kratki. Karolina głęboko wierzy w to, że jej matka nie dokonała zarzucanego jej czynu i jest niezwykle zdeterminowana, aby Poirot to udowodnił. <br> <br> Poirot szybko ustala, że jeśli Karolina Crale jest niewinna, to tylko 5 innych osób mogło zabić znanego wówczas malarza. Są to: dwaj przyjaciele rodziny Crale'ów, nauczycielka, młodsza siostra Karoliny oraz kochanka Amyasa, która jak gdyby nigdy nic żyła sobie w domu rodziny, podczas gdy Amyas malował jej portret. W jakimś cudownym zbiegu myśli, Poirot kojarzy 5 osób z 5 małymi świnkami z wierszyka. Prowadzi rozmowę z urzędnikami, którzy brali udział w procesie oraz ze wszystkimi pięcioma osobami, które znajdowały się w domu Crale'ów podczas feralnego dnia zabójstwa. Prosi ich również o spisanie swoich wspomnień. Później Poirot wspaniale używa swoich szarych komórek, aby na końcu zebrać całą piątkę i córę Amyasów i przedstawić jedyny prawdziwy przebieg zdarzeń.<br> <br> Wraz z postępem czytania, zastanawiałem się jaka mogła być inna wersja wydarzeń. Relacje znajdujących się tego dnia ludzi w domu Crale'ów jasno wskazywały kto jest winny. Szukałem innych możliwości. Zakładałem nawet kto mógł to zrobić. Koniec końców zostałem zaskoczony, a wersja Poirota zupełnie się broni. Małe detale, które oczywiście zostały przedstawione w tekście, doprowadziły Poirota do znalezienia prawdy. Rozwiązanie jest oczywiście niezwykle satysfakcjonujące. <br> <br> Głównym bohaterem tej powieści jest Poirot. To jego wizerunek najlepiej ujrzymy w tej książce. Niemniej również kilku innych bohaterów zostało przedstawionych w taki sposób, że mogliśmy poczuć ich emocje. Na uwagę zasługuje jak Christie potrafiła w różny sposób przedstawić tę samą historię w pięciu różnych opowiadanych wersjach. <br> <br> Z pewnością niektórzy ujmą jako mankament fakt, że kolejne rozdziały to ciągłe opowiadania tej samej historii pamiętnego dnia, które różnią się niewielkimi detalami, a największe różnice to te w odbiorze osoby Karoliny Crale. Ja jednak nie czułem znużenia, a rosnące napięcie i niecierpliwość. Starałem się w tych słowach poszczególnych postaci znaleźć coś co naprowadzi mnie do rozwiązania zagadki. Podobnie jak w "I nie było już nikogo" mamy do czynienia z prostą formułą zagadki, ale niezwykle skuteczną. Tak samo jak w przypadku wspomnianej książki, tekst wydaje się niezwykle dynamiczne. Nawet dłuższe opisy sprawiają wrażenie żwawych. Pomimo wielu lat, które upłynęły od pierwszego wydania, książka nie ma oznak starości w sposobie w jaki została napisana. <br> <br> Podsumowując, również "Pięć małych świnek" Christie wywarło na mnie duże wrażenie. W dalszym ciągu jestem bardzo chętny do czytania kryminalnych zagadek tej autorki. Cieszę się, że kolekcja jej książek jest tak bogata. Obawiam się jedynie, że Herkules Poirot nie zyska u mnie szczególnej sympatii, lecz to się okaże. Z pewnością kupię kolejne książki Christie, wykorzystując dobre ceny używanych egzemplarzy na skupszop.

