Baśniowa opowieść

<p>Niektóre z dzieł spod pióra mistrza Stephena Kinga z ostatnich lat zostają już bardziej klasyfikowane jako gatunek fantasy aniżeli horror. Wraz z „Baśniową opowieścią” trend ten jest utrzymany, a King poszedł nawet w kierunku baśni.</p><p>Na początku wszystko przypomina nam typową powieść Kinga. Nakreśla on typową małomiasteczkową scenerię i opowiada historię swojego bohatera - utrata matki w dzieciństwie, życie z ojcem alkoholikiem - młody Charlie nie ma łatwo, ale rozwija się znakomicie (wysportowany, popularny, inteligentny). Ojciec bierze się w garść i kiedy Charlie ma 17 lat panuje spokój, radość i szczęście - właściwie to już jest bajkowe i kiczowate - ale przede wszystkim jest to wielka sztuka opowiadania Kinga. Kilkanaście stron książki i już ma się ochotę non stop czytać. Nie potrzeba dużo akcji, po prostu fajnie jest towarzyszyć młodemu Charliemu na ulicach jego miasteczka i przeżywać wraz z nim jego życiowe trudności.</p><p>Spotkanie Charliego ze starszym panem Bowditchem i jego psem Radarem dramatycznie zmienia spokojną egzystencję Charliego. Na łożu śmierci starzec wyjawia mu tajemnicę innego, dziwnego świata i zaczyna się przygoda. Ten inny świat mógł być kiedyś bajkowym królestwem - ale kiedy Charlie go odwiedza, zło już dawno przejęło władzę i świat jest skazany na zagładę. Mieszkańcy liczą na przepowiednię o księciu, który ich uratuje i w ten sposób Charlie ma zadanie! Musi się szybko i boleśnie nauczyć, że ratowanie świata nie jest takie proste, nawet w bajce.</p><p>Dopóki podróż w klimacie fantasy naprawdę zaczyna się w książce, trzeba być cierpliwym, ponieważ King przez dłuższą część powieści opowiada historię Charliego, jego ojca i pana Bowditcha. Dla mnie było to bardzo ważne, bo pozwala bardziej zrozumieć podróż Charliego w świecie fantasy. Następnie, gdy zaczyna się przygoda Charliego byłem zachwycony. Potrafiłem się bardzo zaangażować w przygodę, gdyż King pobudza pracę wyobraźni poprzez bardzo dokładne opisy. W żadnym momencie podczas czytania nie czułem, że czegoś nie wiem.&nbsp;</p><p>Uważam, że wszystkie postacie są dobrze rozwinięte, zwłaszcza Charlie. Bardzo podobał mi się jego rozwój z chłopca do mężczyzny, a trzeba przyznać, że Stephen King ma smykałkę do młodocianych bohaterów. Uwielbiałem też więź łączącą Charliego z psem Radarem, który nigdy nie opuszcza jego boku i towarzyszy mu w jego przygodach.</p><p>Stephen King jak zawsze w swoich książkach zajmuje się własną przeszłością. Jak wiadomo, chodzi tu o alkoholizm, II wojnę światową i rolę Niemców, ale także o bardziej znane wydarzenia, takie jak zmiany społeczne w USA. Często pojawiają się też nawiązania do innych książek, które Stephen King bardzo umiejętnie wplata w swoje opowieści.</p><p>Książka charakteryzuje się sztuką narracyjną Stephena Kinga, za pomocą której lubi on dużo i wyczerpująco opowiadać o światach, które czytelnik pozna w tej książce. W niektórych książkach myślę, że King przesadza do tego stopnia, że zapomina się o głównym wątku z powodu całej "wszechogarniającej" fabuły. W tej książce w ogóle tak nie jest. Mimo, że wejście naszego głównego bohatera do dziwnego świata trwa dość długo, Charlie jest bardzo znajomy czytelnikowi i wzbudzi sympatię u niejednego odbiorcy.</p><p>Stephen King potrafi być dość brutalny i krwawy w opisie niektórych zdarzeń, dlatego w moich oczach ta książka nie nadaje się dla niepełnoletnich lub bardzo wrażliwych czytelników. To bajka dla dorosłych odbiorców.</p><p>Podsumowanie</p><p>Podobała mi się wyprawa Stephena Kinga w świat baśni. „Baśniowa opowieść” urzeka kunsztem narracyjnym autora, któremu po raz kolejny udało się stworzyć piękny świat. Książka ta zawiera również wiele nawiązań do innych książek i bajek, które bardzo dobrze pasują do całości i w jakiś sposób kształtują książkę.</p>

