Paddington. Historia pewnego niedźwiadka z Peru

<p>Czytałam niektóre recenzje książek Michaela Bonda na stronie sklepu i jestem mile zaskoczona. Wielu czytelników opisuje swoje wrażenia z dawnych lat, kiedy w ich życiu pojawił się pluszowy niedźwiadek w charakterystycznym, czerwonym meloniku na głowie. Po tym krótkim opisie serducha niektórych z was pewnie mocniej zabiły. Niebawem Święta Bożego Narodzenia i naturalnie klimat z nimi związany kojarzy się dzieciom na całym świecie z Paddingtonem. Dlaczego? W okresie Wigilii ludzie są dla siebie mili i dobroduszni. Bohater książek Michaela Bonda jest taki przez cały rok. Dawno temu zaprzyjaźniłam się z bohaterem książek brytyjskiego pisarza, a dziś z dumą mogę kupić mojej córce te same opowiadania. Te same, a jednak nieco inne. Na rynku wydawniczym sporo jest książek Michaela Bonda wydanych w klasyczny sposób. Treść niezmieniona od późnych lat 50’ ubiegłego wieku plus charakterystyczne ilustracje Peggy Fortune. Miliony dzieci na całym świecie przez kolejne dekady odkrywały tajemnice pluszowego niedźwiadka z Peru. Przepraszam, z dzikich zakątków Peru. Gdzie są owe dzikie zakątki, trudno powiedzieć, ale pojawienie się Paddingtona na stacji kolejowej Paddington zmieniło bieg świata. Do tego stopnia, że tytułowy bohater książek Michaela Bonda odwiedził nawet swojego czasu królowa Elżbietę II. Niewielu miało taki przywilej. Nikt pluszowy oprócz Paddingtona. Polecam, zobaczycie w tym video esencję brytyjskości. W rolach głównych Elżbieta II i Paddington. W roli drugoplanowej kanapka z marmoladą. Oryginalny tytuł książki wydanej w 1958 roku przez Michaela Bonda „Miś zwany Paddingtonem”, został nieco odrestaurowany i mniej tajemniczy. Pierwsza część przygód opisanych przez Michaela Bonda nosi tytuł „Paddington. Historia pewnego niedźwiadka z Peru”. Nie wiem, ile w tym zakresie maczało palców wydawnictwo „Znak”, ale poprzedni tytuł miał w sobie jakąś miłą dla ucha zagadkę. Nowa nazwa zdradza ważny sekret. Paddington rzeczywiście pochodzi z Peru, a na stacji Paddington znalazł się niewiadomym trafem. Tak rozpoczynają się najlepsze historie, co? &nbsp;<br><br>Książkę „Paddington. Historia pewnego niedźwiadka z Peru” przeglądałam dziś przy kawie, jutro wręczę córce w prezencie. Michael Bond specjalnie nad nią pracował, aby dostosować do wymagań współczesnego, młodego pokolenia. Nasze latorośle wychowują się w świecie kolorowym, miejscami wręcz krzykliwym, gdzie, jeśli się nie wyróżniasz, giniesz w szarej masie. Wybaczcie ta głęboką refleksję, ale czekam, aż mi się farsz na uszka przegryzie. Człowiek w takich momentach zaczyna myśleć poważnie o życiu. Mniej poważnie zaczyna się robić, kiedy na scenę wychodzi Paddington. Główny bohater książek Michaela Bonda został odnaleziony na stacji kolejowej przez państwa Brown. Mama tata i dwoje dzieci: Judyta i Jonatan. Ciepła, troskliwa rodzina nie mogła przejść obojętnie obok pluszowego misia, który samotnie siedział obok Biura Rzeczy Znalezionych. Zupełnie, jak gdyby ktoś nie miał odwago go donieść na miejsce ostatniego spoczynku. Paddington trzymał w rekach karteczkę, której treścią ktoś prosił, aby się nim zaopiekować. Mało zabawne preludium do najzabawniejszej opowieści dla dzieci na świecie. Michael Bond zbudował troskliwe napięcie wokół swojego bohatera, które udzieliło się, jak mniemam dużej grupę zarówno dorosłych, jak i dzieci. No bo jak nie współczuć pluszowemu niedźwiadkowi, który nie ma pod ręką nawet ulubionej marmolady? Współczesna „Opowieść Wigilijna” Charlesa Dickensa powinna uwzględniać czarny charakter, który przejdzie obok misia Paddingtona obojętnie na stacji kolejowej. Nie zrobili tego państwo Brown, toteż wkrótce przekonali się, że każda decyzja w życiu ma swoje konsekwencje. Miś Paddington to przyjaciel, jakiego pragną wszystkie dzieci. Z jednej strony jest z nim wesoło i ciągle ma nowe pomysły, z drugiej zaś trzeba się nim opiekować i nie można go spuścić nawet na chwile z oka. Nie zrozumcie mnie źle, Paddingtona nikt nie trzyma na krótkiej smyczy, nie jest tak, że otoczenie traktuje go, jak pieska&nbsp;chihuahua. Tytułowy bohater książek brytyjskiego autora co rusz zapuszcza