"Pięć małych świnek" to 25. książka z serii z Herkulesem Poirotem autorstwa Agathy Christie. Prawdopodobnie skończyłem co najmniej 50% jej powieści i zazwyczaj czytam je poza kolejnością. Pierwszą z nich było Pięć małych świnek i była to całkiem zabawna historia. <br> <br> Karoline Crale poszła do więzienia za zabicie swojego męża. Ławie przysięgłych było jej żal i zamiast skazać ją na śmierć, zatrzymano ją w więzieniu na całe życie. Szesnaście lat później odeszła. Jej młoda córka otrzymuje list od matki, gdy kończy 21 lat, w którym przysięga, że nie zabiła jej ojca. Córka odnajduje Herkulesa Poirota i wynajmuje go, by zbadał przeszłość. Poirot jest zaintrygowany, szybko się zgadza i spotyka się z prawnikami i detektywami policyjnymi, którzy byli zaangażowani w sprawę. Zanim skończył, dowiaduje się, że w dniu śmierci w domu było pięć innych osób. Poirot prowadzi swoje śledztwo i w końcu odkrywa prawdziwego mordercę.<br> <br> Książka podzielona jest na trzy części: wprowadzenie i dyskusja z policjantami i prawnikami, spotkania z każdą z 5 osób, które były w domu, oraz zebranie wszystkich razem, aby Poirot mógł ujawnić, czego się dowiedział. To klasyczny format Agathy Christie, a ja go uwielbiam. Konfiguracja może być często używana, ale jest to całkowicie logiczne podejście do rozwiązania zbrodni. Może czasami stworzyć trochę nudy i powielania, ale to pomaga utrzymać główne myśli w umyśle. Albo nie pozwala ci myśleć o dziwnych rzeczach, których dowiedziałeś się po drodze, a które zazwyczaj są największymi wskazówkami do prawdy.<br> Zagadka była prosta. Tym razem ją odgadłem. Trochę to trwało, ale uderzyło mnie to, gdy tylko wszystkie wywiady zostały zakończone. Moje rozumowanie było w większości zgodne z rozumowaniem Herkulesa, ale Christie zaskoczyła dokładną przyczyną. Ofiara była artystą, który miał romans (wiedziała o tym żona i jego znajomi). Kilka tajemnic wychodzi na jaw, podkreślając, co naprawdę wydarzyło się w tym szalonym dniu prawie szesnaście lat temu.<br> <br> Dla mnie książki Christie są zawsze łatwymi i wciągającymi lekturami. Christie doskonale wie jak przygotować historię. Fabuły są zazwyczaj metodyczne i bezpośrednie, nawet jeśli pojawiają się w nich fałszywe tropy i historie poboczne. Chciałabym dostać więcej na koniec, a konkretnie reakcje wszystkich, gdy dowiedzieli się prawdy o tym, kto zabił człowieka. Zakończenie było nieco inne, ponieważ nie chodziło o skazanie prawdziwego mordercy, ale po prostu uzyskanie odpowiedzi, aby córka znała prawdę: jej mama była lub nie była niewinna.<br> <br> Nie mogę się doczekać, kiedy w najbliższych dniach rozpocznę moją kolejną lekturę autorstwa Christie - "ABC".

Po kilku stresujących tygodniach, potrzebowałam kolejnego lekkiego kryminału, aby się odstresować. Czytanie Agaty Christie jest jak jedzenie małego nuggetsa lub małego rożka lodów. Delektujesz się bogatym smakiem i szybko połykasz całość jednym kęsem.<br> <br> W "Pięciu małych świnkach" Christie wykonuje świetną robotę w dostarczaniu kontrastujących ze sobą postaci. Jest to retrospektywna zagadka kryminalna ( z 16-letnimi wskazówkami), a prawdziwa tożsamość mordercy może być odkryta tylko poprzez wywiady i dzienniki. To daje Christie okazję do pokazania nam, jak dobra jest w przedstawianiu zupełnie różnych postaci i punktów widzenia. "Pięć małych świnek" to studium kontrastu: Philip Blake (gruba mała świnka, która chodziła na targ) arystokratyczny i wąski umysł - wspaniała satyryczna prezentacja brytyjskiego snobizmu i nadmiaru; Meredith Blake świnka, która siedziała w domu - i zajmował się ziołami; Elsa Greer jest świnka, która miesko zajadała, Amyasa zajadała i luksus tez; Panna Williams, świnka, która nic nie prostolinijna guwernantka jak z każdej dobrej wiktoriańskiej powieści kryminalnej; i wreszcie Angela, świnka, która kwi kwi kwiczała, nastolatka z blizną i pełna psikusów.<br> <br> Pięć małych świnek to świetna zgraja podejrzanych. Szczególnie podobał mi się portret Philipa Blake'a, z jego głośnym gderaniem, głębokimi uprzedzeniami i rzekomą nienawiścią do pierwotnie podejrzewanej o morderstwo Karoliny Crale.<br> <br> Niewielu pisarzy jest tak dobrych jak Christie w przedstawianiu szybkich, zapadających w pamięć szkiców postaci. Jedynym niebezpieczeństwem takiego pisania jest problem karykatury. Christie wpada w to trochę z Blake'em i guwernantką, a Poirot sam nie jest niczym więcej niż cienką karykaturą.<br> Ale kto spodziewa się głębi charakteru, gdy sięga po powieść Christie? Ja na pewno nie.<br> <br> Cieszę się tajemnicą i mogę z dumą powiedzieć, że w połowie wyobraziłam sobie prawdziwego mordercę (miałam połowę racji, połowę się myliłam). Powodzenia w zgadywaniu, jeśli będziecie czytać. Prawdopodobnie pójdzie Wam lepiej niż mi!

