Królowa Brunhilda

Francuski historyk przedstawia fascynującą historię pierwszej królowej Francji, Brunhildy, wyjątkowej postaci umieszczonej na styku starożytnych i średniowiecznych czasów. Jej śródziemnomorskie pochodzenie oraz umiejętność dostosowania się do nowych, surowych realiów czynią z niej ważny punkt przejściowy między dwoma epokami. Autor książki przyrównuje jej wpływ i rolę do papieża Grzegorza Wielkiego, który symbolicznie zamykał okres starożytności i otwierał średniowiecze.

Po niemal 1500 latach Brunhilda jest odkrywana na nowo, a autor poprzez analizę źródeł historycznych stara się obalić jej niewłaściwy wizerunek jako intrygantki. Zamiast tego, ukazuje ją jako godną córkę wizygockiego króla, mądrą i pełną miłosierdzia chrześcijańską władczynię Zachodniej Europy. Jej panowanie obejmowało rozległe tereny Regnum Francorum, który rozciągał się od Bretanii po Adriatyk oraz od Pirenejów po krańce Danii.

Brunhilda w czasach, gdy brutalne obyczaje i niekończące się konflikty były na porządku dziennym, starała się ratować pozostałości rzymskiej cywilizacji, promując ideę sprawiedliwego państwa. Była inicjatorką reform systemu prawnego, władzy sądowniczej i administracji, a jej bliskie relacje z papieżami i zakonnikami reformatorami uczyniły ją symbolicznym łącznikiem w narodzinach europejskiej cywilizacji średniowiecznej. Jej śmierć w 613 roku utrwaliła etos monarszej władzy z Bożej łaski.

Rywalizacja Brunhildy z Fredegundą jest często postrzegana jako historyczne tło dla ilustrowanego w Pieśni o Nibelungach niemieckiego eposu narodowego. Historia jej życia pełna jest dramatyzmu i napięcia, co czyni ją doskonałym materiałem na hollywoodzki scenariusz, godnym pozazdroszczenia przez wielu scenarzystów.