się w nowe rejony Londynu, często w towarzystwie jednego z członków swojej rodziny lub przyjaciół. Stopniowo poznaje panią Bird, prostolinijną, choć nieco władczą gosposią domową, Pana Grubera, lokalnego antykwariusza z zamiłowaniem do konsumowania ciepłych bułeczek, a nawet &nbsp;pana Curry’ego, sąsiada z mrocznymi intencjami. Jakimi? Pan Curry wciąż tylko pije herbatkę nad gazetą i kombinuje, jak tu wykorzystać dobre serce Paddingtona. Jest co wykorzystywać, główny bohater czerpie życiowa satysfakcje z niesienia pomocy innym. Zazwyczaj przynosi mu to wielkie katastrofy. A to spróbuje udzielić pomocy Bird i zorganizuje zamieszanie w samoobsługowej pralni, a to znowu postanowi gotować obiad, co przyniesie konieczność wezwania straży pożarnej. Chętnie również pomaga w pracach ogrodowych swoim sąsiadom, co zazwyczaj również kończy się kłopotami. I jak tu nie kochać misia Paddingtona? Każdy z nas ma jego cząstkę w sobie. Każdy z nas chociaż raz się poślizgnął na skorce od banana, kiedy wbrew całemu światu chciał pomoc drugiej osobie. Nawet gdy ona wcale o tę pomoc nie prosiła. &nbsp;<br><br>Czy warto sięgnąć po książkę „Paddington. Historia pewnego niedźwiadka z Peru”? Na pewno tak, jeśli szukacie pomysły na prezent dla dziecka. Treść jest średnio wymagająca, styl Michaela Bonda odpowiada najlepiej dzieciom w wieku +8 lat, które swobodnie czytają i są ciekawe niezwykłych opowieści. Młodsze maluchy, jeśli za sprawa swoich rodziców będą miały przyjemność wysłuchać opowiadań o losach pluszowego niedźwiadka, z pewnością docenia również ilustracje R. W. Alley. Jest ich zdecydowanie więcej niż w oryginalne, a wydawnictwo „Znak” zadbało, aby ilustracje pięknie się mieniły, dobra jakość papieru. Książka „Paddington. Historia pewnego niedźwiadka z Peru” jest bardzo kolorowa, przez to tekst zajmuje nieco mniej miejsca. Michael Bond specjalnie pracował nad nową wersją swojej starej książki, która trafi do młodych adeptów sztuki czytania. Wydaje się, że opowieść o pluszowym niedźwiadku z mrocznych zakątków Peru będzie nieśmiertelna. Może w przyszłości w Metaverse będziemy mogli zobaczyć prawdziwego Paddingtona pod awatarem przedstawiający charakterystyczny wizerunek pluszowego niedźwiadka?&nbsp;</p>

<p>Nostalgiczny nastrój mnie ostatnio ogarnął. Poznałam ostatnio dziewczynę z Ukrainy, mieszkała na wschodzie, więc widziała zdecydowanie za dużo jak na swój wiek. Nie pytałam zbyt wiele, pozwoliłam jej mówić, ale przyszło nam to z czasem, początkowo udawała, że wszystko jest normalnie. Inaczej patrzy się na wideo z frontu, kiedy poznaje się relacje z pierwszej ręki. Inaczej tez myśli się o świętach, kiedy człowiek uświadomi sobie, że za nasza granica toczy się walka na śmierć i życie. W takich chwilach lubię sięgnąć po książkę, która przegoni czarne chmury. Nie szukam ucieczki od rzeczywistości. Raczej wytchnienia, którego wszyscy potrzebujemy. W lutym 2022 rozpoczęła się wojna, która położyła się cieniem na wielu z nas. Nie ma dnia, aby portali internetowych czy telewizyjnych wiadomości nie zalewały informacje na temat wojny, kryzysu czy inflacji. Jeśli tez czujecie przesyt informacji, przypominam, że książki nas nie oszukują. Otwierają inny świat i to od nas zależy, co w nim zobaczymy. Jeśli macie pod ręką kubek kawy, album ze zdjęciami z dzieciństwa i ochotę na przygodę do beztroskich lat, to książka „Paddington. Historia pewnego niedźwiadka z Peru” okaże się znakomitym wyborem. &nbsp;<br><br>Pierwszy raz, gdy zobaczyłam tytuł „Paddington. Historia pewnego niedźwiadka z Peru” pomyślałam, że to superokazja. Możliwość nabycia nowych przygód ulubionego bohatera stanowi rodzaj mojego rytuału. Przeczytałam już chyba wszystkie książki Michaela Bonda, na bieżąco również sledze kolejne projekty. Niestety, brytyjski autor zmarł w 2017 roku. Przygotował jednak za życia skrócone wersje swoich opowiadań, które nakładem wydawnictwa „Znak” ukazują się w naszym kraju w zupełnie nowym wydaniu. Wydaniu pozbawionym charakterystycznego minimalizmu znanego z oryginału, za to znakomicie wpisującego się w oczekiwania współczesnego, młodego pokolenia. To rzecz niezwykła zobaczyć Paddingtona w kolorze, choć, prawdę