Szesnaście lat temu Karolina Crale otruła swojego temperamentnego męża Amyasa i została skazana na dożywocie. Po lekturze listu napisanego przez matkę i pragnąca rozwiać wszelkie wątpliwości, córka Karoliny chce teraz ponownie zbadać sprawę i poznać całą prawdę. Oczywiście wynajmuje do tego zadania ulubionego belgijskiego detektywa Herkulesa Poirota.<br> <br> Herkules Poirot angażuje swoje małe szare komórki do pracy, wyławiając tragedię, skomplikowane relacje i fałszywe przypuszczenia. Rozmawia ze wszystkimi żyjącymi urzędnikami zaangażowanymi w sprawę - prawnikami, prokuratorami, kuratorami - zanim przejdzie do tytułowych pięciu małych świnek. Reprezentują oni pięciu świadków w sprawie: Philipa Blake'a, maklera giełdowego i najlepszego przyjaciela Amyasa Crale'a; Mereditha Blake'a, brata Philipa i bliskiego przyjaciela Karoliny Crale; Elsę Greer, ambitną, nowoczesną kobietę, która była głęboko zakochana w Amyasie; Angelę Warren, nastrojową i psotną nastoletnią siostrę Karoliny; oraz panią Williams, profesjonalną feministyczną guwernantkę Angeli. Wszyscy oni przedstawiają skrajnie różne punkty widzenia na to, kim była Karolina Crale i czy uważają ją za winną czy niewinną. a Poirot musi poruszać się wśród nieścisłości, uprzedzeń i małych samorodków prawdy ukrytych w ich zeznaniach.<br> <br> Szczerze mówiąc, od czasu przeczytania tej książki jestem zaskoczona, że nigdy nie widziałam jej na listach najlepszych powieści o Poirocie. Według mnie jest ona niedoceniana. Ma w sobie melancholijną nostalgię, która chwyciła mnie za serce. Jako czytelnik powoli odkrywasz relacje między wszystkimi osobami w książce, aż do momentu, w którym historia staje się naprawdę przejmująca. Wyczuwasz nieuchwytną obecność zarówno Karoliny, jak i Aamyasa, nawet po tylu latach, a kiedy śledztwo Poirota się rozwija, masz wrażenie, jak dziwnie splątani byli ze sobą ci wszyscy ludzie.<br> <br> Jest tam niesamowicie przejmująca scena, w której Meredith Vlake pokazuje Poirotowi stary dom, w którym mieszkała rodzina Crale i opowiada o tym, jak wszyscy razem dorastali jako przyjaciele z dzieciństwa. Jak on i jego brat brali swoją małą łódkę i wiosłowali do Karoliny i Amyasa - i widać, jak bardzo to na niego wpływa. Jest rozdarty i skonfliktowany, jakby wciąż widział ich wszystkich, jak się razem bawią i zastanawia się, gdzie się podział ten wspaniały czas, zmarnowany przez morderstwo i śmierć obojga jego przyjaciół.<br> <br> Strukturalna prezentacja tej książki jest również satysfakcjonująco czysta. Rozdziały są podzielone według postaci, przechodząc od wywiadów między nimi a Poirotem do pisemnych narracji, które wysyłają do niego po zakończeniu. Może to być trochę powtarzalne. Widzisz te same wydarzenia z pięciu różnych perspektyw, w końcu, więc na pewno będą się nakładać i powtarzać.<br> <br> Poirot jest tu również fantastyczną postacią. Zwykle pojawia się ze swoimi dziwacznymi wybrykami i arogancją, działając jako zastępstwo dla czytelnika w rozwiązywaniu zagadek kryminalnych, ale w tej historii jest jak najbardziej człowiekiem. Widzimy jego współczucie dla ludzi zaangażowanych w sprawę i to, jak ostrożnie manipuluje świadkami, by udzielili mu odpowiedzi, których szuka.<br> <br> Podsumowując, było to dla mnie bardzo przyjemne doświadczenie czytelnicze, ponieważ byłam bardzo emocjonalnie zaangażowana w tragedię, która jest sednem tej historii. Mogłam wczuć się w niemal każdą postać, a ujawnienie i tajemnica były bardzo dobrze wykonane. Jeśli jednak trudno jest ci się związać z bohaterami i ich rodzinną tragedią, to prawdopodobnie będzie to dla ciebie średnia powieść. We mnie jednak trafiła idealnie.

