Mam wątpliwość

Mam pewność tylko w jednej kwestii: oto przed Wami Radomska, kobieta będąca uosobieniem niezwykłej przeciętności. Zaskakuje swą inteligencją, choć od czasu do czasu nadrabia ją bezceremonialnością. Drwina i sarkazm to jej drugie oblicze. Choć nie jest w stanie otwarcie skonfrontować się z rzeczywistością, potrafi przynajmniej zadać jej symbolicznego kopniaka. Bywa to wyczerpujące, a odporności na starcia z życiem nie można przecież wypracować, więc niekiedy zwija się w kłębek, czekając, aż znów odnajdzie w sobie chęć do działania.

Radomska zabiera nas w podróż, w trakcie której stajemy na różnych życiowych przystankach, niosąc plecak pełen cudzych przekonań i oczekiwań. Opowiada o tym, jak rzeczywistość je zweryfikowała i jak uczyła się śmiać z nich, choć czasem przez łzy. To relacja z podróży kogoś, kto nieoczekiwanie odkrył przyjemność w przeżywaniu obowiązkowych etapów życia na swój własny sposób. Radomska obnaża hipokryzję, zauważa to, co umyka innym, i dzieli się swoimi przemyśleniami, które nasuwają się jej niczym pleśń rozwijająca się w kubku po kawie. W świecie pełnym cukierkowych obrazów przypomina o tym, że paleta kolorów jest znacznie bogatsza i bardziej interesująca, i że szarość to również kolor. Jedyne skuteczne filtry to dystans i przymrużenie oka, nawet jeśli jest zezowate. Idealnie nie jest, ale jest dobrze.