mówiąc, miałam okazje zobaczyć już jeden film pełnometrażowy, przedstawiający przygody pluszowego niedźwiadka. Mimo to literacka wersja kolorowego Paddingtona była dla mnie początkowo niemałym szokiem. Brzuch miał duży, co wcześniej na ilustracjach Peggy Fortune nie było tak widoczne. Za to czerwony melonik mieni się fantastycznie, podobnie jak resztki marmolady w słoiku. Wszystko to jest owocem pracy R. W. Alleya. Artysta urodził się w 1955 roku, czyli... trzy lata przed tym, jak Michael Bond wpadł na pomysł opowiadań o pluszowym niedźwiadku. Brytyjski pisarz był wcześniej na wojnie, wiele zobaczył, a jednak stworzył niezwykłą opowieść, która rozpala serca czytelników od blisko siedmiu dekad. Znacie inną definicję geniuszu? &nbsp;<br><br>„Paddington. Historia pewnego niedźwiadka z Peru” rozpoczyna się tam, gdzie rozpoczęła się cała historia. Na stacji kolejowej Paddington. Jest to jedna z największych stacji kolejowych w Londynie, gdzie każdego dnia rzeka ludzi toczy się w kierunku swojej podróży. Michael Bond znakomicie oddal to w swojej książce. W pospiechu często nie zwracając uwagi na innych, wpatrzeni w telefony... wróć, wtedy telefonów nie było! I dalej ich nie ma, autor pozostaje w tym zakresie wierny oryginałowi, ale trzeba oddać, ze wspomniany wyżej opis pozostaje aktualny dla naszych czasów. Może nawet bardziej niż kiedykolwiek? Taka to już cecha wielkich dzieł, że w sposób ponadczasowy opisują naturę człowieka. Naturę ambiwalentną i pela skrajności. Zła i dobrą. Na dobroć i bezinteresowność zdobyli się państwo Brown. To oni zaoferowali głównego bohaterowi opowieści Michaela Bonda swój dom. Co więcej, w książce „Paddington. Historia pewnego niedźwiadka z Peru” możemy przeczytać https://******.**. opowiadanie, w którym tytułowy bohater remontuje swój nowy pokój. Klej i tapeta okazały się dla pluszowego niedźwiadka nie lada wyzwaniem. Również znakomita okazja do zabawy! Paddington jest w opowiadaniach brytyjskiego autora mocno nieporadny, co chwile ładuje się w kłopoty, a &nbsp;mimo to, udaje mu się sucha stopa przez kolejna ucha igielne. Chyba że akurat zorganizuje kąpiel, której finałem będzie powódź i konieczność zaangażowania służb ratunkowych. Paddington to współczesny król Midas, który wszystko, czego dotknie, zamienia nie w złoto, ale w piękną katastrofę. Wrodzony spryt i urok osobisty nie pozwalaj mu jednak martwic się proza życia, ulubiona kanapka z marmoladą gwarantuje pożądany oddech po ciężkim dniu bycia pluszowym, skorym do pomocy niedźwiadkiem. &nbsp;</p><p>Ilustrowana książka „Paddington. Historia pewnego niedźwiadka z Peru” to znakomite preludium do większej opowieści, opisanej przez Michaela Bonda w licznych opowiadaniach. Zwykle mają one około kilkunastu stron, niepozorna objętość kryje jednak w sobie moc uśmiechu. Lektura przygód misia Paddingtona budzi we mnie poczucie sprawczości tak daleko idącej, że nawet niestraszne mi wypicie szklanki soku cytrynowego. Jeśli ktoś zainteresowany rzuceniem mi wyzwania, zapraszam do Ciechocinka. Tak, mieszkam w najbardziej sanatoryjnym mieście w Polsce, a widząc naszych rozrywkowych seniorów, potrzebuje czasami poczytać książki Michaela Bonda. Paddington wydaje się niekiedy bardziej prawdziwy niż ludzie na jesieni swojego życia, którzy nagle chcą spróbować wszystkiego, co nowe w swoim życiu. Zupełnie jak Paddington! . Jak patrze na nich, to mam wrażenie, że na starość nie będę miała czasu czytać książę. Tym większą mam motywacje, aby zapoznać się z nowymi wydaniami książek o Paddingtonie, proponowanych przez wydawnictwo „Znak”. Część moich książek Michaela Bonda mam w domu, część pożyczyłam, jeszcze inne zostawiłam w miejscach, które w przeszłości odwiedziłam. Po zakupie książki „Paddington. Historia pewnego niedźwiadka z Peru” doszłam do wniosku, że cały zbiór będzie fantastycznie wyglądał na półce. A jeśli ktoś mnie odwiedzi i zarzuci infantylność, to usunę go z Facebooka. A wy jakie macie postanowienia na 2023 rok? &nbsp;<br><br>Pozdrawiam fanów pluszowego niedźwiadka i życzę wszystkich wesołych świat oraz lepszego, 2023 roku. Wszystkim poza Władimirem Putinem i Panem Curry. Obie szuje są siebie warte! &nbsp;</p>