To dopiero moje początki z twórczością Agathy Christie. Wcześnie przeczytałem jedynie "I nie było już nikogo" i zachęcony tą świetną, dość prostą, ale jakże skuteczną historią, sięgnąłem po "Pięć małych świnek". Swego czasu słyszałem od znajomego, że świnki od Christie są świetne, więc i to mnie dodatkowo podkusiło. Oczekiwania były dość wysokie. <br> <br> Historia skupia się na poszukiwaniu prawdy na temat tragicznych zdarzeń, które miały miejsce szesnaście lat temu. Wtedy to, Karolina Crale trafiła do więzienia za zabójstwo swojego męża Amyasa, malarza, którego obrazy znalazły się nawet w londyńskiej galerii sztuki. Po szesnastu latach, do Herkulesa Poirota zwraca się córka Karoliny, która w wieku 21 lat dostała list od matki, który został napisany tuż przed jej śmiercią, rok po trafieniu za kratki. Karolina głęboko wierzy w to, że jej matka nie dokonała zarzucanego jej czynu i jest niezwykle zdeterminowana, aby Poirot to udowodnił. <br> <br> Poirot szybko ustala, że jeśli Karolina Crale jest niewinna, to tylko 5 innych osób mogło zabić znanego wówczas malarza. Są to: dwaj przyjaciele rodziny Crale'ów, nauczycielka, młodsza siostra Karoliny oraz kochanka Amyasa, która jak gdyby nigdy nic żyła sobie w domu rodziny, podczas gdy Amyas malował jej portret. W jakimś cudownym zbiegu myśli, Poirot kojarzy 5 osób z 5 małymi świnkami z wierszyka. Prowadzi rozmowę z urzędnikami, którzy brali udział w procesie oraz ze wszystkimi pięcioma osobami, które znajdowały się w domu Crale'ów podczas feralnego dnia zabójstwa. Prosi ich również o spisanie swoich wspomnień. Później Poirot wspaniale używa swoich szarych komórek, aby na końcu zebrać całą piątkę i córę Amyasów i przedstawić jedyny prawdziwy przebieg zdarzeń.<br> <br> Wraz z postępem czytania, zastanawiałem się jaka mogła być inna wersja wydarzeń. Relacje znajdujących się tego dnia ludzi w domu Crale'ów jasno wskazywały kto jest winny. Szukałem innych możliwości. Zakładałem nawet kto mógł to zrobić. Koniec końców zostałem zaskoczony, a wersja Poirota zupełnie się broni. Małe detale, które oczywiście zostały przedstawione w tekście, doprowadziły Poirota do znalezienia prawdy. Rozwiązanie jest oczywiście niezwykle satysfakcjonujące. <br> <br> Głównym bohaterem tej powieści jest Poirot. To jego wizerunek najlepiej ujrzymy w tej książce. Niemniej również kilku innych bohaterów zostało przedstawionych w taki sposób, że mogliśmy poczuć ich emocje. Na uwagę zasługuje jak Christie potrafiła w różny sposób przedstawić tę samą historię w pięciu różnych opowiadanych wersjach. <br> <br> Z pewnością niektórzy ujmą jako mankament fakt, że kolejne rozdziały to ciągłe opowiadania tej samej historii pamiętnego dnia, które różnią się niewielkimi detalami, a największe różnice to te w odbiorze osoby Karoliny Crale. Ja jednak nie czułem znużenia, a rosnące napięcie i niecierpliwość. Starałem się w tych słowach poszczególnych postaci znaleźć coś co naprowadzi mnie do rozwiązania zagadki. Podobnie jak w "I nie było już nikogo" mamy do czynienia z prostą formułą zagadki, ale niezwykle skuteczną. Tak samo jak w przypadku wspomnianej książki, tekst wydaje się niezwykle dynamiczne. Nawet dłuższe opisy sprawiają wrażenie żwawych. Pomimo wielu lat, które upłynęły od pierwszego wydania, książka nie ma oznak starości w sposobie w jaki została napisana. <br> <br> Podsumowując, również "Pięć małych świnek" Christie wywarło na mnie duże wrażenie. W dalszym ciągu jestem bardzo chętny do czytania kryminalnych zagadek tej autorki. Cieszę się, że kolekcja jej książek jest tak bogata. Obawiam się jedynie, że Herkules Poirot nie zyska u mnie szczególnej sympatii, lecz to się okaże. Z pewnością kupię kolejne książki Christie, wykorzystując dobre ceny używanych egzemplarzy na skupszop.