Stephen King w swojej powieści „Baśniowa opowieść” zabiera czytelników w wyjątkową podróż, która łączy klasyczne elementy baśni z głębokimi refleksjami na temat dzieciństwa, dojrzewania i więzi. To książka, która różni się od mrocznych thrillerów i horrorów, z których autor jest najbardziej znany, ale wciąż ma w sobie tę nieuchwytną magię, która sprawia, że przenikamy do innych wymiarów, gdzie granica między snem a rzeczywistością zaczyna się zacierać. <br> Charlie to nastolatek, który w wyniku rodzinnej tragedii i problemów z ojcem został zmuszony do szybszego wejścia w dorosłość. Gdy spotyka tajemniczego staruszka, Pana Bowditcha, odkrywa nie tylko sekretną drogę do magicznej krainy, ale także staje się opiekunem jego starego, schorowanego psa – Radara. To właśnie z Radarem Charlie nawiązuje więź, która odgrywa kluczową rolę w jego emocjonalnym życiu i w rozwoju fabuły. Radar, mimo swojego wieku i problemów zdrowotnych, staje się dla chłopca symbolem miłości, lojalności i nadziei. Relacja Charliego z psem przypomina o niewinności i prostocie, które często tracimy w dorosłym życiu, a które są tak bliskie dzieciństwu. King pięknie opisuje sceny, w których Charlie opiekuje się Radarem, pokazując, jak troska o zwierzę może być formą terapii i odskocznią od trudów codzienności. To, co zaczyna się jako obowiązek, przeradza się w głęboką przyjaźń, pełną zrozumienia i współczucia.<br> <br> King doskonale uchwycił tę subtelną, emocjonalną relację, przypominając, jak ważne są więzi ze zwierzętami w naszym życiu. W książce pojawia się silny sentyment do dzieciństwa, gdzie pies często bywa pierwszym przyjacielem, powiernikiem tajemnic i towarzyszem przygód. To właśnie Radar przypomina Charlie’emu o dziecięcej radości, poczuciu bezpieczeństwa i bezwarunkowej miłości, którą tak trudno znaleźć w świecie dorosłych.<br> „Baśniowa opowieść” to nie tylko książka o magii i fantastycznych przygodach, ale także o miłości, lojalności i oddaniu, które może istnieć między człowiekiem a zwierzęciem. King, z właściwą sobie wrażliwością, pokazuje, że nawet w najciemniejszych momentach, więź z psem może być światłem, które prowadzi nas do przodu, przypominając o tym, co w życiu naprawdę ważne.

<p>„Baśniowa opowieść” to, jak sam tytuł wskazuje, oryginalne ujęcie przez Stephena Kinga klasycznej bajki. Oczywiście dostajemy też wszystkie uwielbiane elementy z powieści mistrza grozy - głębokie postacie, przemyślane wątki, brutalne, niepokojące i piękne opisy. Coś w rodzaju współczesnej „Alicji w Krainie Czarów” czy „Czarnoksiężnika z Krainy Oz”. Jednocześnie z powieści sączy się miłość do literackiego uniwersum Lovecrafta. Czytając „Baśniową opowieść” nie raz miałam wrażenie, że czytam coś z kategorii young adult, ale zupełnie mi to nie przeszkadzało.&nbsp;</p><p>Pierwsze 200 stron to najpiękniejsze słowa, jakie Stephen King kiedykolwiek napisał. Potrafiły uderzyć w najgłębsze rejony mojej wrażliwości. W cudowny sposób traktuje o przemijaniu, żalu, odpowiedzialności i nadziei. To także moment, w którym pan i jego pies zakochują się w sobie od pierwszego wejrzenia. To było dla mnie ujmująco piękne. Dalsza część książki przybiera bardziej fantastyczną otoczkę, ale w końcu „Baśniowa opowieść” to fantastyka. Wszyscy przecież na to czekaliśmy.</p><p>W tej historii wyróżniłabym trzy wyraźne wątki. Pierwsza z nich kręci się wokół domu. Wokół tego domu kręcą się bohaterowie i fabuła. Jest to moja ulubiona część chyba dlatego, że to właśnie tutaj rozwijają się postacie i dawały się poznać. Drugi wątek dotyczy zadania, jakie wyraźnie uformowało się w umyśle Charliego. To determinacja Charliego, by osiągnąć swój cel mimo przeszkód, które stają na jego drodze. Jest to również odkrycie dla Charliego i dla nas innego swiata. Wreszcie ostatni wątek to zagrożenie. Na końcu opowieści pojawia się niebezpieczeństwo dla Charliego i mieszkańców innego świata. Czas pokazać swoją odwagę, swój honor i swoje rycerstwo... albo i nie. Bo Charlie to nie książę prosto z Disneya, a „Baśniowa opowieść” to nie dziecięca bajka. Spodziewajcie się więc odrobiny grozy na końcu.</p><p>Książki Stephena Kinga dzielą się według mnie na dwa typy. Po pierwsze, krótkie opowiadania, z niewielką ilością bohaterów, które szybko przechodzą do sedna sprawy i które nie mają bardzo skomplikowanej konstrukcji. Te drugie, które bardziej darzę sympatią, dłuższe historie, czasem na przestrzeni kilku tomów, które żeby przeczytać, to zajmują masę czasu, z pierdyliardem bohaterów którym przydarza się mnóstwo przykrych i mniej przykrych sytuacji.</p><p>Tutaj wydawało mi się, że jest to mieszanka obu tych elementów i czasami miałam wrażenie, że niektóre wątki zbyt szybko zmierzają do końca. Są jeszcze pewne niejasności i pytania bez odpowiedzi w „Baśniowej opowieści”, co jest rzadkością w twórczości Stephena Kinga (jak te cholerne schody na przykład). Domyślam się, że odpowiedzi mogą pojawić się w jakiejś kontynuacji, o ile to w ogóle możliwe.</p><p>Jeśli chodzi o opus magnum Stephena Kinga, a więc „Mroczną Wieżę”, „Baśniowa opowieść” jest pełna odniesień do tej serii, więc miłośnicy historii z Ostatnim Rewolwerowcem będą mieli dodatkową frajdę. Niemniej jednak, moim zdaniem, nie jest konieczne przeczytanie „Mrocznej Wieży”, aby docenić „Baśniową opowieść”.</p><p>Reasumując, „Baśniowa opowieść” to naprawdę właściwa pozycja, jeśli jesteś zainteresowany tym, do czego zdolny jest Stephen King, a może nie chcesz od razu zanurzać się w najmroczniejsze zakamarki jego umysłu&nbsp;?</p>